De wijziging van de wet was bedoeld om de kwaliteit van de zorg te verhogen en tegelijkertijd de zorgkosten omlaag te brengen. Met de nieuwe voorstellen gaat de kwaliteit niet omhoog en de zorgkosten niet omlaag. Zorgverzekeraars zullen ook in de toekomst de declaraties van niet-gecontracteerde zorgverleners grotendeels moeten vergoeden. Het oorspronkelijke plan waarbij zorgverzekeraars geen vergoeding voor niet-gecontracteerde zorg hoefden te betalen, is van tafel. Verzekerden krijgen niet de mogelijkheid een polis te kiezen waarin alleen gecontracteerde zorg wordt vergoed. Zij blijven verplicht mee te betalen aan de declaraties van niet-gecontracteerde zorgverleners. Zorgverzekeraars wilden meer mogelijkheden om onderscheid te kunnen maken tussen kwalitatief goede en kwalitatief minder goede zorgverleners. Hiervoor wilden ze af van de verplichting een groot deel van de kosten van kwalitatief mindere zorgverleners te vergoeden. Die kwaliteitsprikkel is met het nieuwe zorgplan van minister Schippers verdwenen.
Lager eigen risico
In plaats van dat verzekeraars de mogelijkheid krijgen polissen aan te bieden die alleen gecontracteerde zorg vergoeden, mogen ze straks wel een lager eigen risico rekenen als verzekerden alleen van gecontracteerde zorg gebruikmaken. Of zorgverzekeraars dat ook zullen doen, valt te bezien. De mogelijkheid om het eigen risico kwijt te schelden als verzekerden bepaalde vormen van zorg gebruiken, bestaat nu al. Alleen maken zorgverzekeraars van deze mogelijkheid nu geen gebruik. Het is niet waarschijnlijk dat ze dat straks wel doen.
Het is voor zorgverzekeraars duur om verzekerden die alleen gecontracteerde zorg hebben gebruikt een deel van het eigen risico terug te geven. Als verzekeraars bijvoorbeeld 100 euro van de 375 euro eigen risico zouden teruggeven, kost dat de zorgverzekeraars al gauw een half miljard euro. Dat weegt niet op tegen de besparing doordat minder niet-gecontracteerde en meer wel gecontracteerde zorg wordt gebruikt.
Niet interessant en ondoelmatig
De kosten voor de verzekeraars zijn lager als ze minder eigen risico teruggeven. Maar hoe lager het bedrag van de teruggave, hoe minder verzekerden zich erdoor laten weerhouden naar een niet-gecontracteerde zorgverlener te gaan. Als het bedrag dat wordt teruggegeven laag is, is het voor zorgverzekeraars ook niet interessant want dan heeft het geen effect op het gebruik van niet-gecontracteerde zorgverleners.
Teruggave van het eigen risico is voor zorgverzekeraars ook ondoelmatig. Ze moeten alle verzekerden die zorg hebben gebruikt geld teruggeven, terwijl maar een klein deel van de verzekerden zonder deze financiële prikkel niet-gecontracteerde zorg gebruikt zou hebben. Het grootste deel gaat naar verzekerden die toch al alleen gecontracteerde zorg gebruiken. Ten slotte zijn aan het teruggeven van het eigen risico administratiekosten verbonden.
Geen aantrekkelijke optie
Als je alles bij elkaar optelt, is de conclusie dat het nieuwe zorgplan van minister Schippers een lege huls is. Dit is voor zorgverzekeraars geen aantrekkelijke optie. Schippers denkt met het nieuwe zorgplan een miljard euro te bezuinigen en een financiële prikkel te behouden om te kiezen voor kwalitatief betere zorg. Beide zijn een illusie.
Wim Groot is hoogleraar gezondheidseconomie aan de Universiteit Maastricht en lid van de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg. Henriette Maassen van den Brink is hoogleraar economie aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit Maastricht.
Het had uiteraard ‘ziektelastverloop’ en ‘zegt niets over de kwaliteit’ moeten zijn.
Het is wel mogelijk dat het nieuwe zorgplan een lege huls is. Maar bij de verdediging door de auteurs van het oude plan zien ze twee belangrijke zaken over het hoofd.
De eerste is dat onder het huidige art. 13 de zorgverzekeraars maar zo’n 75% (hoeven te) vergoeden van de declaraties van niet-contractanten. Dat kan in de ziekenhuiszorg een zeer hoge financiële drempel opwerpen. Als patiënten dan toch besluiten zich door zo’n zorgaanbieder te laten behandelen heeft die kennelijk kwaliteiten die een andere ontbeert.
De tweede, waar door andere reageerders ook al op geduid is, is dat zorgverzekeraars qua ziekenhuiszorg maar een zeer beperkt beeld hebben van de kwaliteit ervan. De reden is dat het zieketelastverloop, waar het in de curatieve zorg primair om gaat, nog steeds niet of nauwelijks gemeten wordt in ziekenhuizen. De rest van de indicatoren, waaronder de volumenormen, zijn niet meer dan gebrekkige, grove indicatoren die regelmatig de plank misslaan. Dat hebben we gezien aan de ~normen in de borstkankerzorg.
Blijft over de volgens de meeste verenigingen van medische zorgaanbieders tweede inkoopnorm: de prijs. Maar die zegt niets kwaliteit. Als er al sprake is van illusies, dan zijn die het dat het oude zorgplan zou zorgen voor kwalitatief betere zorg, en dat zonder art. 13-wijziging de zorgverzekeraars geen instrument zouden hebben om (bezoek aan) niet-contractanten te ontmoedigen.
Kan iemand mij uitleggen waarom hiervoor onbetaald vrijwiliiger worden ingehuurd in een tijdgewricht van oplopende werkloosheid?
Jammer dat meningen van zorgaanbieders en politici over kwaliteit van zorg, beter nog over kwaliteit van leven, hardnekkig eenkennig blijven, afnemende en onnodige solidariteit ontkennen, onnodige zorgkosten blijven opjagen en het vertrouwen dat ze democratisch per wet hebben gegeven aan zorgverzekeraars telkens in suggestieve beoordelingen terugnemen in plaats van samen met zorgverzekeraars, ondersteund door NPCF, te stimuleren om samen de beste kwaliteit van leven tegen de laagste kosten te leveren. Maar daar hebben zorgaanbieders financieel geen baat bij en politici winnen hier geen zieltjes mee. Jammer dat restitutieverzekeringen niet afgeschaft worden, zou een prima stimulans zijn.
Ik sluit mij volledig aan Alberts. Zorgverleners krijgen steeds meer kwaliteitseisen opgedrongen door de verzekeraars waar je kunt afvragen of het deze nuttig zijn. Als je hier niet aan voldoet wordt je gekort op je tarieven. De tijd die men kwijt is aan het voldoen aan deze eisen kan niet aan de klant worden besteed. Steeds meer zorgverleners willen daarom geen contract meer, juist omdat bij hun de kwaliteit en aandacht voor de klant voorop staat. Het door de verzekeraars en minister gehanteerde dogma: alleen gecontracteerde zorg = kwaliteitief goede zorg slaat helemaal nergens op. De kwaliteitseisen zijn bedoeld als een stok om bij zorgverleners kosten te besparen.
De zorgverzekeraars bieden samen met gemeenten voor mensen met een inkomen tot 130% van de bijstandsnorm een zorgverzekering waarin het eigen risico is teruggebracht tot €50 (Rotterdam) of €0 (o.a. Den Haag, Zuid Limburg). Voor deze groep verzekerden is er dus geen winst te behalen met het nieuwe zorgplan van Schippers.De verzekeraar is IZA-Cura (VGZ)
Een draai van de camera door de hoogleraren door het te hebben over de verplichting om mee te betalen aan niet-gecontracteerde zorgverleners? Uitermate gekunsteld dit. Verzekeraars hebben de verplichting om het uitgebreide arsenaal dat ze al tot hun beschikking hebben, nu eens te gebruiken om scherp in te kopen én hun aanbod naar de premiebetalers zo te differentiëren dat geen zorgverleners worden uitgesloten, maar dat patiënten economische keuzes maken op basis van doelmatigheid en gewenste toegankelijkheid & kwaliteit (lees keuzevrijheid).
mijn probleem is nog een ander: een patiënt heeft andere wensen met betrekking tot de ‘kwaliteit’ van de zorg die hij nodig heeft. aanbieders en verzekeraars hanteren vooral medisch-technische en financiële factoren, voor de patiënt gelden daarnaast vertrouwen, beschikbaarheid en bereikbaarheid. en dat laatste niet alleen voor zichzelf, maar ook – en misschien wel vooral – voor de mensen om hen heen.
daar komt bij, dat door het overheidsbeleid voor verzekeraars niet in de eerste plaats de tevredenheid van hun verzekerde(n) bepalend is voor het bedrijfsresultaat, maar het resultaat van hun onderhandelingen met zorgaanbieders in het kader van de hen toebedeelde ‘regierol’. doordat ze die laatste rol eerst en vooral in financiële termen invullen, is bovendien hun rol als adviseur en behartiger van de belangen van hun individuele verzekerde verzwakt; want die moet zich nu bij ieder advies afvragen, of dat het beste beoogt voor zijn zorgvraag of vooral is gericht op het financiële resultaat met het macrobudget.
Beste Edith, ik zou niet luisteren hoor, naar al die criticasters. Jij hebt bepaald dat het geld oplevert en de kwaliteit verhoogt. Dan is dat toch zo! Mark kon het afgelopen vrijdag tegen Ron ook zo goed uitleggen dat het zo werkt. En wanneer Mark het ook beaamt, dan zal het toch echt wel de juiste keuze zijn …….
Shaker is me voor op genoemde twee punten! Met name het tweede: de aanname dat zorgverzekeraars een kwaliteitsverhogende bijdrage hebben is erg dubieus. Veel professionals willen om juist die kwaliteit kunnen blijven bieden géén contract afsluiten. Omdat veel ‘kwaliteitsvoorwaarden’ feitelijk niets met kwaliteit te maken hebben maar wel veel onnodige bureaucratie kosten. Wat ten koste gaat van kwaliteit. ZV misbruiken de term ‘kwaliteit’ om onnodige drempels op te werpen (volume drukken) en controle en informatie te verkrijgen over gegevens. Een ZV als Achmea maakt daarbij gebruik van gedwongen winkelnering, het kwaliteitscontract krijg je alleen als je hun triage-instrument gebruikt waarvoor je weer via een omweg aan Achmea moet betalen. Laat u nou niet foppen, van politici snap ik het nog maar van hoogleraren?!
U stelt:
‘Verzekerden krijgen niet de mogelijkheid een polis te kiezen waarin alleen gecontracteerde zorg wordt vergoed. Zij blijven verplicht mee te betalen aan de declaraties van niet-gecontracteerde zorgverleners.’
Volgens mij is dat één van de peilers van een verzekering: je draagt SAMEN een bepaald risico.
Voor een brand- of levensverzekering zou je kunnen aanvoeren dat wanneer je er geen gebruik van hebt gemaakt je dan je premie terug wilt. Een rare opvatting mijns inziens maar misschien wel een kenmerk van onze individualistische samenleving (of is dat een contradictie?).
Verder stelt u:
‘Zorgverzekeraars wilden meer mogelijkheden om onderscheid te kunnen maken tussen kwalitatief goede en kwalitatief minder goede zorgverleners. Hiervoor wilden ze af van de verplichting een groot deel van de kosten van kwalitatief mindere zorgverleners te vergoeden.’
Hierin zit de aanname dat we (i.c. zorgverzekeraars) weten c.q. feilloos kunnen meten of vaststellen wat kwalitatief goede en kwalitatief minder goede zorgverleners zijn. Dat standpunt getuigd mijns inziens van kortzichtigheid en hoogmoed. Cijfers produceren is heel eenvoudig. Die cijfers op de juiste manier interpreteren is ontzettend moeilijk. U kent vast wel het lot van de statisticus die vol vertrouwen door een rivier liep die gemiddeld 60 cm diep was.