Als je de balans opmaakt, zie je dat dit kabinet kort en hevig met de bezem door de zorg is gegaan. Met een rare mix van behoudzucht en voortvarendheid en overdreven aandacht voor de ouderenzorg. Je kunt best de stelling verdedigen dat de zorg er beter voorstaat dan bij de start van het kabinet. Maar dit geldt vooral voor de curatieve zorg. Al is er nog steeds geen elektronisch patiëntendossier. In de care zijn de grootste gebeurtenissen de puinhoop rond het afschaffen van het persoonsgebonden budget en de overheveling van de begeleiding naar de gemeenten. Waarbij dat laatste weer een voortzetting is van in gang gezet beleid.
Reëel verhaal
Ik hoop dat de politieke partijen in de verkiezingsstrijd een reëel verhaal vertellen als het om de zorg gaat. Bij de vorige verkiezingen was de ideeënarmoede groot, op D66 en ChristenUnie na. Vertel nu eens dat de Nederlander nu al gemiddeld 5000 euro per persoon uitgeeft aan gezondheidszorg zonder dat hij dat door heeft. Dat dit bedrag snel stijgt en dat we dat met zijn allen niet kunnen blijven betalen. Dat in ziekenhuizen veel te veel dure diagnostiek plaatsvindt die niet nodig is. Dat marktwerking in de zorg niet bestaat en dat je daar dus ook niet tegen kunt zijn. Dat zorgverzekeraars wel op prijs letten en een beetje naar kwaliteit kijken, maar niets doen aan volume.
Gigantische uitdaging
Een nieuw kabinet staat voor de gigantische uitdaging de zorg toegankelijk en betaalbaar te houden. Dat kan niet alleen door lomp te bezuinigen via eigen betalingen. Er moet ook gekeken worden naar preventie en meer ruimte voor nieuwe organisatievormen, samenwerkingsverbanden en zorgconcepten die beter en goedkoper zijn. (
We horen voortdurend dat marktwerking in de zorg niet bestaat. Dit terwijl het toch echt in talloze overheidsstukken en rapporten echt zo benoemd wordt, met name binnen de ZVW. Graag lees ik argumenten voor dit zogenaamde ontbreken van marktwerking. Denkt men soms dat het gegeven dat er sprake is van enige overheidsregulering betekent dat er geen marktwerking is? De compleet ‘vrije markt’ bestaat nergens, het is een abstractie. Wil men soms ontkennen dat er sinds 2006 sprake is van een overgang naar een meer privaat stelsel? Merkwaardig dan toch dat de NMA zich bemoeit met een terrein waar geen marktwerking zou zijn. En vreemd dat het begrip telkens terugkeert in gezondheidseconomische analyses. Van de zijde van Schippers snap ik de strategie om het woord marktwerking niet in de mond te nemen t.a.v. de zorg: ze weet dat een meerderheid van de bevolking dat niet wil. Het is de Keyzer Soze-strategie: ‘The greatest trick the Devil ever pulled was convincing the world he didn’t exist.’ Maar niet-politici zouden zich niet zo makkelijk in de luren moeten laten leggen. Erkenning dat ideologie wel degelijk een rol speelt bij de vormgeving van het zorgstelsel ipv de illusie te handhaven dat er sprake is van technocratisch bestuur, lijkt me onderdeel van een reëel verhaal.
We geven in nederland pp minder geld uit aan gezondheidzorg dan in andere landen. we zullen allemaal wat meer voor gezondheid moeten gaan betalen verder worden de aankomende ouderen steeds rijker wegens de goede pensioenen en kunnen zijzelf betalen voor huishoudelijk hulp etc alleen bij aantoonbare geldnood kan de gemeente of overheid bijspringen.
Gemakkelijke binnenkopper: “Dat in ziekenhuizen veel te veel dure diagnostiek plaatsvindt die niet nodig is….”. Eén CT scan of een lab-aanvraag te weinig en je kunt je verantwoorden bij het tuchtcollege of bij programma’s zoals medische missers. Dhr. Basssant maakt heel typerend een populistische opmerking van langs de zijlijn. Ik zou zeggen kom een kijken op de werkvloer.
Dat zorgverzekeraars niets doen aan volume? De ziekenhuisonderhandelingen waar ik kennis van heb gingen voornamelijk over volume. Misschien weet Eric iets wat ik niet weet en dan hoor ik dat graag. (Verder kan ik mij geheel vinden in dit verhaal.)