De Amsterdamse universitaire medische centra (UMC’s) redeneren dat ze alles in het belang van patiënten doen. De UMC’s richten zich vooral op de complexe zorg. Mensen met eenvoudige klachten verwijzen ze door naar andere ziekenhuizen in de buurt, waar patiënten sneller kunnen worden geholpen. Maar het is de vraag of de NMa-inval met een sisser afloopt.

Kennelijk heeft de NMa signalen gekregen dat er andere motieven een rol spelen. Mogelijk maken de ziekenhuizen onderling afspraken om patiënten naar elkaar te verwijzen, waardoor ze elkaars omzet waarborgen. Een ziekenhuis dat zich hierdoor benadeeld voelt, heeft wellicht de NMa ingelicht.

De NMa heeft duidelijk niet het belang van de patiënt voor ogen. Van de marktmeester mag het selecteren op basis van postcode namelijk wel, als ziekenhuizen daarover maar geen afspraken maken. Bizar. Juist als ziekenhuizen zich specialiseren en bepaalde operaties niet meer doen, mag je hopen dat er regie is. Het is niet uitgesloten dat ziekenhuizen zich uit financiële motieven vooral richten op de moneymakers en de verliesgevende operaties proberen te vermijden.

De Nederlandse Zorgautoriteit ziet een coördinerende rol voor zorgverzekeraars weggelegd, die hebben immers zorgplicht. Hoe zou de NMa tegen dat soort marktinterventies aankijken? Alle politieke partijen staan op hun achterste benen. Het selecteren op postcode is in strijd met de vrije artsenkeuze. Patiënten moeten onvoorwaardelijke vrijheid hebben om de specialist te kiezen die ze willen. Ook al betekent dit dat ze achter in de rij van wachtenden moeten aansluiten.

De vraag is hoe de politiek dit gaat afdwingen. Via de Wet marktordening gezondheidszorg en de Wet toelating zorginstellingen (WTZi) heeft de overheid zichzelf op afstand geplaatst. Ziekenhuizen hebben de vrijheid zich te specialiseren. (Zorgvisie – Bart Kiers)

Lees ook:

Weblog Bart Kiers