De oorzaak voor de ontslagen is genoegzaam bekend: de meest ingrijpende bezuiniging in de ouderenzorg [langdurige zorg] in de historie. Belangrijke onderdelen gaan van het publieke naar het private domein: wonen, verblijf en diensten voor kwetsbare burgers. Het argument is dat kwetsbare burgers steeds langer thuis willen blijven wonen. Dat is misschien zo, maar zij die tot voor kort toegang hadden tot publieke voorzieningen maakten de overstap niet voor hun plezier, maar omdat het thuis niet meer kon. Waar kunnen zij straks heen?
Private woonzorg
Zorgorganisaties bereiden zich op verschillende wijzen voor op de veranderingen. Sommigen trekken zich terug op de overblijvende intensieve zorg, maar anderen – waaronder Corona Wonen – proberen mee te bewegen met de maatschappelijke ontwikkelingen en ontwikkelen betaalbare en voor iedereen toegankelijke private woonzorgarrangementen. Die bieden dezelfde veiligheid en zorg, maar dan in aantrekkelijke woningen en met keuzevrijheid in diensten. Desgewenst ook thuis.
Beleid schiet tekort
Als we in staat zouden zijn om op aanzienlijke schaal publieke voorzieningen om te zetten in private woonzorgarrangementen dan zouden we het vraagstuk van ontslagen in de zorg structureel kunnen aanpakken. Maar helaas is het beleid hier niet op gericht. Beleidsmakers roepen dat we langer zelfstandig moeten blijven wonen en benoemen de alternatieven niet. Hoe kunnen burgers er dan op vertrouwen? Het tempo van de invoering is moordend zonder zachte landing. Er is onvoldoende tijd om aanpassingen in vastgoed te realiseren. Banken willen niet meer financieren, woningcorporaties kunnen geen helpende hand toesteken. Zorgorganisaties worden zelfs extra belast met een verhuurdersheffing. Het lijkt wel of beleidsmakers bewust aansturen op een koude sanering van de sector met alle gevolgen voor de werkgelegenheid in de zorg.
Het is mooi dat er banenplannen zijn waarmee gewerkt kan worden aan competenties of begeleiding van werk naar werk. (Welk werk?) Maar er is echt ander beleid nodig om de massale ontslagen in de zorg te keren. Een beleid gericht op het stimuleren en borgen van betaalbare woonzorgarrangementen. Of gericht op het betaalbaar houden van diensten thuis door bijvoorbeeld dienstencheques in te voeren, zoals bij de zuiderburen. De dreigende kaalslag treft niet alleen de werkgelegenheid in de zorg, maar een maatschappelijke sector als geheel die een essentiële functie vervult in de samenleving. Eenmaal weg komt die niet meer terug. In andere woorden: het is nu of nooit voor een ander beleid in de zorg.
Guus Bannenberg, bestuurder Van Neynsel en voorzitter Corona Wonen
Nogmaals Bannenberg trekt te voorbarige conclusies (aanval is de beste verdediging ofzo?!), en laat daarbij ondernemerschap varen. Ik denk dan; of je bent een bestuurder in de zorg of je bent het niet; speel met de kaarten die je maatschappelijk worden toebedeeld en speel het spel zo goed mogelijk, en zorg daarbij voor de juiste onderbouwing (Improvement Model?). Blijf in ieder geval niet hangen in de spelregels die tot dusver goed bevonden zijn (regeerakkoord).
In deze tijd moet ik toch steeds terugdenken aan crisis in de bouw die nulangzaam herstelt, vele faillisementen en ontslagen ten spijt. Hebben wij protestmarsen of klaagzangen gehoord? Nee, ondernemers hebben dit verlies in relatieve stilte geleden, en vele betrokken burgers/medewerkers hebben de rug recht gehouden om door de crisis heen te komen. Men is vanuit een andere cultuur weer aan het herstellen en opbouwen. Daar mag de (semi) publieke sector iets van leren wat mij betreft.
Het opnieuw positioneren van het zorgbestel is gebouwd op moeras. Ik kan het niet bevatten dat een staatssecretaris van PvdA dit beleid uitvoerd ‘kaalslag met de botte bijl’
@ hoogerlust. Zoiets van ‘Wij werknemers in de zorg zijn tegen ontslagen in de zorg’? Ja natuurlijk zijn wij tegen, daar hoef je niet voor te protesteren, dat snapt de politiek ook wel. Als er iemand moet gaan protesteren dan zijn het de mensen die in de toekomst geen zorg meer krijgen. Dat gebeurt niet omdat die mensen zich dat nu nog niet realiseren. Medewerkers in de zorg zouden moeten uitleggen welke zorg er straks allemaal verdwijnt zodat anderen gaan protesteren.
Is het niet de hoogste tijd dat alle mensen die ook maar iets tegen dit beleid hebben de straat op gaan en protesteren, zoals we in eerdere tijden deden tegen de kernbom!!!!
Het ageren tegen allerlei zaken levert niet zoveel op.
Laat zien wat wij niet willen!!!!
De heer Bannenberg richt zijn klaagzang tot de beleidsmakers zonder zich in hen te verplaatsen. Voor hen is het grote risico van een zachte landing en meer tijd dat de collectieve uitgaven niet zullen dalen, juist door de nieuwe zorgvormen die dan zullen ontstaan.
Adresseer deze zorg niet en beleidsmakers zullen hun best doen om niet te luisteren. De bestuursvoorzitter van Espria laat zien hoe het wel moet : http://www.skipr.nl/actueel/id18781-zorgaanbieder-kan-tot-20-procent-goedkoper-werken.html
AAN IEDER DIE DEZE BLOG LEEST VRAAG IK? WELK BELEID HEEFT U GESTEMD BIJ DE LAATSTE VERKEIZINGEN,ZIE HIER HET RESULTAAT! wIJ KRIJGEN WAT WE VERDIENEN.