Soms krijg ik er de wind van voren, ben ik de zondebok, maak ik verdrietige situaties mee en zie ik mensen lijden in hun ziek-zijn. Maar meer dan dat, onthoud ik de mooie momenten. Ik zie mensen opknappen, opbloeien en soms ook het leven met een ontspannen en rustige blik loslaten. De bijdrage die je (vooral in een laatste levensfase) mag leveren, is wat de zorg zo mooi maakt.

Natuurlijk is waardering erg belangrijk, maar daarnaast moeten de rekeningen betaald worden. Mensen die werken, zouden geen geldzorgen hoeven hebben. Het zou vooral geen reden mogen zijn om voor een ander beroep te moeten kiezen. Helaas lijkt dit toch de werkelijkheid te zijn. Verpleegkundigen kunnen met hun salaris nauwelijks de huur en andere vaste lasten betalen. Met geldzorgen als gevolg.

Meer meer meer

De oplossing die geboden wordt, vind ik redelijk bizar: meer uren werken. Mijn ervaring is dat de meeste jonge verpleegkundigen fulltime werken (meer dan 32 uur per week) en dat de werkdruk vaak zo hoog is dat ze dit nauwelijks trekken. Het kan toch niet zo zijn dat de werkdruk zo hoog is, en dat er ook nog wordt verwacht dat men zich inhoudelijk blijft ontwikkelen?

Het is dan ook niet voor niets dat het verzuimpercentage onder jongeren zo hoog is. Het is moeilijk om fysiek én sociaal-emotioneel in balans te blijven met de huidige werkdruk. Zelfs als het je passie is. Als klein kind al, zag ik mijzelf later werken in de zorg. Op jonge leeftijd verloor ik mijn vader aan kanker, wat mijn toekomstbeeld alleen maar versterkte. Van meer mensen in de zorg hoor ik dat levenservaringen eraan bijdragen dat ze in de zorg blijven werken. Ze weten hoe belangrijk het is dat de juiste zorg verleend wordt.

Pink een traantje weg

Zowel in de psychiatrie als in de terminale thuiszorg waar ik werk, is het soms zwaar. Er wordt van ons verwacht dat we de druk aankunnen. Dat neemt niet weg dat we gevoelige mensen zijn; ik pink zelf vaak een traantje weg. Iets wat er mijns inziens bij hoort. Het leven is vol van emoties. Krop die vooral niet op, ze maken het zoveel mooier. Je moet wel je werk kunnen blijven doen, al ervaart men emoties vaak niet als storend. Het is misschien zelfs fijn om te zien dat de verpleegkundige óók een mens is die geraakt wordt.

Zorg ervoor dat je een klankbord hebt, thuis en op werk. Verzamel mensen om je heen die je steunen, naar je luisteren. Ventileer. Vraag daarnaast om feedback en zorg dat je ruimte hebt om te groeien. Dat groeien is een lastig iets in de zorg, merk ik. En ook zelf ben ik er geen held in. Des te belangrijker is het dat hier tijd voor is. Waardering, tijd en geld is de optelsom die maakt dat mensen niet alleen hun werk goed doen, maar ook zelf in ontwikkeling blijven. Creëer die ruimte met en voor elkaar.

De Dag van de Zorg

Juist nu er veel collega’s uitvallen met een burn-out (soms als resultaat van een te hoge werkdruk), is het belangrijk dat we oog hebben voor elkaar. Op zondag 12 mei is het niet alleen Moederdag, maar ook de Dag van de zorg, op de geboortedag van Florence Nightingale, de voorloopster van het verpleegkundevak. Zorg ervoor dat de zorgmedewerkers gezien worden, zie elkaar. Samen zorgen we ervoor dat de zorg mooi en waardevol blijft.

Door Margret Kortooms-Visser, specialistisch Paaz-verpleegkundige in een algemeen ziekenhuis en zzp’er in de palliatieve zorg