Daarnaast zullen op de snel krimpende arbeidsmarkt beroepskrachten nog maar sporadisch te vinden zijn. Linksom of rechtsom: het wordt zaak om nu te regelen dat zorgbehoevende ouderen straks niet in de kou staan. De alternatieven zijn even onaantrekkelijk als voor de hand liggend.
Vrijwilligers
Op de eerste plaats vrijwilligers. Nu al werken er in de instellingen vele duizenden, vaak oudere, mannen en vrouwen die hun vrije tijd graag investeren in onze zorg. Dit leger gemotiveerde onbetaalden groeit gelukkig gestaag. Hun inzet blijft echter meestal beperkt tot enkele uurtjes per week en zij kunnen bovendien niet worden ingezet voor zorgtaken. Een druppel dus op de gloeiende plaat.
Schoonmakers en arbeidsimmigranten
Op de tweede plaats facilitaire dienstverleners, zoals schoonmakers en horecamedewerkers. Zij zullen taken overnemen van de verpleegkundigen en hun werk zal de grens tussen wat zorg is en wat niet snel doen verwateren. Op de derde plaats de arbeidsimmigranten uit lagelonenlanden. Proefprojecten in de afgelopen jaren hebben aangetoond dat er aanbod is uit bijvoorbeeld Oost-Europa dat succesvol kan worden ingezet. Dat ging vooral nog om beroepskrachten met grote taalachterstand, maar ook hier zal de druk op de ketel leiden tot professionele inflatie. Grote arbeidstekorten zullen nopen tot het openbreken van cao’s en de aanname van ondergekwalificeerd personeel bevorderen.
Domotica
Op de vierde plaats een breed scala van apparaten. Domotica in het jargon. Er komen bijvoorbeeld steeds meer slimme oplossingen voor monitoring van dementerenden op afstand. Hierdoor kunnen verpleegkundigen efficiënter worden ingezet. Dat helpt, maar het gros van de ouderenzorg gebeurt toch echt aan en rondom het lijf van cliënten zelf. De rol van domotica zal hoe dan ook beperkt blijven. Op de vijfde plaats illegale arbeid. Verwerpelijk en onaanvaardbaar hoor ik u denken. Maar het zal voor veel ouderen of hun kinderen straks maar een kleine stap zijn om bijvoorbeeld hun zwartwerkende schoonmaakhulp of werkeloze kennis zorgtaken toe te vertrouwen als zorgaanbieders het door een nijpend arbeidstekort moeten laten afweten.
Mantelzorg
Wat vaak rest – op de zesde plaats – is de mantelzorger, de dochter, zoon of vriend die onbetaald zorgtaken uitvoert. Het verzorgen van hulpbehoevende ouderen in eigen kring zal noodgedwongen meestal de enige oplossing zijn in een wereld waarin professionele zorgaanbieders niet meer kunnen leveren en het de cliënt aan financiële middelen ontbreekt om elders zorg in te kopen. Het probleem is echter dat de meeste mantelzorgers maar beperkt inzetbaar zijn omdat ze zelf een baan hebben of op afstand wonen. Onze samenleving is – in tegenstelling tot veel andere landen – zo ingericht dat mantelzorg maar in beperkte mate en niet voor alle zorgbehoevenden een afdoende oplossing kan bieden, zeker niet als de cliënt intensieve zorg nodig heeft.
Spannende sector
Zes alternatieven voor de zorg die professionele aanbieders op dit moment gelukkig nog wel kunnen leveren, maar waarschijnlijk straks niet meer in voldoende mate. De ouderenzorg wordt een spannende sector; spannend hoeveel de politiek erop wil bezuinigen en spannend hoe creatief u en ik worden om het dreigende arbeidstekort te pareren.
(Jeroen van den Oever, Bestuurder Vierstroom Gouda)
na mijn inziens is er genoeg geld voor de zorg,maar komt het op de verkeerde plekken terecht,dan weet iedereen toch wat ik bedoel.Laat de regering daar eens wat aan doen.Iedereen die niet aan het bed staat weg er mee.Ik ben het zat dat de zorgverleners zich zo laten sturen door mensen die hele dag achter een buro zit.Wanneer worden we eens wat zelfstandiger.
schandalig … het gaat om de keuze. Een bed voor een ouderen ca even duur is als een gevangenisbed. Daar worden knijpers voor gemaakt. Wat doen wij niet allemaal voor dat zelfde geld.
Als een een goede regering gekozen wordt gaat alles goed komen met de ouderenzorg en als dan ook de werkgever meewerkt aan een goede CAO dan werken wij ook nog met veel plezier in de zorg. HET KAN.
Ik lees ergens in de reacties dat burgers geen solidariteit meer willen opbrengen bij de ouderenzorg. Maar in de aanloop naar de verkiezingen blijkt telkens weer, dat burgers niet willen dat er op onderwijs én zorg bezuinigd wordt. Dus deze solidariteit is er wel. Laten we elkaar dus niet aanpraten, dat er minder geld beschikbaar kan zijn als gevolg van niet solidaire burgers. Ik denk eerder dat het een politieke kwestie is. De ene partij wil nou eenmaal meer bezuinigen dan de andere, hetgeen vooral ideologisch te verklaren is.
kabinert:Aks u toch geen zorg wil betalen dan hier een uiterstcreatieve oplossing,gewoon de pilvan drion verstrekken.
Als we nu eens aan alle zorgverleners die werkzaam zijn in de sector aanbieden dat ze mogen stoppen op hun 60-ste met werken in de sector, mits ze zich voor een bepaalde tijd en met een bepaald aantal uren (gemiddeld) per week, inzetten voor zorg- en dienstverlening aan kwetsbare ouderen. Dan vangen we misschien twee vliegen in een klap!
In de zorgsector zie ik nog niet iedereen tot z’n 67e doorwerken met een (bijna) fulltime dienstverband en redelijk belastend werk. Dat zou wel eens tot veel uitval kunnen leiden, terwijl er al tekorten dreigen. Als je medewerkers, allemaal aangesloten bij het(voorheen)PGGM, nu Pensioenfonds Zorg en Welzijn, laat kiezen tussen doorwerken tot je 67e of vanaf je zestigste wel pensioen, maar met een maatschappelijke opdracht die niet vrijblijvend is, dan kunnen kwetsbare ouderen geholpen worden door mensen met kennis van zaken van en gevoel voor de zorg en kunnen de vitale ouderen een functie hebben in de maatschappij die past bij de fysieke mogelijkheden van deze levensfase. Het is idee. Ligt hier een kans? Want dat er creatieve oplossingen moeten komen, dat is wel heel erg duidelijk en dat de zorg voor een deel mensenwerk blijft dat is ook helder.
Strikt genomen verloopt de diskussie over geld, en dus gaat het om solidair willen zijn en onze ouderen een goede verzorging willen geven.
De politiek zou met massale steun uit de bevolking hier veel mee kunnen. Er konden ook miljarden naar banken, etc. moeten onze ouders dan maar pyamadagen houden omdat de centen op zijn?
Schandelijk!
het lijkt me duidelijk: omdat we de solidariteit met zorgbehoeftigen niet langer kunnen (willen!) opbrengen, zullen die steeds meer zelf de lasten moeten dragen van de zorg die ze nodig hebben. dat kan, voorzover ze middelen hebben, en die middelen moeten dan ook worden aangesproken. in de eerste plaats door hen zelf voor de gevraagde zorg te laten betalen. Maar als dat niet voldoende is, kunnen een vermogenstoets bij een beroep op zorgvoorzieningen en eventueel een verhoging van het erfrecht daarbij instrumenten zijn.
daarmee dwingen we financiële solidariteit af, maar armlastige zorgbehoeftigen zijn er eigenlijk natuurlijk niet geholpen. want de kwaliteit van de zorg die zij nodig hebben – en die bestaat niet alleen uit concrete hulp bij functies die zij zelf niet goed meer kunnen verrichten – komt met zekerheid in het gedrang.
mijn grote vraag in het geheel, waar blijft de notitie verantwoorde zorg…hoe kunnen we dat nog verantwoorden of word die gewoon bijgesteld als er maar steeds minder mensen in de zorg willen werken…en mogen we dan weer gewoon de ‘band’ gebruiken als mensen onrustig worden…alles waar we nu naar streven kan straks allemaal de prullemand in worden gegooid…hoezo doelloos werken