Soms lijkt het alsof niemand de bureaucratie in de zorg écht wil terugdringen. Annemiek van der Laan, directeur van het Informatie Knooppunt Zorgfraude, ziet dat partijen graag willen, maar in de uitvoering vaak onvoldoende bij machte zijn om integrale verantwoordelijkheid te nemen.

Niet de patiënt, maar de geldbuidel van bedrijven staat bij medicijnontwikkeling op de eerste plek. De overheid investeert publiek geld in geneesmiddelenonderzoek, zonder garantie dat patiënten toegang krijgen tot het eindproduct. Dat moet en kan anders, stellen Mariëlle Bemelmans en Kai Figueras de Vries.

In dit stuk pleit ik tegen de verleiding van snelle oplossingen. In de zorg bestaan op dit moment meerdere taaie vraagstukken die niet niet eenduidig zijn. Ze bestaan uit veel aspecten die onderling met elkaar samenhangen. Ze zijn niet eenvoudig te doorgronden. Daarnaast zijn ze van ‘niemand en van iedereen’. Wat moeten we met de overmatige drukte en stops op de spoedeisende hulp?

Zij-instromers ervaren veel drempels voor ze in de zorg aan de slag kunnen. Uitgaan van bekwaamheden is één van de belangrijkste oplossingsrichtingen voor de krappe arbeidsmarkt in de zorg, betoogt bestuurder van De Opbouw en ActiZ-lid Yvonne van Stiphout. 

Als bestuurder van Warande en docent en onderzoeker aan het Erasmus School of Health Policy & Management, buigt ook Harry Finkenflüger zich over de zorgbureaucratie. "Zolang verzekeraars op deze manier denken uitvoering te moeten geven aan alle regelingen, komt er van houdbare zorg niets van terecht."

Juist nu de zorg steeds meer onder druk komt te staan, is inzet op een kansrijke start van levensbelang, schrijven Sanne van Eerden en Tessa Roseboom. “Hoe eerder we als samenleving investeren, hoe meer het ons oplevert.” Wat is hiervoor nodig?

Het plan voor verplichte registratie van cliëntprofielen voor 550.000 cliënten in de wijkverpleging per 2025 is geen experiment. Het is de invoering van iets wat niet volwassen is en grootschalige gevolgen zal hebben. Nicole Koster, gezondheidswetenschapper bij de Universiteit Twente, geeft drie tegenargumenten.

In sommige wijken leven mensen gemiddeld zes jaar korter en verkeren zij tot vijftien jaar minder in goede gezondheid. Samen kunnen we de gezondheidsverschillen aanpakken, is het advies van Pharos. Alleen dan creëren we een gezonde en gelijke toekomst voor iedereen.

Eind vorig jaar presenteerde de Raad voor Volksgezondheid & Samenleving het advies ‘Is dit wel verantwoord?’. Dit vond zijn weerklank in de zorgpraktijk, beleid én politiek: iedereen staat achter het doel om de verantwoordingpraktijk te verbeteren en meer te laten stoelen op vertrouwen. En toch lijkt het soms wel alsof niemand de bureaucratie in de zorg écht wil terugdringen. Deze week het woord aan Marcel Levi: hoe kan het dat de regeldruk nog steeds zo hoog is?