Niet alleen gaan we met zijn allen vaker naar de dokter, de consulten zijn ook langer. Daarbij speelt de huisarts ook vaker voor specialist. Het aantal zogeheten Modernisatie en Innovatie verrichtingen, waaronder bijvoorbeeld kleine chirurgische ingrepen, is met maar liefst twintig procent gestegen. Volgens het NIVEL heeft de stijging van het huisartsenbezoek alles te maken met veranderingen in de bekostigingsstructuur. Moest de huisarts het voorheen doen met een vaste jaarlijkse vergoeding, waarin geen rekening werd gehouden met het aantal consulten, sinds kort kan de huisarts rekenen op een bijdrage van negen euro per consult. Geen schokkend bedrag, maar het mechanisme is duidelijk. Als de huisarts volume maakt, heeft dat direct een gunstig effect op zijn inkomen. Loon naar werken of een perverse prikkel? Menig politicus zal tot de laatste conclusie geneigd zijn. Dus mag de huisarts gaan bewijzen dat hij de deur naar de spreekkamer niet uit geldelijk gewin open zet, maar met het patiëntenwelzijn voor ogen. Een Haagse reflex als deze beneemt echter het zicht op de werkelijke perverse prikkel. Neem een voorbeeld uit de praktijk: een eenvoudige chirurgische ingreep als sterilisatie bij mannen kost in het ziekenhuis al snel twee tot drie keer meer dan in de huisartsenpraktijk. Toch geven verzekeraars in de regel de voorkeur aan een dure ingreep in de tweede lijn. Deze wordt namelijk vergoed uit de gemeenschappelijke pot. Ingrepen in de eerste lijn daarentegen vallen buiten de vereveningssystematiek en komen geheel voor rekening van de individuele zorgverzekeraar. Dan mogen we de komende jaren de deur bij de huisarts plat lopen, dan mogen huisartsen hun consultvergoedinkjes bij elkaar schrapen, die kosten vallen in het niet bij de tientallen miljoenen die ten onrechte naar de tweede lijn gaan.

Loes Meijer, Huisarts en medisch coordinator MCCE

Dit is dezelfde tendens als er werkafspraken tussen de eerste en tweede lijn gemaakt worden. Daar waar de huisarts extra inspanningen levert om te zorgen dat de patient minder vaak naar het ziekenhuis op en neer moet en de zaak helpt efficient te regelen, krijgt de huisarts er niet voor betaald.Behalve misschien de extra consulten die gedaan worden. Het DBC wordt niet aangepast naar het feit dat een patient minder vaak het ziekenhuis bezoekt.

Zo worden huisartsen gedemotiveerd in dit soort voor de patient tijd en efficientie ( en kosten) besparende maatregelen