Bescheidenheid is een mooie eigenschap. Maar in politiek Den Haag bereik je er weinig mee. Dat weet elke volksvertegenwoordiger die de top wil bereiken. En laten we de bestuurders niet vergeten. Gis bewegen ze zich, voetangels en klemmen ontwijkend, naar de top. Na een zelfbewuste klim sneuvelen niettemin tal van would be koplieden in het zicht van de meet.

Maar niets zo ondoorgrondelijk als het politieke machtsspel. Elco Brinkman. Weet u nog hoe die op de drempel van het politiek leiderschap van het CDA werd afgebrand door Ruud Lubbers? Beiden zijn weer terug aan de top. De eerste als aanvoerder van de Volkskrant-ranglijst van de 200 machtigste mensen in Nederland die niet door kiezers zijn gekozen in hun functie(s). En de voormalige premier mag dan diep door het stof zijn gegaan na vermeende billenknijperij in internationale dienst; dezer dagen treedt hij op als born-again kabinetsinformateur .

Zelf knijp ik de billen tegen elkaar als ik het amateurtheater van zittende en aanstormende coryfeeën aanschouw. Nu, bij de zwartepieterij omtrent de val van het kabinet-Balkenende II. En onlangs bij de gevechten om politiek leiderschap van twee regeringspartijen. Nee, ze wilde geen lijsttrekker worden. Ze moest er nog over nadenken. Ze moest er nog met de familie over praten. Haar tegenkandidaat was ook bijzonder geschikt. Als knetterende oneliners bedoelde stoplappen vulden elke dag een nieuwe aflevering van deze soap in de journaals en actualiteitenprogramma’s.

U mag zelf kiezen of dit gaat over Rita Verdonk (VVD) of over Lousewies van der Laan (D66). Recht door zee zijn ze, of bedoelen ze geslepen? Zo lang de media erin trappen, heeft de spindoctor gelijk. Helaas voor beide dames ging de tegenstrever er met de hoofdprijs vandoor. Nu uit Mark Rutte die de voorkeur geniet van minister Hoogervorst met de ingeleverde portefeuille van Volksgezondheid zich nog enigszins naturel. Maar zo’n Alexander Pechtold: ijdelheid is prima meneer, maar houd het een beetje binnen de perken.

Behalve Narcissus-achtige types heeft de democratie vooral hardwerkende, consciëntieuze volksvertegenwoordigers en bestuurders nodig. Zij moeten hun dossiers kennen. En wat mij betreft lopen ze niet 24 uur per etmaal uit te zenden. Dat is buitengewoon vermoeiend voor de ontvangers. Hun ogen hebben ze gekregen om mee te zien wat er om hen heen gebeurt. En ik ga ervan uit dat ze hun oren gekregen hebben om mee te luisteren naar anderen.

In de auto schakel ik steeds vaker over naar Radio 4 om lekker te kunnen luisteren. Maar helaas: ook daar zwammen bijdehandjes steeds meer door de prachtmuziek heen.

Door: Ruud Koolen

Ik heb niets (meer) met politiek. Ik stem ook niet meer en heb sowieso een pest aan mensen die menen te weten wat goed voor ons is. Nog niet zo lang geleden heb ik een gedicht geschreven dat in dit kader denk ik wel heel toepasselijk is: Zorgzame samenleving. Wat is “zorgzaam” in het echt? Een knuffel en een troostend woord? Nee, ’t wordt steeds meer een gevecht. Een balanceren op een heel slap koord… Zorg is een product geworden, los van noden en emoties. Springen over veel te hoge horden; zonder winst, alleen verlies! Regelgeving en papierwerk, registratie van de tijd! Weer terug in “t ijzeren tijdperk” ver weg van de werkelijkheid. “Sorry hoor, mevrouw van Zeven, ‘k heb voor uw verdriet vandaag geen tijd. Ik ben al veel te lang gebleven, straks ben ik mijn baan nog kwijt!” Zover zijn we dus gezonken “allesweters” in Den Haag! Achter groene tafels wordt beklonken dat voor verdriet geen tijd meer is vandaag! Zorg is een product geworden: weinig “hart” en veel verstand?! Dus verander nu maar op de borden “Nederland” in “’t Koude Kikkerland”!

Tonie Mulder woensdag 05 juli 2006