De komende jaren wordt er veel verwacht van samenwerking in de zorg. Samenwerking moet oplossingen bieden op plekken waar de zorg dreigt af te kalven door personeelstekorten. Ook als de zorg moet worden verplaatst, bijvoorbeeld van het verpleeghuis naar de wijk, moet onderlinge afstemming ervoor zorgen dat dit goed gaat.
Regionale samenwerking ligt voor de hand. Een goede buur is immers beter dan een verre vriend. Een handige geografische ligging is echter niet alles, lezen we in het interview met ActiZ-voorzitter Anneke Westerlaken in de eerste Zorgvisie magazine van dit jaar. Goede onderlinge relaties, een veel minder grijpbare factor, helpen natuurlijk. Regelgeving en bekostiging moeten niet in de weg staan. De economische omstandigheden in de regio en de financiële huishouding van de afzonderlijke buren spelen ook een rol.
Ruzie
Hoe een samenwerking volledig in de soep kan lopen, lezen we in het verhaal over de Reinier Haga Groep. De rechter moest eraan te pas komen om de ruziënde fusiepartners in de Haagse regio uit elkaar te halen. Een resultaat waar niet iedereen blij mee is; de defusie wordt inmiddels ook weer aangevochten bij de rechter. Intussen blikken de verschillende betrokkenen terug. Hoewel de uitkomst destijds ongetwijfeld door niemand werd voorzien, waren de tekenen – zoals bij menig vechtscheiding – al snel zichtbaar. ‘Er was een duidelijke mate van een incompatibilité d’humeur‘, zegt de gewezen financieel topman Gerrit Littel van het Reinier de Graaf Gasthuis. Cultuurverschillen tussen organisaties lijken een levensgrote rol te spelen, misschien wel een grotere rol dan de geografische, economische en financiële factoren. Zeker als er zoiets groots wordt ondernomen als een bestuurlijke fusie. In de ‘lessons learned’ en ’tien tips voor samenwerking’ gaat het vooral over gezamenlijke doelen en duidelijke afspraken vooraf. Intussen is cultuur – hoe is men bijvoorbeeld gewend besluiten te nemen – misschien wel de dealbreaker.
Successen
De betrokkenen denken achteraf ieder op hun manier over de resultaten die de fusie opleverde voor de zorg in de regio. De één vindt het te weinig, de ander wijst juist op de successen die wel behaald zijn. Die successen zouden er zonder de fusie niet zijn gekomen. Het zou toch zonde zijn als deze spruiten van de gedoemde relatie nu zouden verpieteren. De vraag is wel hoe andere zorgorganisaties de komende jaren dezelfde fouten kunnen worden bespaard, want samenwerken is nog altijd wel de opdracht.
