De minister, de zorgverzekeraars en oud-minister Els Borst, voorzitter van de Federatie van Kankerpatiëntenorganisaties, stellen in een tv-uitzending van Zembla dat medisch specialisten die te weinig ervaring hebben in het uitvoeren van ingewikkelde kankeroperaties moeten worden gestopt. Alleen de beste specialisten zouden nog kankerpatiënten mogen behandelen.
Registratiegegevens
De heren en dames medici zelf lijken dit inzicht nog niet allemaal te hebben bereikt. Terwijl artsenorganisatie KNMG zich in stilzwijgen hult, zoekt de Orde van Medisch Specialisten de tegenaanval. De registratiegegevens zijn niet voldoende om de variatie in kwaliteit te verklaren, daarom moet er verder worden gezocht naar de juiste informatie. Dat kost uiteraard tijd, maar specialisten ‘werken er hard aan’. Nog teleurstellender is het acteren van de Inspectie voor de Gezondheidszorg. De inspectie, die zelf normen heeft opgesteld voor het opereren van verschillende kankervormen, grijpt niet in wanneer zichzelf overschattende specialisten het minimum aantal operaties niet halen.
Reputatieschade
Erger: de inspectie weigert namen en rugnummers openbaar te maken om angstige, nietsvermoedende patiënten te waarschuwen. Uit angst voor reputatieschade van ziekenhuizen. En omdat de burger het vertrouwen in de zorg wel eens kwijt zou kunnen raken. Wat denkt de inspectie dat zo’n opstelling doet met het vertrouwen van de burger? Die burger is op zichzelf aangewezen nu de inspectie afhaakt en sommige medisch specialisten het met hun artseneed, ‘Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden’, niet zo nauw nemen. Het enige dat patiënten rest, is hun specialist te vragen hoeveel operaties hij uitvoert en wat het overlijdenspercentage is. En weigert een specialist te antwoorden, dan hun heil ergens anders te zoeken. Specialisten zijn geen tovenaars. Ze kunnen iets wat anderen niet kunnen, maar dat geldt voor meer professionals. Er is geen enkele reden waarom zij zich niet net als andere professionals zouden hoeven te verantwoorden. (Zorgvisie – Carina van Aartsen)
Voor alle duidelijkheid. De cijfers zijn gecorrigeerd voor ziekenhuizen die moeilijke gevallen doen. Het kan nog beter en met de jaren zullen de vergelijkingen beter zijn. Feit blijft dat de cijfers wel degelijk een indicatie vormen voor de kwaliteit van de behandelingen. Het is te hopen dat medisch specialisten en ziekenhuizen inzien dat zij kwaliteit moeten leveren en inzicht geven in hun prestatie uitkomsten. We vergelijken de veiligheid van de medische behandelingen graag met de veiligheid in de luchtvaart. Er is een duidelijk verschil: als een piloot geen kwaliteit levert is hij daar zelf ook slachtoffer van. Veel medici hebben al moeite met vergelijkende cijfers al vermoed ik dat dat voornamelijk de brokkenpiloten zijn.
Wat hier standaard bij deze zaken niet klopt is dat er geen verschil wordt gemaakt. Moeilijk behandelbare patienten gaan worden al veel vaker doorgestuurd naar universitaire ziekenhuizen. Dat betekend dus automatisch dat daar de moeilijke ziektes moeten worden behandeld en dus ook vaker zullen overlijden.
Het is dus correct dat in sommige ziekenhuizen meer mensen zullen overlijden maar dat is omdat ze gespecialieerd zijn en dus helaas ook niet alles kunnen
Fouten maakt iedereen. Ik zou graag als patiënt willen weten wie de minste fouten maakt en als ik daar 100km. voor moet omrijden heb ik dat er graag voor over. Openheid van zaken. Dat is wat ik wil als patiënt en niet verschuilen achter regeltjes. Als je goed ben in iets dan durf je dat ook te communiceren. Wie dat niet durft lijkt iets achter te houden…
Ervaring is noodzakelijk om aan kwaliteitsstandaarden te voldoen. Dat voorop gesteld.
Daarnaast is het voor de patient en zijn naasten [mantelzorgers klinkt zo naar] een grote belasting om ver te moeten reizen voor een bijzondere operatie. Niet iedereen heeft een auto; patient en naasten willen graag bezoek resp. op bezoek komen.
Anderzijds wordt het tijd dat de patient zich realiseert dat de arts, ook de toparts, een mens is en blijft en dat fouten maken inhaerent is aan de menselijke natuur.
Vanuit deze achtergrond moet de patient, samen met zijn huisarts de voor hem optimale mogelijkheid kiezen.
Aan iedere ingreep kleven risico’s. Dat gegeven moeten alle partijen accepteren.
Zonder de inhoud van dat rapport goed te kennen is moeilijk te beoordelen of de kop van dit artikel terecht is. Bij mij wekken deze gegevens de indruk dat de voorgestelde stop het probleem niet oplost; dan sterft de patient aan niet-behandeld zijn. Zorg dan liever voor het opdoen van veel meer praktische vaardigheid tijdens de opleiding voordat iemand een ‘specialist’ wordt. Het bepalen van het overlijdenspercentage zal leiden tot de situatie dat veel patienten een laatste kans onthouden wordt omdat de specialisten hun acceptatiegrens terugschroeven. Ik kan wel begrip opbrengen voor de visie van de Orde: alleen als uit een autopsie een fout is gebleken zou een overlijden op het conto van de specialist mogen worden geschreven.
Bang voor aantasting van het vertrouwen in de zorg? Dat vertrouwen is er alleen noodgedwongen; de wakkere burger doet z’n best zo min mogelijk in een ziekenhuis te komen en er zo snel mogeljk weer uit te zijn. Ik zie veel kritiek op mensen die de handen uit de mouwen steken, afkomstig van ‘achter het bureau zitters’. Besteedt het geld voor die bureaucratie aan de opleiding van de 1e groep en alle herrie is weg en het vertrouwen hersteld.
Prima artikel!
En wat zou de rol van kwfkankerbestrijding dan moeten zijn. ?