Hoe dan ook, zowel in de cure als in de care leiden de overschrijdingen tot conflicten tussen VWS en veldpartijen die voor de rechter worden uitgevochten. Elke zomer is in sommige regio’s het geld voor de AWBZ op en ontstaan er wachtlijsten. Achmea heeft het Rijk gedaagd om duidelijk te krijgen wie verantwoordelijk is voor de kostenoverschrijding.
De NVZ heeft een bodemprocedure gestart tegen maatstafconcurrentie en de opgelegde taakstelling. Ook de NVZ wil duidelijkheid over de verantwoordelijkheid voor de kostenoverschrijding. Klink wil de bodemprocedure graag van tafel. Kennelijk is hij er niet gerust op dat hij wint. Eind april leek hij geslaagd in die opzet na bestuurlijk overleg met ziekenhuizen en zorgverzekeraars. Klink zou de maatstafconcurrentie opschorten en de ziekenhuizen zouden hun juridische procedures staken. Dat was de deal. Althans dat dacht Klink, want de NVZ interpreteert de afspraken anders, blijkt achteraf. Ze behoudt zich het recht voor om de juridische strijd voort te zetten als Klink in 2010 alsnog de maatstafconcurrentie invoert.
Een ‘semi-convenant’ noemt PvdA-Kamerlid Eelke van de Veen de deal, want de ziekenhuizen en verzekeraars hadden ook beloofd hun verantwoordelijkheid te nemen om het zorgvolume en de kosten binnen de perken te houden. Maar hoe moeten zij die belofte waarmaken? Moeten ziekenhuizen patiënten weigeren? Moeten verzekeraars stoppen met het vergoeden van hun rekeningen als het geld op is? Misschien is het niet zo handig om convenanten te sluiten met partijen die de afspraken helemaal niet waar kunnen maken. (Zorgvisie – Bart Kiers)
