In mijn eerste column op zorgvisie.nl start ik met een onderwerp dat wordt ingegeven door maatregelen in het onderwijs aan de meest kwetsbare kinderen die er in Nederland zijn. Kinderen die de pech hebben dat ze niet zomaar mee kunnen op een reguliere school. Kinderen en jongeren die door extra ondersteuning van het speciaal onderwijs toch een kans krijgen om zich te ontwikkelen tot een volwaardig persoon. Door deze inzet zijn zij beter in staat aan de door dit kabinet zo voorgestane participatie in de samenleving bij te dragen.
Kwart minder budget
Juist op speciaal onderwijs bezuinigt minister Marja van Bijsterveldt 300 miljoen. Voor een organisatie als Kentalis betekent dit een korting van circa 25 procent van het onderwijsbudget. Anders gesteld, aan een op de vier dove, doofblinde, slechthorende of ernstig in hun communicatie beperkte kinderen wordt het huidige niveau van speciaal onderwijs onthouden! Ontslag voor een op de vier speciaal opgeleide leerkrachten. En klassen worden met een kwart vergroot: meer kinderen die speciale aandacht behoeven samen in één klas, zonder extra ondersteuning of begeleiding.
Deze kinderen kunnen niet terecht in het regulier onderwijs, omdat daar de specifieke kennis op het gebied van gebarentaal of specifieke spraaktaalstoornissen ontbreekt. Bovendien wordt ook nog eens meer dan 50 procent van het budget van de rugzakjes afgepakt waardoor deze kinderen en jongeren thuis komen te zitten. Feitelijk zegt de minister van Onderwijs tegen hen: doe jij maar niet mee in onze samenleving!
Blinde vlek
Dat alles kort nadat het ministerie van VWS de specifieke expertise die nodig is voor deze kinderen als het om zorg gaat heeft erkend. Juist ook onze organisatie heeft VWS aangewezen als plek waar bijzondere expertise blijvend moet worden ontwikkeld en gedeeld. Expertise waarvoor professionals uit de hele wereld ons bezoeken, om te leren hoe wij dat doen. Want kunnen communiceren is deelnemen en dus een basisvoorwaarde voor het bestaan.
VWS heeft het belang van deze expertise voor kinderen en jongeren met spraakstoornissen door, maar OC&W heeft hier kennelijk een blinde vlek.
Zo zal het straks voorkomen dat kinderen vanaf 0 jaar bij ons in zorg komen en kunnen profiteren van de specifieke expertise van onze organisatie, maar zijn ze 6 dan moeten wij tegen de ouders zeggen dat er helaas geen plaats meer is in onze onderwijsherberg, want de minister vindt het beter passend als uw kind naar een gewone basisschool gaat. Wie is hier het spoor Bijster?
Bas van den Dungen, raad van bestuur, Koninklijke Kentalis
Het is ongehoord en onbegrijpelijk dat de rekening van dit kabinet bij deze kinderen wordt gelegd. We gaan hiermee zeker 40 jaar terug. Als dit zo is dat zitten dames als Bijsterveld gewoon weer thuis om sokken te stoppen en de kinderen op te vangen. Voor haar zou dit een verrijking moeten zijn van haar leven. 300miljoen korten is een op een dodelijke wijze omzeep helpen van de toekomst van Nederland
Het is zeker geen klaagzang; maar een observatie. De politiek heeft zich namelijk vergaloppeert. Wraak is zoet. Door zich niet te realiseren hoe belangrijk intensieve zorg is. Door het economisch denken is een self fulfilling prophecy ontstaan. Namelijk menselijke arbeid is te duur; dus menselijk intensieve arbeid wordt te duur. Met andere woorden waar vroeger vrouwen hun gratis inzet toonde is dat nu inmiddels op alle fronten geprofessionaliseerd. De rekening ligt nu zo klaar als een klontje bij de politiek. En deze heeft geen antwoord op de cultuur waaraan zij zelf ten grondslag ligt.
Tja en de oplossing ligt misschien wel in ‘open kennis’; dat wil zeggen hoe meer mensen de kans krijgen om zich de kern eigen te maken; hoe meer ervaringsdeskundigen men kan inzetten. Dat betekent dat profs aan netwerk coaching gaan doen. Snijdt het mes aan twee kanten. Participatie cirkel is rond en de profs zijn de hubs. En de politiek zou er goed aan doen om tot beroep en kennis recycling te komen. Hoe diverser men kan zijn; hoe makkelijker de doorstroming. De arbeidsmobiliteit is door te veel specialisme helemaal niet zo optimaal. En de vraag is of dat op elk gebied wel zo noodzakelijk is of dat dat ook gradueel zou kunnen zijn.
De klaagzang gaat dan ook niet over de vermindering van overhead of de afschaffing van bureaucratische procedures, maar over kinderen die de dupe zijn omdat er straks geen aandacht meer voor ze is. Kinderen die tussen wal en schip vallen omdat onderwijs bezuinigt op bekostiging die de kwaliteit in het reguliere en in het speciaal onderwijs onderuithaalt. Kinderen met een beperking die de gevolgen ondervinden van bezuinigingen binnen zorg EN onderwijs. Het werk op een andere manier organiseren, daar staat iedereen open voor. Maar niet dat de rekening aan de kinderen zelf wordt gepresenteerd.
wat een klaagzang, kan het werk niet anders worden aangepakt minder maximaal maar optimaal. Ook in de gezondheidzorg moet er 20% af door efficient te werken en op overhead te besparen kom je al een heel eind. Nu nog wat beter georganiseerde overheidsregels en richtlijnen dan kunnen nog meer overhead mensen eruit.