De Tweede Kamer heeft dat namelijk in een motie geëist. Een doeluitkering betekent dat vooraf vaststaat waar de gemeente dat geld aan uit moet geven. Dat druist in tegen efficiënt zorgbeleid binnen de gemeente en tegen de mogelijkheid begeleiding en zorg te integreren in de Wmo-maatregelen. Tenminste, dat vinden de gemeenten.
Bezuiniging
De Tweede Kamer ziet dat anders. De Kamerleden willen waar voor het AWBZ-geld. Het geld dat naar de gemeente wordt overgeheveld, moet de bestemming hebben die het had, namelijk zorg en begeleiding voor kwetsbare groepen. Maar die zorg en begeleiding moeten wel wat efficiënter, want er hangt een bezuiniging van enkele miljoenen aan vast.
Kwetsbaar
De gemeenten zien geen andere mogelijkheid dan uit de grote hoop te bezuinigen: “Geef ons het AWBZ-geld, wij zorgen voor goed en efficiënt Wmo-beleid en bepalen zelf hoe we dat geld inzetten.” Daar zit natuurlijk wat in. Maar of de gemeenteraden om de vier jaar de goede Wmo-speerpunten in het beleid opnemen is de vraag. Heeft een gemeenteraad voldoende deskundigheid om te bepalen wat goed is voor kwetsbare burgers die zorg en begeleiding behoeven? En wie neemt het op voor wat de cliënten willen en waar ze recht op hebben? Het zou zo maar kunnen dat kwetsbare mensen in de gemeenten niet de hulp krijgen die ze nodig hebben. Want er wordt bezuinigd op de ouderenactiviteiten in de soos. Of er is geen geld voor begeleiding bij het huishouden, anders dan dat de buurvrouw inspringt.
Schuiven
Als de gemeente niet kan schuiven met geld, kan ze geen integraal beleid maken. Maar als de burger geen zekerheid meer heeft van een voorziening, loopt die het risico de voorziening te verliezen. Dat is het dilemma tussen wel en niet oormerken van de overheveling van AWBZ-geld naar de gemeenten. Ik kies voor zekerheid.
(Zorgvisie – Carolien Stam)
Nederlanders beseffen helemaalniet hoe riant ze erbij zitten.In Belgie dragen de kinderen bij in de verpleeghuiskosten van hun ouders, ze hebben van oorsprong hetzelfde B.W. Alles komt gewoon weer terug bij de gemeente,want de AWBZ is onbetaalbaar geworden.
De stellingname van Jan Duenk komt er op neer, dat gemeenten de komende jaren miljoenen moeten zien te vinden om dat principe te kunnen financieren. Nu zijn er gemeenten, waar dat misschien nog lukt binnen de begroting, maar ik ken ook gemeenten genoeg, die daarom de inkomsten moeten zien te vergroten. En daar draaien de burgers dan voor op. Decentralisatie leidt tot lastenverzwaring en niet tot een realoistischer en doelmatiger inzet van zorggeld. De Wmo en de slagkracht van gemeenten onderuitgehaald.
Het probleem is dat de overheveling samen gaat met bezuinigingen. Ik zou zeggen starten met oormerken van het geld tbv de client. Het principe van de overheveling van de uitvoering begeleiding naar de gemeente is hiervoor te principieel.