E-health is in theorie heel simpel. We digitaliseren de zorg van A tot Z, de kwaliteit neemt toe, de kosten dalen. Zorgverleners kunnen meer doen in minder tijd en ook voor patiënten zijn er evidente voordelen. Helaas, theorie is nog geen praktijk.
eHealth-monitor 2013
Hoe de – curatieve – praktijk in elkaar steekt, wordt duidelijk uit de eHealth-monitor 2013 van Nictiz en Nivel. Wat blijkt? Patiënten en zorgverleners zijn nog helemaal niet druk bezig met e-health. Toepassingen als zelftests, gezondheidsgegevens bijhouden of zich digitaal laten herinneren voor inname van medicatie, worden maar mondjesmaat gebruikt. Dat komt volgens de onderzoekers doordat zorggebruikers onwetend zijn en/of de voordelen niet goed kennen.
Grote gebruikersgroepen
De early adopters zijn er altijd als de kippen bij om nieuwe toepassingen te testen. Zij hebben geen bewijs nodig dat e-health werkt en behoeven amper instructie. Maar het gaat juist om grote gebruikersgroepen. Er zal iets moeten veranderen om deze mensen te bereiken. Inmiddels heeft bijna iedereen in Nederland een internetverbinding. Bankzaken, belasting, pensioen en reizen: het wordt allemaal online geregeld. Hoe kan het dan dat e-healthtoepassingen niet worden gebruikt?
Laten kiezen werkt niet
Om mensen tot gebruik van e-healthtoepassingen te bewegen, zijn er twee mogelijkheden: maak het onweerstaanbaar of verplicht het. Onweerstaanbaar maken, kan bijvoorbeeld door een nieuw apparaat aan te bieden of een financiële beloning in het vooruitzicht te stellen als zij de behandeling of het traject goed afronden.
Toch lijkt de verplichting een betere weg. Zolang mensen kunnen kiezen voor de ‘veilige traditionele behandeling’ zullen de meesten dat kiezen boven een vernieuwde e-healthvariant. Ook al zijn de resultaten minimaal gelijk, want dat is natuurlijk de premisse. De taak ligt bij brancheverenigingen en beroepsorganisaties om instellingen en zorgverleners te verplichten hun behandelingen anders in te richten. Artsen en verpleegkundigen kunnen vervolgens de patiënt bij de hand nemen en uitleggen dat e-health helemaal niet zo eng is.
Een centraal gezondheidsplatform met patientdossier en op basis van berichten gevoed door de verschillende Zorginformatiesystemen is nodig om klanten van de zorg voor E-health te interesseren en ‘data kerkhoven’ te voorkomen. Voorbeeld hiervan is in Zwitserland te vinden. VitaClic is zo’n geintegreerd platform van en voor de patient. Bovendien als initiatief uit de Zorgsector zelf voortgekomen. Overheid zorgt ‘slechts’ voor de randvoorwaarden.
Gaat de kwaliteit aangetoond vooruit? Levert E-health minder kosten op? Kan er meer gedaan worden met minder tijd? Allemaal onbewezen vooronderstellingen en meningen. Een tikje bescheidener zou niet misstaan.
S. Kaarsemaker
E-health is niet het probleem. Communicatie tussen allerlei partijen zorgt voor een wirwar van pilots en belangen.
In mijn ogen is er maar 1 optie om dit goed en snel door te voeren door het nationaal te verplichten waarbij 1 coordinator wordt aangesteld.
E-Health: beloofd wordt vaak E-Heaven maar het mondt vaak uit in de E-Hell, tenzij ……………….. er heel veel tijd voor wordt genomen en veel gepiloteerd wordt, stapje voor stapje dus en met betrokkenheid van professionale zorgverleners en ónmondige’gebruikers . Vraag/probleemstellingsgewijs etc. etc. Vele ziekte en zorgregistraties eindigen op Gegevenskerkhoven
JWW Coebergh
Zonder gebruik van standaarden om zorgdata vast te leggen zal eHealth weinig worden.
Wanneer het gaat om vastleggen van zorgdata zijn er twee paradigma’s:
– berichtenmodel standaard (weinig flexibel)
– two-level-modelling standaard (zeer flexibel)
Daarnaast is het noodzakelijk dat diverse ondersteunende diensten gestandaardiseerd zijn.
In ieder geval is het nimmer 1 IT-Leverancier die DE OPLOSSING heeft.
WIe gaat over de te gebruiken standaarden?
Wie gaat over de genormaliseerde diensten?
NEN/CEN/ISO standaarden zijn er die dat bieden. Wie gebruikt het in Nederland?