Ik ga tegenwoordig iedere dag via het mortuarium naar mijn werkplek. In het oogziekenhuis waar ik tot een maand geleden werkte, werd op deze plek het eigen bier (‘Pupilske’) bewaard. Mijn huidige oogziekenhuis maakt deel uit van een campus met onder andere een hart- en een oncologisch centrum. Daar laat het mortaliteitscijfer dergelijk creatief ruimtegebruik niet toe.
Levensverwachting
Hoewel, pasgeboren Singaporezen worden naar verwachting een jaar ouder dan hun in Nederland geboren vriendjes. En volgens de WHO staat hun zorgsysteem op nummer 6 in de wereld als het gaat om totale prestaties. Nederland op 17.
Terwijl in de meeste landen de publieke uitgaven aan zorg de afgelopen jaren behoorlijk zijn toegenomen, zit Singapore al een aantal jaren tegen de 4 procent van het bruto nationaal product. In Nederland zijn de zorguitgaven met 12 procent op de Verenigde Staten na het grootst (OECD, 2012). Hoe dat kan? In de korte tijd dat ik hier zit is me een aantal zaken opgevallen. De nadruk op eigen verantwoordelijkheid is enorm.
Er is veel aandacht voor leefstijl. Vrijwel iedere flat heeft een eigen sportveldje met gratis fitnesstoestellen. En ze worden gebruikt ook. De internationaal befaamde overheidscampagnes hebben niet alleen met kauwgomrestricties te maken. Je kan hier geen publiek gebouw binnenstappen of je wordt getrakteerd op een ‘doe dit, doe dat niet’ instructiefilmpje. Of dat helpt? Overgewicht vormt ook hier een toenemend probleem, al zie je er in het straatbeeld nog niet veel van.
Financiering
Die eigen verantwoordelijkheid geldt ook voor de betaling van zorg. Publieke basiszorg is er voor iedereen. Maar eigen betalingen ook. Het begint met een verplichte individuele spaarpot voor zorgkosten (Medisave). Dat voelt toch anders dan een algemene sociale premie.
En net als in de supermarkt is ook in het ziekenhuis afrekenen aan de kassa altijd de laatste stap van het aankoopproces. Wel zijn er, via een zeer gedetailleerd en aan inkomen gerelateerd schema, aanvullende subsidies. Maar er is ook een omvangrijke private zorg waarvoor de Singaporezen verzekeringen kunnen afsluiten. Ongeveer 80 procent van de eerstelijnszorg wordt in het private circuit afgehandeld. In de tweedelijn is de verhouding omgekeerd. Op de WHO-norm ‘gelijke toegang’ komt Singapore dan ook niet verder dan de 101ste plaats (Nederland 20). Verschil mag er zijn.
Wachtlijsten
Dat betekent dat in het publieke ziekenhuis waar ik werk twee soorten patiënten komen: gesubsidieerde en private patiënten. De wachtlijsten voor het spreekuur van een specialist kunnen voor de twee soorten patiënten gemakkelijk een factor 4 (oogheelkunde) tot 10 (gastro-enterologie) verschillen. En dan valt de wachttijd voor de gesubsidieerden (ongeveer 80 procent van de patiënten dus) zeker niet binnen de Treeknormen. De patiënt die zelf betaalt, heeft een mooiere wachtkamer en mag indien gewenst zelf de dokter en het aantal bedden op zaal kiezen. Verschil mag er zijn.
Voorbeeld
Vergeleken met de Verenigde Staten, vanwaar ik drie jaar geleden de Zorgvisie community bijpraatte, vallen de verschillen tussen publiek en privaat nogal mee. Nobelprijswinnaar en Clinton-adviseur professor Joseph Stiglitz gebruikte de stadsstaat onlangs nog als voorbeeld in een artikel met de titel ‘Singapore’s lessons for an unequal US’ (New York Times, 18 maart). Het is maar wat je met wat vergelijkt. Op gebied van toegankelijkheid kunnen beide landen nog wel wat van Nederland leren.
Via het mortuarium is simpelweg de snelste looproute naar mijn werkplek vanaf metrostation Outram Park. Het klimaat hier doet je bovendien automatisch de weg met de meeste airco kiezen. Dat temperatuurverschil zal wel blijvend zijn.
Dr. Dirk de Korne is deputy director bij het Singapore National Eye Centre, SingHealth
Er is op het moment een tendens aan de gang dat met steeds minder verplegenden en verzorgenden wordt gewerkt in verpleeg en zorginstellingen.
Dat moet niet alleen mij opvallen maar ook Schippers en van Rijn of zijn die te druk bezig met hun outfit op 30 april.
Klopt het toch als ik zeg dat ze geen ene moer geven om (gehandicapte) hulpbehoevende ouderen en zieken.
Het staat bovendien in schril contrast met de 800 miljoen die uitgetrokken zouden worden voor meer handen aan het bed.
Voor dat geld zijn de bestuurders nu een luxe vakantie aan het regelen voor de zomer en Schippers en van Rijn doen gewoon mee.
Kon ik met die figuren de Biesbos maar dempen; wat zou ik genieten.
Als je wil vergelijken moet je om te beginnen de hele ouderen- en gehandicaptenzorg wegstrepen. De cultuur op dat punt is in Azië zo diametraal anders, dat een vergelijking op (publieke) uitgaven totaal geen zin heeft.
Dirk, ik ben reuze benieuwd hoe hoog de curatieve zorguitgaven in Singapore zijn, waarbij publiek of privaat niet zo boeit. Het blijft een mooie truc. Er is een verplichte spaarregeling, strak gereguleerd door de overheid, maar dat geld noemen we, afgezien van de subsidies, privaat.
Jammer dat zowel de reactie als de lezers de focus op de verschillen leggen, terwijl hier een veel belangrijker boodschap staat, die wij toch juist nastreven? Zorgkosten in de hand houden, bij hoge zorgkwaliteit door zelfmanagement, dat ik liever ‘eigen kracht’ noem. En of we daarvan kunnen leren Rob!
Jammer dat zowel de reactie als de lezers de focus op de verschillen leggen, terwijl hier een veel belangrijker boodschap staat, die wij toch juist nastreven? Zorgkosten in de hand houden, bij hoge zorgkwaliteit door zelfmanagement, dat ik liever ‘eigen kracht’ noem. En of we daarvan kunnen leren Rob!
Jammer dat zowel de reactie als de lezers de focus op de verschillen leggen, terwijl hier een veel belangrijker boodschap staat, die wij toch juist nastreven? Zorgkosten in de hand houden, bij hoge zorgkwaliteit door zelfmanagement, dat ik liever ‘eigen kracht’ noem. En of we daarvan kunnen leren Rob!
Deze tweedeling in de maatschappij ons voorland?
Het is mij niet duidelijk wat de Nederlandse zorg nu kan leren van de zorg in Singapore. Dat gezonder gedrag leidt tot meer gezondheid? Dat wisten we al, maar Nederlandse preventie maatregelen blijken steeds ineffectief. Dus andere vormen van beleid zijn nodig maar vallen buiten de reikwijdte van VWS. Andere ministeries zijn al jaloers op het beslag dat VWS mag leggen op de publieke uitgaven en zijn zeker niet van plan te helpen. Of moeten we leren dat zorgsparen de kosten van vergrijzing drukt? Daar is het nu te laat voor.