In de sector is volledige informatie-armoede. En dat is raar want de sector registreert zich helemaal het ongans. De V&V-organisaties hebben grote gegevensverwerkende afdelingen en ook hebben ze de laatste Business Intelligencetools wel in huis. Maar waarom kunnen de meest voor de hand liggende vragen dan niet beantwoord worden? Het antwoord ligt natuurlijk een beetje voor de hand: ze leggen de verkeerde gegevens vast. Maar waarom leggen ze dan de verkeerde gegevens vast? Het antwoord daarop is wat complexer.
Bestuurstafel
Het grootste probleem is dat informatiemanagement nauwelijks de bestuurstafel haalt. Een traject als bijvoorbeeld AZR (AWBZ-brede zorgregistratie, red.) is cruciaal voor de ontwikkeling van de sector, maar een fatsoenlijke dialoog over welke informatie wanneer nodig is en met welk doel wordt niet door de sector gevoerd. AZR wordt beschouwd als een technisch project. Grote aantallen technische consultants zijn druk in de weer met het bedenken van oplossingen voor uitzonderingen. En de invoering wordt technisch gemanaged, volgens standaard projectmanagementprincipes. Maar niemand, helemaal niemand die zich nog afvraagt of wel het juiste proces wordt geautomatiseerd.
Procesmodel
Het hele AZR is gebaseerd op het AWBZ-procesmodel van begin jaren 90. Inmiddels weten we dat dat procesmodel toch wel de nodige beperkingen heeft. Het matchen van indicatiegegevens met zorginzetgegevens heeft nog steeds niet geleid tot adequate wachtlijstgegevens. We kunnen nog jaren doorgaan met het zoeken naar technische oplossingen voor uitzonderingen. Maar kan er ook een andere reden zijn waarom er zoveel uitzonderingen zijn? Zouden we dat AWBZ-procesmodel niet eens opnieuw onder de loep moeten nemen? En is nu niet een cruciaal moment? Nu we weten dat die AWBZ straks niet eens meer bestaat? Wil de sector dan nog steeds alleen maar weten hoeveel VP-speciaal er is geleverd en hoeveel zzp’s er zijn afgegeven?
Samenhang
Er gebeurt genoeg. Er zijn allerlei belangenbehartigers die zeggen dat ze een oplossing hebben of ermee bezig zijn. De sector heeft een Zorg- Leefplan, er zijn allerlei kwaliteitsinstrumenten in omloop die informatie zouden moeten kunnen opleveren, er zijn omvangrijke meetinstrumenten in omloop voor het meten van de klanttevredenheid, er wordt ergens nagedacht over de elektronische overdracht en er is een kwaliteitsregister opgestart. Maar een logische samenhang brengen we niet aan en de validiteit en uitwerking blijkt keer op keer erg traditioneel, gefragmenteerd en soms zelfs tegenstrijdig.
Visie
De sector zal zelf meer visie moeten ontwikkelen rondom informatiemanagement en moet het spel niet langer overlaten aan consultants, projectleiders, techneuten en softwareleveranciers. Daar is het te strategisch voor.
Om de sector een ‘push’ te geven. heb ik een stichting ter bevordering van informatiemanagement in de V&V opgericht. Inmiddels heeft zich een aantal bestuurders gecommitteerd aan de stichting en wordt gewerkt aan een visiedocument.
Ard Leferenik, eigenaar Cappe BV
@Bezorgde. Helemaal met je eens. Die indicatoren moeten vanuit de zorgprofessionals/klanten gedefinieerd worden. Ze zijn nu bedacht door juristen, controllers, inkopers, beleidsmedewerkers, onderzoekers en businessmanagers die de business vanuit een boekje hebben bestudeerd. Daarmee is het inderdaad zoals in het artikel is geschreven een ratjetoe aan administratie geworden. Kost veel tijd, levert niets op.
Er worden ontzettend veel indicatoren bedacht door mensen die niet het werk aan het bed hoeven uit te voeren. Die houden daarmee hun eigen overbodige functie gaande.
Als we willen bezuinigen moet er fiks gestreept worden in alles waar administratie over (moet?)worden gevoerd.Vertrouwen kost minder, en fouten maken we ondanks of juist dankzij die administratieve druk toch wel.
Beste Rob, ik ben het volledig oneens met je kritiek. Als ICT-er in de zorg herken ik de punten die Ard Leferenik hierboven aanhaald, en onderschrijf zijn conclusie. Veel bestuurders in de zorg laten zich reactief leiden door de eisen die vanuit zorgregistratief oogpunt worden gesteld, in plaats van een pro-actief informatiemanagement te generen in dit te vertalen in een fluïde datawarehouse en dito BI.
Dit is een vreemd stukje. Wat is een AZR, of een VP-speciaal? En waarom zou het bestuur geïnteresseerd zijn in kwaliteitsinformatie? Daar is geen geld mee te verdienen. Volgens vertrekt de redenering vanuit een soort droomwereld van de heer Leferenik.