Om tien uur meldt ik me bij kortverblijfafdeling 8 West en al snel lig ik op een comfortabel ziekenhuisbed te wachten.
“Je staat nu om kwart voor twee in de planning op de OK. Ik snap niet dat ze je zo vroeg hebben laten komen,” zegt de verpleegkundige die de intake doet. Ach, een uurtje extra lezen, wat nadenken en relaxen kan geen kwaad in dit jachtige bestaan. Ik heb al eerder besloten om alles maar over me heen te laten komen. De verpleegkundige legt wat pillen klaar en geeft me een polsbandje om met een streepjescode. Het ultieme gevoel dat je onderdeel bent van een productiebedrijf.
De meiden (en een enkele man) van 8 West moeten merkbaar hard werken, maar ze houden alles en iedereen in de gaten en de stemming is opperbest. Je voelt je hier goed op je gemak en prima bejegend.
Tegen drie uur vraag ik naar de voortgang. “U stond voor kwart voor twee, toch. Het loopt wel vaker een uurtje uit, hoor. Ik heb tussen de middag de artsen horen praten over een ongeluk. Zoiets kan het schema in de war sturen.” Om vier uur krijg ik meer nieuws te horen. “Ik heb een vervelende mededeling: het gaat niet door vandaag. De chirurg is ziek naar huis. Vloekt u maar eventjes. Er komt zo nog even een dokter langs. Wilt u misschien wat eten?”
Graag, want ik ben vanaf de avond tevoren nuchter gebleven.
Och ja, wat vervelend. De warme maaltijd is ‘s middags. Een boterham met kaas dan, met een extra plakje peperkoek? In het bed tegenover me ligt Marloes van een jaar of 18. Sleutelbeen gebroken met een scooterongeluk. Ze moest enkele weken wachten voor het rechtgezet kon worden, maar keek uit naar de ziekenhuiservaring. “Cool”. Vandaag is bij haar de versteviging verwijderd. Haar moeder laat trots het plaatje en de schroeven zien en trakteert me op een saucijzenbroodje uit het restaurant beneden.
Na enig aandringen van de verpleegkundige van de afdeling komt er op de valreep nog een arts om tekst en uitleg te geven. “We gaan u opnieuw inroosteren.” Ik protesteer en bepleit een spoedige operatie. Wanneer had u de enkel had gebroken? “Vorige week dinsdag, tja, dan moeten we niet te lang meer wachten en plaatsen we u morgen op het zijbord. Blijft u vanaf vanavond nuchter, wij bellen u meteen morgenochtend om te vertellen of het gaat lukken.” AAngezien de operatie niet zeker is, kan ik niet in het ziekenhuis blijven.
Lees ook de vijfde aflevering, ‘operatie gelukt!’, in deze reeks over de tocht van Walter van Hulst door de Nederlandse zorg.
