Het cliëntenplatform heeft natuurlijk gelijk; 290 euro zakgeld per maand is minder dan wat je in de ‘arme tijden’ als student te verteren had. Nu gaat een senior in een verzorgings- of verpleeghuis ook niet elke avond los in de disco. Maar van een zorgbehoeftige cliënt hoeft ook niet al het geld afgepakt te worden om er vervolgens “zakgeld” van zijn eigen geld van te geven. Ook al is de zorg best duur en zijn de uitgaven van een verpleeghuisbewoner aan zijn modebewustzijn en aan zichzelf lager dan die van u en ik. Het systeem is niet oké.
Zeker gesteld
Het systeem wordt gelukkig veranderd met de scheiding van wonen en zorg. In januari 2014 moet die scheiding beginnen, in eerste aanleg met de lichtste zorgzwaartepakketten 1 en 2. Iedere bewoner mag zijn eigen geld behouden – vooral ook fijn voor de komende ouderengroep, die een aardig pensioen heeft bovenop de AOW. De cliënt gaat gewoon huur betalen en de zorg wordt betaald uit de zorgverzekeringswet, de AWBZ, uit de Wmo of met eigen geld. In die wijziging is waarschijnlijk ook het doel van het LOC gelegen: als de waskosten nu alvast naar de AWBZ gaan, is dat voor de toekomst ‘zeker gesteld’. Want goedkoper zal het wassen niet worden.
Emotionele waarde
De vraag is nu is het wasgoed ook zorg of is wasgoed alleen zorg als je het bevuilt omdat je ernstig ziek bent. In dat geval wordt de was namelijk wel door de AWBZ vergoed. Er zit nog een andere kant aan de was: daar wijst ook het Nibud op: kleding heeft emotionele waarde, vooral voor ouderen. In de grote wasserijen van instellingen raakt kleding niet zelden zoek of wordt ‘anders’ gewassen dan thuis. Dat pleit eigenlijk meer voor een ‘eigen was’ die de cliënt zelf betaalt.
Nog even een reactie. na aanleiding van reactie`s.
De was kan de deur uitgedaan worden aan een landelijke organisatie.
Er wordt een waszak geleverd per client.
Het verzamelen en opruimen van de was zijn kosten die niet in de waskosten meegenomen mogen worden.
Maar bij het bereken van en door de instellingen wel door berekend worden.
Indien een instelling zelf een wasserij heeft voor haar eigen was ziu het volgens mij kunnen zijn dat de meerkosten aan de clienten doorbereked worden.
Denk aan afschrijving,personele en ander tot deze was behorende kosten.
Het middelen van de totale kosten is volgens mij niet redelijk.
€ 160 per maand aan waskosten voor het lijfgoed indien er niets bijzonders aan de hand is, is heel veel.
Zoals geschreven Leveste rekend € 44.= per maand voor het lijfgoed.En de directie vindt dat de waskosten in zijn geheel nog te hoog.
Zijn dan ook bezig te onderzoeken hoe deze kosten omlaag kunnen.
Frans indien gewenst kan ik je informeren.
Ik heb in 2011 gemiddeld 160 euro per maand aan waskosten uitgegeven. Er blijft zo wel erg weinig leefgeld over. Ik vind dit wel een erg onredelijke regeling voor iemand met een minimale uitkering.
Wat kan ik hiertegen ondernemen?
Meerdere Zorg instellingen denken nu het ei van Columbus gevonden te hebben om zelf geen vuile handen van de was te krijgen: Uitbesteden aan een externe wasserij, bijvoorbeeld CleanLeaseFortex, en deze ook rechtstreeks de facturatie naar de cliënten / wettelijk vertegenwoordigers laten doen. Probleem opgelost! Deze Zorg instellingen verdienen uiteraard zelf aan het collectief aanbieden van hun was, maar kunnen bij vragen, zoekraken van kleding etc. naar de wasserij verwijzen. Hoe denk jij hierover Marthijn Laterveer (LOC): geld verdienen over de rug van je (zakgeld)cliënten?
@Albert, Als u de berekeningen van het Nibud niet wil aannemen dan stel ik voor dat u zelf een instantie begint die landelijk betrouwbare cijfers verstrekt.
U bent niet klaar met een wasmachine, droger en wasmiddel. En het is ook geen thuissituatie waar we het hier over hebben. De mensen die de was doen, die de distributie doen moeten ook betaald worden. Thuis zult u de uren niet rekenen die u aan het verzamelen van de was besteedt, het in en uit de machines halen, het strijken, het opruimen.
En als het de deur uit gaat in een instelling dan heb je ook nog de kosten van de vrachtwagen, de chauffeur, het factureren. (een gemiddelde factuur kost een bedrijf € 50 om uit te sturen). En dan moet een wasserij ook nog wat overhouden onderaan de streep. Laat ieder zijn vak uitoefenen. Dus de mensen die bij u in de instelling verantwoordelijk zijn voor het regelen van de was, geef die de ruimte om hun werk voor het grotere geheel zo goed mogelijk te doen. Ik denk niet dat u dat op u zou moeten nemen.
Onvoorstelbaar dat de waskosten zo hoog moeten zijn.
Deze kosten zijn in 2009 als bezuiniging AWBZ doorgevoerd. Met gevolg een lasten verzwaring voor de client.
Het grote verschil tussen instellingen van waskosten die clienten moeten betalen is onbegrijpelijk.
Bij Leveste zijn de waskosten € 44 per maand.
Dit staat in geen vehouding met de berekening ven het Nibut.
Ook de kosten die Leveste berekend Zijn mijn inziens nog te hoog.
Indie de client collectief de was uitbesteed is er nog 25 % te besparen. Maar ondanks dat ik dit zou willen regelen voor de clieneten word ik daain tegen gewerkt.
Denken we er ook nog wel eens aan, dat bewoners ook nog wel eens een kadootje voor de verjaardag van een klleinkind willen kopen? Van welk geld? Kan iemand mij vertellen of je als hulpbehoevende ouder een dwingend beroep op familie kan doen als die zelf ook al twee banen hebben? De gedachten zijn allemaal mooi, maar het moet allemaal wel inpasbaar zijn in een moderne maatschappij waarin iedereen geacht wordt te werken voor het pensioen en de hypotheek.
Erika, het zn. zakgeld is het bedrag wat iemand overhoudt nadat de eigen bijdrage van het inkomen(AOW plus pensioen)is afgetrokken. Daarbij dient men miinimaal het wettelijk vasrtgesteld bedrag van 290 euro over te houden. Er zijn dusook mensen die meer overhouden.
Een antwoord op de vraag van Erika. Bewoners van verpleeg- en verzorgingshuizen betalen een eigen bijdrage voor hun zorg. Ze krijgen niet al hun zorg uit de Awbz betaald. De eigen bijdrage is inkomensafhankelijk. De overheid heeft een bedrag vastgesteld, dat bewoners minimaal overhouden. Dat bedrag is ongeveer € 290,- per maand. Daarvan moeten bewoners onder andere hun aanvullende ziektekosten, kapper, pedicure en de was betalen. Dat bedrag heet zak- en kleedgeld. Eigenlijk is het een rare term, want het is mensen hun eigen geld.
De kosten die het Nibud noemt zijn in werkelijkheid bij een dementerende oudere vaak nog veel hoger. Het Nibud rekent niet voor iedere dag een complete verschoning en dat is vaak wel nodig. Blouses die oudere dames graag dragen en rokken met een of meer plooien zijn meteen een stuk duurder dan T-shirts.
Was kan voor een deel onder zorg vallen; als iemand te laat verschoond wordt en alle kleding is nat bijvoorbeeld of iemand moet eigenlijk geholpen met eten maar niemand doet dat met als resultaat soep etc. in de schoot; lijken me twee situaties waarbij de was op conto van de zorg komt!
Verder is het zelf voor (schoon)ouders wassen absoluut geen garantie dat er niets kwijt raakt of dat er niet regelmatig kleding van anderen tussen het meegenomen wasgoed zit.
Kan iemand mij eerste nog iets uitleggen? Van wie “krijgen” ze het zakgeld? Hoe zit de bekostiging in elkaar?
Het is eerst aan de facilitaire dienst van de zorgorganisatie om transparantie te bieden in de daadwerkelijke kosten. Vervolgens in overleg met clienten innovatieve labalingtoepassingen inzetten. Overigens geldt deze aanpak niet allen voor linnen. Ook andere kosten uit de verblijfscomponenten dienen beter op clientnvieau gespecificeerd te worden
zakgeld is een paternalistische vorm die niet meer past in deze tijd. Zelf voor de was verantwoordelijk zijn, tenzij vanwege je aandoening noodzakelijk, is heel gezond. Dat betekent door iemand uit je familie of vriendenkring, of door de zorginstelling.
bij dit alles denk je haast, waarom wil ik eigenlijk oud worden?