Een recente uitspraak van het Scheidsgerecht Gezondheidszorg bewijst opnieuw dat een raad van bestuur/vereniging medische staf zorgvuldig te werk dient te gaan, gedegen onderzoek dient te verrichten en niet te hard van stapel mag lopen.

Wat was er aan de hand? In augustus 2013 had de voorzitter van de maatschap interne geneeskunde zich tot de raad van bestuur gewend met de mededeling dat er problemen waren met een van de internisten op zowel medisch-inhoudelijk als communicatief gebied. De raad van bestuur stelde daarop een ‘begeleidingscommissie’ in. Die kwam in januari 2014 in haar rapport tot het oordeel dat zij geen zekere conclusies kon trekken omtrent het medisch handelen van betrokkene. De commissie adviseerde, mede vanwege de ernstige beschuldigen, nader onderzoek in te stellen.

Ongeloorloofd

Medio februari 2014 wendde een deel van de maatschap zich wederom tot de raad van bestuur met stevige kritiek op het functioneren van betrokkene. Hierbij werden, onder verwijzing naar verschillende patiëntendossiers, bewoordingen gebruikt als ‘Dit is een blauwdruk van de zaak Jansen Steur’. De raad van bestuur ondernam direct actie. Nog diezelfde dag deelde zij de betrokken specialist mede dat deze bij wijze van aanwijzing met onmiddellijke ingang gehouden was om geen klinische en poliklinische werkzaamheden meer te verrichten. Dit in afwachting van de resultaten van een nieuw, nader onderzoek.

Was deze actie van de raad van bestuur op dat moment geoorloofd? Het Scheidsgerecht oordeelde van niet. Volgens het Scheidsgerecht kwam de aanwijzing feitelijk neer op een ‘non-actiefstelling’. Bij het opleggen van een dergelijke maatregel – waarbij een arts van het ene op het andere moment alle patiëntcontacten moet neerleggen – gelden volgens het Scheidsgerecht ‘hoge eisen’. Door de raad van bestuur is naar oordeel van het Scheidsgerecht in strijd gehandeld met de procedurele waarborgen die voor een maatregel van die zwaarte gelden.

Onrechtmatig handelen

Onder meer verweet het Scheidsgerecht de raad van bestuur dat het de maatregel enkel had medegedeeld en betrokkene niet had gehoord, dat de ernstige verwijten niet op schrift waren gesteld en dat ook de door de maatschapsleden benoemde ernstige voorbeelden van calamiteiten niet waren gedocumenteerd. De raad van bestuur heeft volgens het Scheidsgerecht onder die omstandigheden onrechtmatig gehandeld jegens de betrokken specialist. De raad van bestuur had de specialist niet terstond en voor mogelijk langere tijd – immers in afwachting van de uitkomsten van een nader onderzoek waarvoor nog opdracht moest worden gegeven – alle patiëntcontacten mogen ontnemen.

De raad van bestuur kon zich bovendien, zo oordeelde het Scheidsgerecht, niet verschuilen achter de maatschap. Door op de informatie vanuit de maatschap zo te reageren, heeft de raad van bestuur volgens het Scheidsgerecht het risico aanvaard dat uiteindelijk zou blijken dat voor de verwijten niet voldoende grond bestond.

Zorgvuldigheid geboden

Dat er onvoldoende grond bestond bleek uiteindelijk ook uit het verrichte nader onderzoek. De onderzoekscommissie overwoog dat het onvoldoende argumenten had gevonden om vast te stellen dat betrokkene ondermaats zou functioneren.

Overigens trok het ziekenhuis de opgelegde maatregel ook na voornoemde onderzoeksuitkomst niet eigenstandig in. Pas onder druk van een aanhangig gemaakt kort geding ging de raad van bestuur hiertoe over.

Zoals wij eerder al eens aanstipten en zoals ook deze uitspraak aantoont, is van belang dat een raad van bestuur zorgvuldigheid in acht neemt bij signalen van disfunctioneren. Zij dient rekening te houden met de rechten van de betrokken specialist(en). Een raad van bestuur dient procedurele waarborgen in acht te nemen en niet blind te varen op signalen van collegae-specialisten. Louter angst voor een calamiteit en een eventueel verwijt geen maatregelen te hebben getroffen, is onvoldoende voor het opleggen van dergelijke vergaande sancties. Wees aldus gewaarschuwd en laat u niet opjagen.

Martine Erich en Mascha Bots



KBS Advocaten NV