Wie al deze wonderbaarlijke genezingen optelt, zou haast denken dat de WMO een magisch instrument is. Zeg “WMO” en kreupelen kunnen weer meedoen met de voetbalclub om de hoek, ouderen worden kleine maatschappelijke ondernemers die de hand niet omdraaien voor een loonofferte of werkgeversverklaring en mentaal wankelmoedigen weten zomaar hun weg te vinden in het woud van regeltje sin de zorg.

Thuiszorgorganisaties vertellen echter een ander verhaal. De zorgvraag van de cliënten is nog precies dezelfde, alleen krijgen ze standaard minder en lichtere hulp voorgeschreven. Nu de gemeenten financieel moeten opdraaien voor de huishoudelijke zorg, doen ze er alles aan om de kosten te drukken. Dit lijkt een vorm van welbegrepen eigenbelang, maar de vraag is of de wal al niet snel het schip zal keren. Wanneer de thuiszorg dermate verschraalt dat thuis wonen onmogelijk wordt, is de kans groot dat cliënten noodgedwongen een beroep doen op zwaardere en dus duurdere vormen van zorg, zoals intramurale psychiatrische zorg of verpleeghuiszorg. Dat zal de gemeentes voorlopig een zorg zijn, want zulke voorzieningen komen van de grote hoop die de AWBZ is. Toch is het de vraag hoe lang gemeentes zulke problemen over de schutting kunnen gooien. De WMO-operatie laat zien dat de politiek er geen moeite mee heeft om grote delen van het volksgezondheidsdomein af te stoten, dus waarom zou een komend kabinet de gemeentes niet (financieel) verantwoordelijk maken voor die AWBZ-voorzieningen die dicht tegen de WMO aanliggen? En verpleeg- en verzorgingshuizen laten zich net even lastiger weg definiëren dan een individuele burger in een afhankelijke positie.

Door: Philip van de Poel

Reageer op deze bijdrage