Er is al lange tijd een roep om regie in de zorg, maar de praktijk toont de weerbarstigheid aan. Hoe lossen andere beroepsgroepen hun onderlinge afhankelijkheden rond een klant eigenlijk op? Ver hoef ik niet te zoeken voor een vergelijking.
In het bezit van twee linkerhanden en een oud huis heb ik besloten te gaan verbouwen. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt zelf de hamer op te pakken, dat geeft maar ongelukken. Er moet dus een specialist gezocht worden. Hoewel… één specialist? Leidingen aanleggen is iets heel anders dan tegels zetten. Slopen en netjes aftimmeren vragen elk misschien zelfs wel om een ander menstype. De veelheid aan vraagstukken vereist allereerst iemand die overzicht heeft en van regisseren weet. Een aannemer kortom.
Het lichaam is zijn tempel
Hoe kies ik een aannemer? Keuze te over in deze tijd, maar er is mij veel aan gelegen dat het goed gaat. Het lichaam van de mens is misschien zijn tempel, maar de staat van zijn woonhuis doet er ook behoorlijk toe. Een goede aannemer is dus bijna net zo belangrijk als een goede arts. En zoals de meeste patiënten geen flauw idee hebben of hun dokter technisch goed is en waaraan ze dat kunnen afmeten, heb ik ook geen idee wat iemand een goede aannemer maakt. Dus kies ik de aannemer die een goede pers heeft in mijn omgeving. Samen zetten we een plan uit dat rekening houdt met de staat van het huis, de technische mogelijkheden, de wensen van een gevarieerd gezin en niet onbelangrijk: het budget.
Zelf keuzes maken
Achter hem staat niet alleen een bedrijf met specialisten, maar hij kent ook de wegen naar speciaalzaken waar ik zelf keuzes moet maken en hij schakelt externe deskundigheid in waar nodig. De gehele technische kant van de zaak leg ik in zijn handen, waar het beter is toevertrouwt dan in dat linkerpaar van mij. Hij zorgt dat alle informatie en alle materialen op de juiste plek zijn op het juiste moment. En reken maar dat mijn aannemer geen dingen dubbel doet: dat kost hem immers direct zijn winstmarge.
Ik word ontzorgd. Natuurlijk gaan er kleine dingen mis en is het altijd goed om zelf alert te blijven, want hoe je het ook went of keert: ik zal in dat huis wonen en de aannemer niet. Dat maakt mijn belang anders dan het zijne. Maar zijn generieke kennis van alles wat er bij (ver)bouw komt kijken, de specialistische kennis van zijn hulptroepen en mijn kennis van wat belangrijk voor mij is, vormen samen de bouwstenen voor een paleis. Laat ik niet te vroeg juichen, want de opleverdatum ligt nog in het verschiet, maar het vertrouwen is er.
Zorgaannemer
Een goede zorgaannemer had de laatste maanden van de vader van mijn vriend waarschijnlijk een stuk zorge(n)lozer kunnen maken. Een regievoerder met generiek verstand van zaken, een goed multidisciplinair netwerk van zorgprofessionals en een stevige commerciële prikkel in zijn rug: daar zal de complexe zorg van opknappen. Voldoende gemotiveerde zzp-ers voor handen om er wat moois van te maken, lijkt me zo.
Carla de Jong, schrijfster en organisatieadviseur
www.carladejong.nl
Interesse in een model, waar als leidraad de ethische verplichting geldt van een zorgondernemend bestuurslid van een stichting in de GGZ ? Werken in de zware (dementie) zorg zonder psychofarma ? Werken zonder winstoogmerk zonder zich weg-te-cijferen als de professional, ook na 35 jaar in de zorg ? Kijk op http://www.villakeizerskroon.nl of neem contact met ons op info@villakeizerskroon.nl , Ingrid Gerritsen & Wolfgang Balliel
Mijn vader is een aantal jaar geleden erg ziek geworden en kon niet meer voor zichzelf zorgen. Ik heb alles voor hem uitgezocht in de ondoorzichtige wereld van de zorg. Ook vrienden van mij kregen te maken met heel erg zieke ouders en liepen aan tegen dit soort zaken dat Carla schetst. Ik ben een jaar geleden een bedrijfje gestart en begeleid, ondersteun ouderen en hun kinderen in dit proces en regel en organiseer alles voor hen. Afhankelijk van hun behoefte.Ik ken alle wegen in de zorg inmiddels of ik leer ze snel kennen. En ja, mensen moeten mij wel hiervoor betalen. Ik heb geen torenhoog tarief, maar er moet wel brood op de plank komen. En ik vind het fijn om mensen te ontzorgen. En ik zie hoe dankbaar mensen hiervoor zijn. Daar doe ik het voor.
Wat ik in de praktijk tegenkom en ook hier lees in een aantal reacties is de angst om verder te kijken dan je eigen wereld, de angst om samen te werken, de angst om te innoveren.
In de zorg komen enorme bezuinigingen op ons af. Laten we nu eens beginnen om van ons eigen eilandje af te stappen en eerst eens om ons heen te kijken. De kijk op zorg zal in de toekomst zeker moeten veranderen. Dit zal niet zonder slag of stoot gebeuren. Oude patronen moeten los gelaten worden. Niet meer zonder na te denken als gemeente een contract afsluiten met de grootste thuiszorgorganisatie in de regio, maar verder kijken. Verder kijken naar bijvoorbeeld de kleinere thuiszorgorganisaties die flexibeler werken, meedenken met de zorgvrager en zijn mantelzorg; gewoon verder kijken dan het hier en nu.
En geloof me dan wordt de zorg niet alleen beter geregisseerd, het wordt ook nog eens goedkoper!
Ellen Jonk
Directeur Care2all
Als schrijfster van romans (nooit van gehoord) trekt zij die lijn gewoon door in haar zoeg artikelen.
In de zorg is alles mogelijk als het maar vooral heel heel veel kost
Carla,
Zeer leuke metafoor die je hier gebruikt!
Zelf was ik helemaal niet betrokken met zorg in mijn verleden, maar heb ook gemerkt dat het hier wel hard aan schort, ook bij ons in België. Hoewel wij niet ver van elkaar wonen, is er wel een groot verschil in zorg, maar de basis van dit probleem is overal dezelfde.
Daarom ben ik samen met enkele anderen 2 jaar geleden begonnen met Cadrado. Wij willen onze leefwoonzorgconsulenten inzetten om juist alles te gaan coördineren. Je vindt vele goede oplossingen, maar daarvoor moet je wel heel veel telefoontjes plegen en het is dan ook moeilijk om een totaaloplossing te verkrijgen waarin alles op elkaar is afgesteld. Dat willen wij doen via onze leefwoonzorgconsulenten.
Je mag ons altijd eens opzoeken op http://www.cadrado.be en via mail me laten weten wat je er van vindt. Momenteel lopen we in België tegen wat weerstand van de gevestigde waarden in de zorgsector, meestal politiek getint overigens, maar we gaan hier mee door om te zorgen dat er meer aan de patiënt gedacht wordt. Als er velen samen aan deze koord gaan trekken, zijn we er van overtuigd dat dit ooit beter zal worden. We hebben met de huidige groei in de vergrijzing namelijk nog veel werk voor de boeg.
Nogmaals bedankt voor de leuke metafoor,
Ewout Frans
Cadrado
Leefwoonzorg
@E. Kriek Uw cynische reacties leveren geen bijdrage aan deze discussie en zijn alleen maar irritant.
Buurtzorg staat ook goed bekend.
Nathalie: Contracten aangaan met de zorgkantoren: ik heb me er in verdiept. Veel zorgverleners willen dit toch niet omdat er nogal wat met zich meebrengt.
1. Je móet elkaar vervangen. Kan fijn zijn voor een cliënt maar het zou mij weer het gevoel geven van loondienst. Ik kies voor ong. 20 uur werken. Als ik dan in de schoolvakanties 40 uur moet werken om mijn collega’s te vervangen bij een cliënt die ik niet ken en misschien ook geen klik mee heb, heb ik dat er niet voor over.
2. Ik zou meer verdienen, véél meer dan nu. Maar ik moet op cursus om een nieuw facturatiesysteem en/of computersysteem te leren terwijl de mijne prima voldoet. Maar de cliënt betaalt voor de schakels, en dat vind ik weer zonde van het geld. Deze moet liefst direct de cliënt ten goede komen vind ik.
@Nathalie: natuurlijk!
Mag ik met u samenwerken?
Ik heb namelijk nog weinig klanten.
En dat terwijl ik erg goed kan regisseren!
Ik kan het toch niet laten om te zeggen dat deze zorgaannemers in de vorm van zelfstandigen die individueel gecontracteerd worden door zorgkantoren een mooie rol kunnen spelen in deze context. Iedere cliënt heeft namelijk een primaire zorgverlener als eindverantwoordelijke die naar mijn idee dus ook kan regisseren.
Stom stom stom van mij.
Natuurlijk: de ZZP-ers moeten ook hun centjes verdienen.
Kunt u mijn eerdere bijdrage verwijderen?
Ik start namelijk binnenkort mijn eigen bedrijf: bedside hands.
Ik ben namelijk deskundig. En ik start een bedrijf. De wensen van de cliënt staan bij mij centraal. Ik profileer mij ook als dusdanig.
Zorg aannemer; als dat lekker bekt, mag u mij zo best wel noemen!
Had ik al gezegd dat u een goede metafoor geeft ? Hoe heet u ook alweer? Oh ja, Carla.
Mag ik de URL van mijn bedside hands organisatie vermelden?
E.Kriek, kanteldenker, zorgondernemer, self-management specialist, profileur, chauffeur, zorg 2.0 adviseur , aannemer, en dus ook zorgparasiet!
Een herkenbaar verhaal Carla. Ik heb als postpartum (ervarings)deskundige hetzelfde ervaren. Na 3 jaar 1 op 1 gewerkt te hebben tracht ik nu als zorgaannemer op te treden maar dit wordt (nog) als zeer onwennig ervaren zie http://zelfzorgservice.nl/over-zelfzorgservice. Ben benieuwd wat je van mijn verhaal vindt en ontvang graag tips waar en hoe ik mij nog beter kan profileren. Gr Anita
Buurtzorg werkt eigenlijk zo. Het team is de spil dat alles regelt mbt de zorg; het houdt intra- en extramuraal contact met andere disciplines en met de familie en de buurt maar volgens de wensen van de client die ten alle tijde centraal staat. De huisarts heeft een belangrijke rol en is de zorgaannemer bij uitstek. Alsjeblieft geen extra functie ertussen die geld wegsleept van de werkvloer waar het uiteindelijk het hardste nodig is.
Ahum. Nog nooit van een huisarts gehoord misschien?
Ten eerste: mijn complimenten aan Carla. Wat een mooie metafoor! Het gaf me inspiratie om meer aan de weg te ’timmeren’, en vooral de bevestiging dat ik als zzp ‘er zorg en begeleiding bij de mensen thuis goed bezig ben.
Ik ben dus zelf zorgaannemer, al heb ik me nooit zo genoemd. Ik werk bij mensen met een PGB (persoonsgebonden budget), maar ook bij particulieren.
De cliënt heeft de regie.
Wannéér ik bij u kom en waarvoor bepaalt de cliënt. Ik ben de ene keer verzorger, de andere keer begeleider, activerende, motiverende, z.n. overlegger met de kinderen, of steun en toeverlaat voor de mantelzorger, chauffeur en begeleidende bij artsenbezoeken, z.n. huishoudelijk werker en wat u verder nodig heeft.
Kortom: alles is bespreekbaar.
Kwaliteit van leven staat voorop.
Ik ben nieuw hier dus ik weet niet of ik mijn website mag noemen.
Als dat mag vermeld ik ‘m alsnog graag.
Met de reactie van Tom de Haas ga ik helemaal mee. Wat een dagelijkse realiteit dit artikel! Deze problematiek is zo herkenbaar dat wij zijn begonnen met Zorgen voor Zorg, zie http://www.wijzorgen.nl. De problematiek in dit arikel, het ondersteunen van de patient in zjn eigen regie, is onze core business. Iedereen heeft in zijn omgeving helaas zo’n verhaal. De financiering van de regie in deze is het grootste probleem. Mensen zijn ook nog niet gewend (deels) hierin zelf te financieren. Hier doen we onderzoek naar.
Ik vind het helemaal geen goed idee als zo’n extra schakel er komt. Een patiënt (en zijn/haar mantelzorgster) heeft al loketten genoeg. En dit voelt als een extra loket. Ik denk dat het beter werkt dat enerzijds de onderlinge samenwerking in de zorg verbetert en anderzijds de patiënt (en/of zijn mantelzorgster) gestimuleerd wordt om zelf de eigen regie te voeren. Wanneer dat niet kan, dan ook niet de regie overnemen maar met de patiënt (en/of zijn mantelzorgster) nagaan wat nodig is om zelf die regie te kunnen voeren.
Het zou voor patienten goed zijn als zo’n functie bestond, maar marktwerking staat dit in de weg. Zorgaanbieders en ziekenhuizen moeten concurreren ipv samenwerken. Zodra ze ergens open over zijn, gebruikt de zorgverzekeraar dit in de prijsonderhandelingen. Weet u in welk ziekenhuis er nog budget is voor dure, niet vergoede, medicatie? etc etc. Hetzelfde zal gaan plaatsvinden in de Wmo: ketensamenwerking ja: zolang er geen onderlinge belangentegenstellingen zijn. Totdat alles lokaal en regionaal gefuseerd is en de gemeenten ineens een aanbieder uit een een andere regio contracteert en iedereen werkeloos wordt
Een goede metafoor, maar tegelijkertijd een trieste constatering dat dit aspect niet veilig belegd kan worden bij de ‘zorgkundige’ en de dokter. Het ontbreekt hen vaak tijd en middelen om zorg te kunnen dragen voor goede regievoering. Was het niet zo dat de verpleegkundige verantwoordelijk is voor kwaliteit, continuïteit en coördinatie van zorg? Steeds vaker hoor je de klacht dat de zorgkundige niet meer toe komt aan haar ‘corebusiness’, maar in haar dagelijkse praktijk afgeleid wordt door een hoop administratieve rompslomp. Dat brengt het risico met zich mee, dat ‘vitale’ aspecten rond medische zorg, transfer en afstemming onvoldoende voor het voetlicht komen. Binnenkort wordt de ‘kwaliteitsverpleegkundige’ geïntroduceerd en misschien straks ook nog een aparte ‘regieverpleegkundige’. Een ‘evidence based businesscase’ zou als meetinstrument moeten dienen voordat we weer een nieuwe functionaris (ipv functionaliteit) toevoegen aan het brede palet van hulpverleners. Misschien een ‘zorgadministrateur’ introduceren die ‘overheadtaken’ uit handen neemt van zuster en dokter, zodat zij hun werk weer kunnen doen?
Een aannemer is de baas, geen regisseur. Medisch specialisten zijn veelal eigen baas en erkennen geen meerdere.
Het voorbeeld van Carla is heel herkenbaar. Hier ligt een structurele ontwikkelvraag voor veel maatschappelijke ondernemingen. alle visies staan op dit moment bol van integrale aanpakken en ketens.
De vraag op welke wijze met deze aanpakken echt toegevoegde waarde wordt gerealiseerd voor burgers kan op veel plekken nog niet beantwoord worden. Er zijn heel aansprekende initiatieven. Tegelijkertijd gaat het op veel plaatsen over de machtsvraag tussen bij voorbeeld gemeenten en uitvoerders. Beiden ‘oude instituties’. Als aanbieders de aannemersrol nastreven dan is dat vaak om hun bestaande activiteiten te kunnen continueren.
Alleen als de aannemers echt focussen op waarde creatie voor klanten, clienten, door te ontzorgen, en op structurele verlaging van de kosten door het wegnemen van dubbels en ‘red tape’, alleen dan krijgt de maatschappelijke aannemer of zorgaannemer de ruimte die nodig is. Steeds vaker zal die aannemer een individu zijn en steeds minder een instituut.