Ook dit jaar zien wij weer zorgverzekeraars die middels hun inkoopprocedures werken aan het beheersen van de zorgkosten. Aanbieders van ‘hulpmiddelenzorg’, dat wil zeggen medische hulpmiddelen met bijbehorend advies, instructie en begeleiding, worden hier ieder jaar mee geconfronteerd. De ene zorgverzekeraar richt zijn inkoopprocedure op stomamiddelen, de ander op continentiezorg en weer een ander op diabetesmiddelen en wondzorg. Het lijkt alsof de verzekeraars jaarlijks wisselen en – vaak geïnspireerd door de zorgkostenbenchmark van Vektis –streven naar het ‘optimale’ kostenniveau. Nu is er niets mis met optimaal inkopen, alleen zijn de effecten die dit met zich meebrengt niet wenselijk.

Weinig baten

Het probleem is dat jaarlijks bepaalde groepen chronische patiënten, veelal ouderen, gedwongen worden om te switchen van aanbieder. Vaak om daar voor een periode van twee jaar hun hulpmiddel te kunnen betrekken. Dat kan nooit bevorderlijk zijn voor de therapie(trouw) en baart mij zorgen. Want wie wordt daar beter van? De aanbieders van medische hulpmiddelen die veel tijd en energie kwijt zijn aan aanbestedingsachtige procedures niet. De patiënten die niet blind kunnen vertrouwen op de verzekering, maar ieder jaar de polis scherp in de gaten moeten houden ook niet. En vergeet daarbij niet dat sommige ouderen daartoe, en tot de administratieve handelingen die dat met zich meebrengt, niet of nauwelijks in staat zijn. Voor de verzekeraars, tot slot, leveren de procedures besparingen op, maar zijn het tijdsintensieve trajecten die zowel bij aanbieders als bij verzekerden het vertrouwen niet bevorderen.

Ziekte duurt langer dan het contract

Ook Mediq wordt wel eens selectief of exclusief gegund door een zorgverzekeraar. Maar evengoed ben ik er principieel op tegen. Omdat ziekte langer duurt dan het contract. Omdat er weinig zorgverzekeraars zijn en ieder gewonnen of verloren contract een grote groep patiënten noodgedwongen in beweging brengt. Omdat het niet efficiënt is als behandelaars bij het voorschrijven en verwijzen steeds moeten checken wie wel of niet door de betreffende zorgverzekeraar gecontracteerd is. Omdat verlies van een contract noodzaakt tot afbouw van medewerkers en dus kennis en ervaring. Omdat contracten met toeleveranciers en fabrikanten niet synchroon lopen met zorgverzekeraarscontracten. En omdat recent in het Bestuurlijk Overleg Hulpmiddelen is besloten een ruime keuze aan medische hulpmiddelen te bieden en daar logischerwijs een ruime keuze uit het aantal aanbieders bij hoort.

Betere alternatieven om kosten te besparen

Bovendien zijn er alternatieven om kosten te besparen, zoals value based healthcare-programma’s, waarbij wordt gewerkt aan betere gezondheid, betere ervaren kwaliteit van zorg en verlaging van integrale kosten. Focussen op de goedkoopste pleister is aardig, maar het gaat er toch om dat mensen zo snel mogelijk van hun wond genezen? Zodat ze geen verbandmiddelen en verpleging meer nodig hebben en weer het uiterste uit hun leven kunnen halen?
Het moge duidelijk zijn, ik pleit voor stoppen met exclusieve en selectieve inkoopprocedures. Open contracteren is efficiënter, bevordert concurrentie en innovatie en biedt meer mogelijkheden en tijd voor dialoog conform Good_Contracting_Practices_2014. Efficiëntie die we kunnen gebruiken om in transmurale zorgprogramma’s samen te werken aan meer waarde voor patiënten, zorgaanbieders én zorgverzekeraars. Ik nodig u uit om samen deze handschoen op te pakken.

Vincent Weijers, Executive Vice President Benelux and France, Mediq