Beide kanten zijn te begrijpen. Gemeenten gaan uit van de veronderstelling dat werkelijk complexe zorg geen deel uit maakt van de WMO, en hebben daarnaast te maken met krimpende budgetten. Zorgaanbieders moeten wennen aan de beperkte kwaliteitseisen die binnen de WMO aan de zorg worden gesteld, en alle mogelijkheden die dat met zich meebrengt om te werken aan kostenreductie. Het continueren van de huidige kostenstructuur is iig geen optie.

Het is absoluut een punt dat prestaties tot op de dag van vandaag zorgvuldig gedefinieerd zijn door de NZA en dat hier een kwaliteitsniveau aan ten grondslag ligt.
Wanneer er door gemeenten A gezegd wordt met hoge verwachtingen van burgers, ook in kwetsbare situaties, moet er ook B gezegd worden en een redelijk tarief berekend worden voor professionele steun. Wat mij betreft komen er gestandaardiseerde staffels (met een vrije marge) die corresponderen met de zorgzwaarte en voortgang (doelrealisatie).
Voor die definiëring zou een mooie rol kunnen liggen voor de koepelorganisaties (VNG, ZN en brancheorganisaties). Ik ben het eens met de VGN en Actiz dat er iets moet gebeuren, maar het zou niet moeten leiden tot het (alsnog) afdwingen van een transitieplan/strakke regie minister. Altijd ”de koninklijke weg” wanneer het initiatief bij zorgondernemers blijft liggen, en niet bij financiers/beleidsmakers/toezichthouders. Echter op neutraal niveau zouden koepelorganisaties wel degelijk een toonaangevende richting kunnen geven bij de te nemen transitie die gaan over initiele inrichting en monitoring op uitkomsten (vanuit positie klant).
Decentralisatie en marktwerking kan en mag inderdaad niet ten koste gaan van een groot belang van de burger; namelijk om te weten wat je kunt en mag verwachten wanneer je afhankelijk bent van ondersteuning en behandeling en of je van de zorgmensen (en organisaties) op aan kunt…