Zelden zijn de tijden voor journalisten zo smakelijk geweest. Het bestuur van de NVZD en haar directeur rollen vechtend over straat en er wordt vrolijk met modder gegooid. Met twee kapiteins aan het roer die allebei een andere kant op willen, draait het verenigingsschip inmiddels stuurloos rond.

Toen geluk nog heel gewoon was, kwam de wijkzuster bij de mensen thuis. De staatssecretaris keert terug naar deze tijd met het concept van de kleine buurtgerichte teams van wijkverpleegkundigen en verzorgenden.

De bekostiging van ziekenhuizen is inmiddels zo ingewikkeld dat zelfs de Nederlandse Zorgautoriteit er wanhopig van lijkt te worden. Vertwijfeling schemert door het ambtelijke jargon in het NZa-advies aan minister Klink over de uitbreiding van het b-segment. “Het handhaven van het huidige b-segment van 31 procent is vanwege de technische vormgeving … alleen een optie indien keuzes ten aanzien van de invoering van prestatiebekostiging en/of marktevaluaties daartoe onomstotelijk nopen.”

Verdienen specialisten te veel of te weinig? Deze dienaren van de zieke medemens halen hun salaris uit de maatschappelijke ruif, althans zo is de perceptie. Daar hoort dus een maatschappelijk salaris bij zou je zeggen.

Het wordt tijd dat we de term 'arbeidsmarkt' ook in de zorgsector serieus gaan nemen. Terwijl het de belangrijkste 'markt' van de toekomst zal zijn, buigt het publieke debat zich nog alleen over de gereguleerde markten van zorgverzekeringen en zorgaanbod.

Er wordt sinds de invoering van de Wmo veel geklaagd over de ingewikkelde aanbestedingsprocedure voor de thuiszorg. De kolommen van Zorgvisie staan vol met verhalen over aanbesteden in de Wmo.Over de aanbestedingsbestekken die bij iedere gemeente weer anders zijn. En over de moeite die thuiszorgaanbieders moeten doen om aan alle voorwaarden van de verschillende bestekken te voldoen. Om nog maar te zwijgen over de voortdurende conflicten over de prijs.

Het onduidelijke beleid van het ministerie van VWS leidt tot stagnatie van bouw in de zorg. Op zich is er niets mis met de gedachte achter afschaffing van het oude knellende bouwregime. In ruil voor de vrijheid om te bouwen wat zorginstellingen willen, moeten ze zelf de financiële verantwoordelijkheid dragen. Daardoor houden bestuurders hun bouwplannen nog eens kritisch tegen het licht.

Eén ding moet je de rekenmeesters van de Nederlandse Zorgautoriteit nageven: creatief zijn ze. Onder het motto: leuker kunnen we het niet maken, ingewikkelder wel, is een nieuw financieringsmodel uit de hoge hoed getoverd.

Maar liefst 48 miljoen euro hebben de twee stichtingen die zijn voortgekomen uit Meavita Nederland (voormalig Meavita West en Thuiszorg Groningen) aangevraagd. Dat geld is nodig om de exploitatie weer gezond te krijgen en de kosten voor wachtgeld en ontslagvergoeding te betalen.

Wij Nederlanders zijn kritisch en laten ons niet door anderen vertellen wat we moeten doen. En als patiënt maken wij zelf wel uit naar welke dokter we gaan. Pogingen van zorgverzekeraars om hun klanten te sturen, blijken tot mislukken gedoemd.