Vijf jaar geleden maakte ik een carrièreswitch met een overstap naar de ggz. Sindsdien volg ik kritisch hoe de zorg verleend wordt, en steeds concludeer ik: veel moet beter. In mijn werk op de High & Intensive Care (HIC) in de acute psychiatrie zie ik hoe patiënten ontregelen door lange wachttijden elders, met ernstige gevolgen. De problemen zijn groot en complex, zonder simpele oplossingen. Als deze toch worden aangedragen – zoals de oprichters van BuurtzorgT in de podcast Voorzorg – voedt dit mijn wantrouwen.

De huidige manier van zorg, die vooral geconcentreerd is rond medisch specialismen, past niet bij patiënten met multimorbiditeit. Door de behandeling als veelheid van delen van het gehele systeem te benaderen, gaat het overzicht van de complexe patiënt verloren. Ziekenhuisartsen zijn bij uitstek toegerust om dit overzicht te houden.

Zorgmedewerkers zien en voelen dat de zorg verandert. Zij willen wel mee veranderen, maar vinden het lastig om mee te bewegen. Daarvoor is verpleegkundig leiderschap nodig. Dat komt er niet vanzelf, maar er lopen genoeg enthousiaste, welbespraakte medewerkers rond die vanuit passie hun collega’s meenemen in de nieuwe manier van zorgen. Ga naar hen op zoek.

Terwijl de vraag naar personeel stijgt, daalt het aantal mensen dat in een ziekenhuis gaat werken. De zorgsector kampt al jaren met personeelstekorten en hoge werkdruk. Er zijn tal van ideeën en maatregelen bedacht, maar we zien nog weinig verbetering. In 2024 is er een tekort van 5.000 werknemers en over minder dan tien jaar wordt er een tekort verwacht van 26.500 (!) werknemers. 

Regelmatig worden digitale middelen ingezet om administratieve lasten te verminderen. Maar uit onderzoek van Sarah van Duijn en Duco Bannink blijkt dat het tegenovergestelde soms het geval is. Ze omschrijven drie valkuilen en een oplossingsrichting.

In het St. Antonius Ziekenhuis is de wachttijd voor een ablatie drastisch verkort. Cardioloog/electrofysioloog Max Liebregts en Niels Bossers van Medtronic beschrijven hoe het ziekenhuis dit voor elkaar kreeg.

Als integrale zorg om passende bekostiging vraagt, dan zullen we aan de slag moeten met hoe de inzet vanuit het sociaal domein duurzaam geborgd kan worden, stelt Lex Staal. Want: het sociaal domein is partner in crime in integrale zorg én ondersteuning.

De vakantieperiode zet binnen de zorg de roosters onder hoogspanning. Het raakt de continuïteit van zorg waarover we ons inmiddels ernstig zorgen maken. Niet alleen voor een nabije toekomst, maar nu al. Er is geen zorgdomein waar de dagelijkse druk en crisis niet gevoeld wordt. Kunnen we nog zorg bieden? Nu en straks? Ja, er is hoop.