Eerste indruk: absoluut niet positief. De aanleiding om tot een efficiente inzet van middelen te komen is op zich niets mee. Maar de echte innovatie en borging zit hem zeker niet in de logge grote semi professionele organisaties.
In plaats van het geld aan tijdelijke projecten te besteden is het beter om duurzame inbedding van beleid te stimuleren. Lees oplossingsgericht werken waarbij de flexibiliteit van de eigen kracht wordt benadrukt. Dat betekent cocreeren waarbij men afwisselend aan de ene of andere kant van de tafel gaat zitten. Dus niet meer reactief, maar pro actief inzake lokaal en boven lokaal beleid.
Dat betekent ook dat er gesleuteld wordt aan de polderblabla en het overcultiveren van eindeloos vergaderen. Dat de CG-raad het voortouw neemt kan; maar zonder meer opleggen aan kleinere initiatieven is een verkeerde weg. Zeker gezien het stoffige en bureaucratische imago van de CG-Raad.
De valkuil is namelijk dat organisaties dezelfde fouten maken waartegen ze ageren. Men moet niet veranderen omdat er minder geld is; maar men moet zo acteren dat bij eventueel wegvallen van subsidies de belangen blijven behartigd. De kern moet dus verankerd zijn. Dat getuigd van lange termijnvisie.
Dus de individu ondersteunen in kracht zodat het team sterke schakels heeft.

In plaats van de patiënten gaan dan de (goedbetaalde) professionele (en gezonde) medewerkers vertellen wat en hoe het beste is voor de gehandicapten, chronisch zieken en ouderen. De kennis en belangeloze inzet van mensen uit de doelgroepen zelf wordt dan niet of in ieder geval veel minder gehoord.