Hij heeft een indicatie in ZZPC, maar er is nog steeds geen passende woonvorm voor hem. Door de bovenstaande ontwikkeling komt die er nu ook niet. Ik moet het nu doen met GGZ zorgverleners die enige affiniteit met de problematiek hebben. Hij loopt daardoor veel ontwikkelingskansen mis die zijn problematiek iets kunnen verzachten. Ik houd mijn hart vast bij reorganisaties, want elke verandering heeft grote consequenties en wordt de klok in no time 15 jaar teruggezet. Ik weet niet hoe het verder gaat zo. Ik ben al op leeftijd en had toch graag gezien dat ik hem bijtijds ergens geplaatst krijg waar hij de nodige zorg en begeleiding kan krijgen.

Mijn volwassen en nog thuiswonende zoon heeft klassiek autisme, is echter verstandelijk begaafd. In mijn geval, zoals bij veel mensen met chronische GGZ, is potentiële mantelzorg weggevallen door onbegrip en het niet kunnen omgaan met de situatie. Dan komt de zorg neer op een hele kleine en daardoor toch al overbelaste kring aan naasten. Dat wil bij mij zeggen dat het vooral neerkomt op mij, alleenstaand ouder. Daarbij komt ook nog eens dat instellingen voor GGZ op dit moment heel erg bezuinigen op juist de chronische zorg. Voor mensen met autisme was er al weinig zorg. Wat er is, concentreert zich nog steeds in het midden van het land. Ik had hoop dat die zorg ook in onze regio beschikbaar zou worden en dat was ook de belofte: het Leo Kannerhuis zou zijn expertise uitrollen over het land. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in een slap aftreksel voor jeugdzorg hier en daar. Daar blijft het nu dan bij. Mijn zoon is inmiddels 31 jaar!

en bij dat alles lijkt te worden voorbijgegaan aan het gegeven, dat de meeste mensen pas een beroep doen op de AWBZ en andere regelingen als de mogelijkheden van mantelzorgers en vrijwilligers uit hun omgeving niet meer voldoende zijn. de gemeenten lijken er echter (op aangeven van het kabinet) van uit te gaan, dat pas op dat moment een beroep op de omgeving wordt overwogen. die twee tijdschema’s passen slecht op elkaar.