Toen ik het verhaal van dhr. Zwier las dacht ik, ‘wat een brood etende profeet’. De verpleegkundige heeft wel praktijkervaring. Van patienten hoor ik dat zij het een gelijkwaardige partner zijn niet kunnen in stressvolle omstandigheden, niet zijn maar ook niet durven t6e zijn en de specialist te jakkert en jaagt. Daar schort het vaak ook aan een adequaat zelfmanagement. Wees zelf patient bij een voor jou wildvreemde arts, dan wordt het duidelijk. Ik ben benieuwd hoeveel tijd voor overleg en informatie met/aan een patient is opgenomen in een dbc en hoeveel daarvan wordt gedaan.

@Zwiers. U schrijft:
…. de ondersteuning van zorgverleners op het gebied van educatie en training van specifieke zelfmanagement ondersteunende vaardigheden. Daar ben ik het mee eens. Maar u haalt niet aan dat een patiënt het ziekenhuis overwegend als zeer stressvol ervaart. Bovendien, door de steeds kortere tijdspanne van pre-, peri- en postoperatieve zorg zijn er nog maar weinig momenten om echt in gesprek met de patiënt te gaan. Tot slot, zorgverleners hebben vanwege de kortere opnameduur per patiënt een verhoogde kans om te maken te krijgen met een vitaal bedreigde patiënt. Op zo’n moment staat stabilisatie van vitale functies voorop, en niet het zelfmanagement van de patiënt.

Het sleutelbegrip is en blijft zelfmanagement. In het Generiek Model zelfmanagement komt duidelijk naar voren dat partnerschap, communicatie, vertrouwen en respect centrale begrippen zijn. Onder zorgverleners is zelfmanagement inmiddels een bekent begrip, echter de praktische toepassing van zelfmanagement en zelfmanagement ondersteuning in de praktijk blijkt vaak nog een struikelblok. Op het moment dat je als zorgverlener in staat bent om je patient te ondersteunen in zijn zorgproces, in plaats van de van oudsher meer paternalistische benadering te voeren, verbeterd de communicatie en het vertrouwen. Dit is vervolgens de basis voor goed partnerschap, elk zorgtraject is namelijk onderhevig aan een gezamenlijke component die op dit moment nog steeds te weinig voor het voetlicht komt. Dus dat de patient daarin een rol heeft is duidelijk, maar we kunnen daarbij niet voorbij gaan aan de ondersteuning van zorgverleners op het gebied van educatie en training van specifieke zelfmanagement ondersteunende vaardigheden.