@HFolkerts:
Des te onwaarschijnlijker de stelling, des te groter de bewijslast. U kunt dus niet van ons verwachten dat wij geloven dat acuut benodigde hulp door de thuiszorg sneller geleverd wordt dan in een verpleeghuis, zonder heel deugdelijk onderzoek dat dat bewijst.
Ik ben het wel grotendeels met u eens als u stelt dat thuis prettiger is dan in een verpleeghuis. Maar er zijn uitzonderingen, die thuis in een sociaal isolement zitten. En het moet mogelijk zijn; dementerenden hebben (al snel) 24-uurs toezicht nodig.

@conijn @novire Zelfstandig wonen als bedlederige niet mobiele zorgvrager bevalt beter dan in centrum. De zorg in een centrum wordt vaak overschat. De zorgvrager ligt uren alleen in bed zonder aandacht en als deze eruit wil moet er na druk op de knop nog steeds 30-45 minuten gewacht worden. Bij de thuiszorg vanuit zelfstandig wooncomplex is deze wachttijd veel minder. Het kan dus wel en thuis situatie is echt prettiger dan in centrum. Vraag de zorgvrager maar.

@Novire:
Er is nu wel een koppeling van SWZ aan intra- of extramuraal, maar ik meen beargumenteerd te hebben dat dat een kunstmatig onderscheid is. Dat het SWZ-principe net zo goed intramuraal kan gelden. Zelfs al geldt, geheel of gedeeltelijk, gezien de eigen bijdragen die mensen in verpleeg- en verzorgingshuizen betalen.

Mijn moeder woont in een groot tehuis dat een combinatie is van zelfstandige bejaardenwoningen en woongroepen waar demente ouderen worden verpleegd. Het is niet makkelijk met acht demente mensen op een woongroep, want iedere bewoner heeft zijn eigenaardigheden. Niet alle bewoners kunnen met elkaar overweg. Volgens mij heb je dit probleem ook met vier mensen op een groep. Echter, het voordeel van dit grootschalige wooncentrum is dat wij mijn moeder kunnen meenemen naar het atrium waar een brasserie is en waar bijna dagelijks optredens of activiteiten als bingo of koersbal zijn. Er zijn zelfs dansavonden waar veel ouderen enorm van genieten. Dit is volgens mij in een kleinschalige accomodatie als waar Jos de Blok het over heeft, niet mogelijk.

@Conijn, ik denk dat principe scheiden wonen en zorg wel degelijk gelieerd aan intra- of extramuraal. Met name vanwege de juridische verankering; het is of publiek (dan betaalt de overheid voor woonelement) of privaat (dan betaalt de burger voor eigen huur of huis). Hiermee staat of valt de positie van de client in bepaalde (zakelijk) opzichten en dit kleurt ook de benadering van de klant, en het gedrag van de burger/client.
Voert te ver om dit verder toe te lichten helaas.

In andere Europese landen is het aantal thuiswonenden met dementie fors hoger dan in Nederland. Er is echt nog veel winst te boeken?
Hetzelfde geldt voor de Nederlandse verpleeghuiszorg. Hier zetten wij mensen achter deurcodes, opgesloten. Ook dat is elders veel minder.
Ook het ‘sorteren’ van mensen in zorginstellingen op ziektebeeld., is iets typisch Nederlands, waarbij we er helemaal uit hebben gehaald dat mensen elkaar kunnen helpen.
Hoe kleinschaliger de stetting, hoe beter dat gaat, zo merken wij dagelijks bij onze visietrajecten en trainingen.

Meneer Jos de Blok weet wel de pers te halen elke keer…

@Novire:
Ik schreef: ‘Daarbij dient het principe van het scheiden van wonen en zorg (SWZ) los gezien te worden van de zorg(zwaarte).’ Daar had echter moeten staan: ‘Daarbij dient het principe van het scheiden van wonen en zorg (SWZ) los gezien te worden van de vraag van intra- of extramuraal.’

http://www.youtube.com/watch?v=ijHMSV7XUJE&list=PLC9A918D1E0FB1342

Het punt dat Jos maakt is fair. Het is ook gefundeerd want niet nieuw, Scandinavische landen kennen deze vorm(en) van huisvesting en zorg. Vooral kleinschalig en zeer lokaal, mét participatie van familie / mantelzorgers. Echter, wij hebben hiervoor in het verleden niet gekozen en zitten nu ‘opgescheept’ met hoge kosten die niet zo makkelijk terug te dringen zijn zoals de zeer grote woonvormen die wij kennen als ‘verpleeghuis’, ‘verzorgingshuis’ en varianten hierop die georganiseerd zijn door inmiddels zeer grote zorginstellingen. Het vraagt om breed gedragen visie, en daadkracht, om hier een constructief einde aan te maken. Graag zie ik voor mijzelf een toekomst waarin ik kan blijven wonen in mijn dorp in Brabant, ook als ik dementeer of zeer zorgbehoeftig wordt, ik zal dan ook zelf in actie moeten komen om deze toekomst te realiseren en gelijkgestemden moeten zoeken die dit met mij willen doen. Mogelijk ontstaat er zo het gewenste draagvlak. Verandering begint per slot bij mij en niet bij de instituties waar Buurtzorg er inmiddels één van is.

Afschaffen verpleeghuizen is een brug te ver. Mensen opsluiten in verpleeghuizen zonder contact met de buitenlucht is mensonterend!
De bouw van verpleeghuizen moet anders. Meer benutten van beschermd wonen gesitueerd op de begane grond, dicht bij de natuur en vrije contactmomenten met de natuur! Nederland kiest nog veel te veel te veel voor ”de patient ver in de kast”

Als Jos de Blok naast de aandacht zou kunnen opbrengen om vernieuwde verpleeghuizen in Nederland een keer te komen bekijken zoals bij CuraMare dan wordt hij op zijn weken bediend. Nieuwer, gastvrijer, kleinschaliger, comfortabeler, menswaardiger en goedkoper kan het niet gemaakt worden.
Hartelijk welkom!
Wim Driesse

Meneer Blok krijgt nu wat megalomane trekjes en gaat iets te veel in zichzelf geloven. Fijn voor hem maar er is een grens aan wat nog realistisch is. Er zijn ongetwijfeld nog slimmere en minder deprimerende mogelijkheden en daar gebeurt al veel in, laat dat nu maar eens zich organisch verder ontwikkelen komende tijd.

@Novire:
In theorie klinkt het wellicht mooi, maar ik zie nog steeds niet hoe ernstig dementerenden nog zelfstandig kunnen wonen. Zij, en ook mensen met ernstige lichamelijke beperkingen (volledig rolstoelgebonden of bedlegerig) hebben continue supervisie en/of zorg nodig.
Daarbij dient het principe van het scheiden van wonen en zorg (SWZ) los gezien te worden van de zorg(zwaarte). Ten eerste omdat dat principe ook in de intramurale zorg doorgevoerd kan worden — breng aan degenen die dat kunnen betalen de kosten die men normaliter kwijt zou zijn geweest aan wonen, inclusief servicekosten, in rekening. Hetgeen overigens nu ook al gebeurt, direct of indirect en geheel of gedeeltelijk.
Ten tweede omdat mensen met een zware zorgzwaarte (ZZP 4 en hoger) dermate veel zorg nodig hebben dat het maar de vraag is of wooncomplexen met in die complexen de benodigde verpleegkundige centra wezenlijk goedkoper zijn dan intramurale zorg.
Als die al wezenlijk goedkoper zijn, ben ik benieuwd waarom. Immers, die wooncomplexen bestaan uit woningen met een veel grotere oppervlakte dan de verpleeghuiskamers. Managementkosten dan? Zo ja, dan zou daarop wellicht bezuinigd kunnen worden. Misschien kan dhr. De Blok eens nadenken over het opzetten van kosteneffectievere verpleeghuizen?

Uiteraard transitie niet op slag en stoot te realiseren, maar dat is een ander ding. Initieel zou het best moeten kunnen; thuiszorg kan alles, juist wanneer de zorg niet -uit een hand- belast wordt met het woon- en service element component. Zie ook #draaiboekwonenvanzorgonderscheiden via stichting bim.nl

@Conijn; wel wanneer de beschermde woonsetting anders van opzet zou zijn qua businessmodel en gebaseerd op wonen en zorg scheiden. Gezondheidscentra kunnen gewoon in de woonsetting (appartementencomplex oid) georganiseerd worden en dat geldt ook voor voeding en service.
Kwestie van OmDenken.

Dhr. De Blok verdient respect voor zijn organisatie, en vooral de schijnbaar hoge kwaliteit van de verpleegkundige thuiszorg die die organisatie levert. Maar ik geloof dat hij nu sterk overdrijft.
Want hoe zouden medium tot zwaar dementerenden nog thuis kunnen wonen? Of mensen die hun transfers niet meer kunnen maken en die geen partner meer hebben? En andere mensen die intensieve zorg nodig hebben? Of mensen die ondanks alle goede zorgen van de thuiszorg in een sociaal isolement zitten?
Verder kun je ook als volgt redeneren: maak het voor de bewoners beter in de verpleeghuizen. Kost weliswaar veel meer, maar de thuiszorg kan lang niet alles oplossen.