Het – feitelijk al meer dan tien jaar geleden – ingezette beleid van extramuralisering verklaart niet het verzorgingshuis failliet, zoals sommige media en zorgbestuurders beweren, het herdefinieert slechts de financiering van het verzorgingshuis. Dat is heel wat anders. Ook een uitdaging, daar niet van.
De Raad voor de leefomgeving en
Een onterechte reactie van dhr. Wentgens. De RLI stelt slechts, zoals dhr. Wentgens zelf al citeert: ‘De raad heeft berekend dat het gaat om ruim 4 miljoen m2 zorgvastgoed dat gerenoveerd of herbestemd moet worden.’ De raad spreekt dus niet van leegstand — de titel van dit blog.
En voor zover de raad dat toch doet, heeft de raad gelijk. Staatssecretaris Van Rijn heeft erkend, op Kamervragen, dat door de afschaffing van het Zzp 3-recht op een plaats in een verzorgingshuis per 1-1-2014 er jaarlijks 15.000 ouderen niet meer hun intrek mogen nemen in een verzorgingshuis. Dat betekent dat de kans groot is dat het door Berenschot berekende aantal te sluiten verzorgingshuizen inderdaad 800 zal bedragen.
En er zijn meer redenen waarom het kabinetsbeleid — heeft BOB Advies dat mede helpen vormgeven? — inderdaad zal resulteren in een chaos in de ouderenzorg. Zie voor het hele verhaal http://www.gezondezorg.org/ouderenzorg.
Goed om een ander geluid te laten horen – als er niets gedaan wordt zal de mythe werkelijkheid worden – ik lees dit ook als een appel op het ondernemerschap voor zorginstellingen en niet alleen maar vragen om meer geld en tijd – het zal overigens vaak niet gemakkelijk zijn de transitie goed te doorlopen – uitdaging genoeg dus.
Een interessant betoog Michiel, dat ik zeker grotendeels onderschrijf.
Aannemelijk is dat de vraag naar geclusterde woonvormen voor ouderen zal blijven bestaan, of wellicht zelfs toenemen. Het is echter te verwachten dat de behoefte van deze groep om diensten af te nemen zal verkleinen. Zeker als dat, met de terugtrekkende beweging ingezet door het kabinet, vanuit eigen portemonnee gedaan moet worden. Het gaat daarbij niet alleen om diensten op het vlak van wonen en welzijn, maar evenzo om zorgdiensten. Dit leidt tot een krimpende markt voor de zorginstellingen en dus, macro gezien, tot krimpscenario’s voor hen. En dat wil (bijna) niemand! Vraagt daardoor veel van de bestuurders om óf ondernemer en koploper te worden óf invulling te geven aan het krimpmodel. Beide vaak lastige stappen voor de huidige bestuurders en managers wonen&welzijn.
Hoe waar het geschetste beeld ook is, het probleem – of beter de uitdaging – is en blijft enorm. Bovendien tikt de tijdbom van een niet-sluitende exploitatie onverminderd door.