Het is beroerd voor de vakbonden en het zorgpersoneel, dat de prognoses over van alles in het werken in de zorg in de toekomst zo somber zijn.
Nog zorgelijker dan alleen de onbalans in waardering of demografische onbalans in leeftijdsopbouw van zorgvragers en -zorgers is de ongebreidelde toename van stapeling van ongezondheidsproblemen in steeds jongere generaties. De jongeren van nu kunnen door eigen meedoen in stapeling van chronische aandoeningen helaas een steeds lagere inzetbaarheid laten zien. Een rapport van het VerweyJonkersInstituut over deze stapeling bij de jeugd werd door Rutte III ministers in antwoord op de Tweede Kamervragen met badinerende ” o, o we doen het toch zo goed met al die leuke initiatieven in het veld ( = gemeenten) om de jeugd te laten bewegen en op “gezond gewicht” te krijgen”.
Een maatschappij, die het in 50 jaar voor elkaar krijgt om de ooit zo grote preventiekennis in ons volk (verspreiding, onderwijzen in en implementeren van de Gezondheidsleer in vrijwel ieder huisgezin) te laten verdwijnen door grote stelselwijzigingen in Onderwijs ( Mammoetwet) en in de Zorg ( Zorgverzekeringswet) laat op de een of anderen manier de zorgvragers en de zorggevers bloeden voor de enorme onbalans die er tussen gezondheid en ongezondheid is gaan bestaan. Het “systeem” is mogelijk zelf te ver doorgeschoten in het najagen van de heilige graal in ook onze AngloAmerikaans geworden systematiek: oplossingsgericht als de problemen er al zijn. De vakbonden zullen andere eisen moeten stellen om nog voldoende inzetbare zorgverleners te kunnen gaan krijgen. Door de welvaart wegzakkende belangstelling voor vakbonden lijkt door opstapelende crises weer snel ingehaald te worden. We zijn meer dan welk ander land in Europa de “kunst” om onze kinderen tot volle gezondheid op te voeden naar een duurzaam inzetbare volwassenheid. Ons leger kan als “de kanarie” van deze snel inzakkende inzetbaarheid van de jeugd hopelijk ook het belang van recht van lijf en leden laten opgroeien weer terugbrengen. Hopelijk beginnen de jongere generaties de gevolgen van hun zittende en beeldscherm gevulde leven op hun gezondheid te beseffen. Het houdings- en bewegingsapparaat is het eerst en het meest aan de beurt om de neergaande volksgezondheid letterlijk “op straat” inzichtelijk te maken door de ongezonde houdingen en afwijkende looppatronen, die door niemand meer als abnormaal wordt gezien of herkend. Onze “ruggengraat” staat op het spel.