twee onhandige beleidslijnen liggen denk ik ten grondslag aan de gesignaleerde ontwikkeling.
de ene is het streven van de overheid de zorg vooral betaalbaar te houden voor de belastingbetaler, ongeacht of deze zorg nodig heeft. dit betekent hogere kosten voor de mensen die wel op zorg zijn aangewezen. maar doordat de regierol over de zorgmarkt niet bij die mensen, de patiënten, is neergelegd, maar bij de verzekeraars, is de kwaliteit van de geboden zorg ondergeschikt geraakt aan het macrobudget. want de patiënt kan maar ten dele handelen naar zijn antwoord op de vraag welke zorg in zijn situatie optimaal is en moet zich altijd afvragen of de aanpak die zijn verzekeraar (vroeger een van zijn vertrouwde adviseurs) hem biedt.
de tweede lijn is het gegeven dat de markt eenzijdig op het financiële aspect wordt gestuurd. dat komt doordat verschillende aspecten van het zorgproces niet of nauwelijks te vermarkten zijn (niemand verdient aan preventie, al wordt algemeen erkend dat voorkomen bezig is; mantelzorg voltrekt zich buiten het betaalde cirquit). en dat beschikbaarheid ook in de dimensie bereikbaarheid vertaald moet worden lijkt in fusieprocessen nauwelijks een kwaliteitsaspect te worden gevonden.

Zitten dit soort adviesorganisaties te slapen? Beetje late reactie. Het grootste deel van de zorgkosten zijn de laatste jaren opgegaan aan hoge managementkosten, parkeergarages en te luxe gebouwen (bv. nieuwe ziekenhuizen) en het uitkopen van apotheken voor miljoenen door de farmaceutische groothandel.
De burger heeft voor een veel hogere zorgpremie geen betere zorg gekregen.