Ik ben het niet eens met dhr. Koolman om de volgende redenen.

* De vergelijking met het zogenoemde abonnementsysteem in het verleden in de huisartsenzorg gaat niet op, want dat ging uit van gelijkblijvende zorgvraag. De huidige zorgvraag neemt toe door de combinatie van vergrijzing en bezuiniging op de care.

* Meerzorg is alleen maar nietskostend als personeel, inclusief behandelaars, niets zit te doen terwijl men wel betaald krijgt en men nuttig werk zou kunnen doen.

* Het feit dat het Nij Smellinghe-ziekenhuis een negatief bedrijfsresultaat uit 2015 heeft weten om te vormen tot een positief resultaat van bijna 2 procent in 2016 kan ook heel andere redenen hebben.

* Dhr. Koolman stelt: “Het ziekenhuis Bernhoven laat zien dat ziekenhuizen echt met veel onzinnige zorg kunnen stoppen”, maar het artikel dat in die zin gelinkt staat toont dat helemaal niet aan.

* Ziekenhuizen hebben weinig invloed op de zorgvraag — men heeft nog steeds een verwijzing van de huisarts nodig, spoedhulp uitgezonderd. En de controle daarop is alleen maar strenger geworden. Specialisten kunnen wel naar elkaar verwijzen zonder zo’n verwijsbrief en zonder dat het echt nodig is, maar er zijn veel betere methoden om dat te voorkomen: gechargeerd: uitkomstfinanciering i.p.v. verrichtingsfinanciering. Dat geldt ook voor andere vormen van overbehandeling.

Naar mijn mening getuigt budgettering dus nog steeds van bestuurlijke armoede, en zouden ziekenhuizen geen doorleverplicht meer moeten accepteren.

Beste XAnder, Op deze stelling van jou is wel het nodige af te dingen. Laten we dat een keer op een ander moment doen. Maar in ieder geval is een doorleverplicht met een plafondafspraak een eenzijdige afspraak, met alleen risico’s voor de aanbieder, niet voor de verzekeraar. Dat is in de kern daarmee al niet goed. Een aanneemsom met een doorleverplicht kan wel een passende en duurzame afspraak zijn. Waarbij bepaalde zorg (waar de marginale kosten heel hoog zijn zoals dotteren, of chemotherapie) extra aandacht, of andere afspraken behoeft.

in de praktijk zie je vaak dat op totaalniveau van de organisatie geen groei is, maar substitutie tussen de verzekeraars (inderdaad de marktaandelen) binnen de organisatie. Dus dan is er sprake van een situatie waarbij onderproductie (logischerwijs) niet vergoed wordt en de overproductie (in een gunstig scenario!) tegen marginale meerkosten. Dan heb je als aanbieder alle reden om het gesprek aan te gaan over volledige vergoeding van de gerealiseerde productie om je begroting alsnog dekkend te krijgen of om geen verlies te lijden. Immers, blijkbaar lopen de hazen (lees: clienten) anders dan met elkaar verwacht.

Beste heer Xander, u gaat wel uit in het artikel dat de marktaandelen gelijk blijven? Wat gebeurt er als dit nou wel het geval is, met de kosten en opbrengsten