Barre tijden in de Zorg. Zelf, als chirurg voor complexe wervelkolomproblemen als scoliose, maar met een snel verstevigend conservatief en preventief beleid (braces en gerichte oefentherapie), uit de ziekenhuiswereld geduwd, toen bleek dat mijn productie willen blijven leveren in het A-segment noch de directie, noch de rekenmeesters in de maatschap welgevallig uitkwamen. Gemene juridische nabranders om achteraf toch te slaan (of me mijn mond te laten houden?) mocht in ieder geval door IGJ na een stevig rapport van de Nationale ombudsman met een knieval worden afgekocht (2019). Semmelweisreflexen uit de academie maakten doorgroeien van terugevonden preventiekennis onmogelijk.
Maar in het chirurgisch vak is het moeilijk om van de ingegane weg, die misschien meer inhoudelijk als ook wel organisatorisch de “Amerikaanse weg” was ingeslagen, af te stappen. Uit gesprekken met collega’s, die nu onder “private equity” moeten functioneren, blijkt de weg naar echt passende zorg nog het meest lastig. Rust en wijsheid (weer teruggrijpen op de verlaten preventiekennis uit de Gezondheidsleer en klassieke orthopedie?) zullen het meeste werk moeten doen om de zorgtanker van de ijsberg af te houden. De snel oplopende “ongezondheid” onder de jeugd (VerweyJonkersInstituut rapport 2019) zal de Toekomstverkenningen van het RIVM nog meer onderuit gaan halen.