Het is zeer triest om te lezen dat wij als verpleegkundigen bij een agressieve patient eest ons zelf moeten navragen, wat we gedaan hebben?
Dat is toch niet te geloven!!!
Dus diegene / patient mag lekker zijn gang gaan en we moeten dan bang zijn omdat we een klacht aan ons broek zullen krijgen.
Hoeveel patienten zien we niet die hun zin niet door krijgen en iedereen aanklagen om dit alsnog te krijgen?!!
Ja communicatie is absoluut een kunst maar is ook twee richtings verkeer.Escalaties hoeven dan niet perse uitgelokt te worden!!!
Aub kunnen we ook eens horen dat we is het maar eenmalig, soms gelijk kunnen hebben?

Ik ben het eens met bovenstaande opmerking. Ook ik werkzaam als verpleegkundige vind dat het doen van aangifte schieten op een mug is….(en een laatste redmiddel) als wij niet in staat zijn kritisch naar ons eigen gedrag te kunnen kijken naar wat het agressieve gedrag bij die ander heeft uitgelokt?
Ook ik zie dat het gedrag van beroepsbeoefenaren (waarvan je verwacht dat zij een professionele houding kunnen aannemen, met empathie en een en ander niet persoonlijk aantrekken)op het communicatieve terrein steeds vaker te wensen overlaat en een escalatie bij een ander kan uitlokken.
Communicatie is een kunst die je als opgeleide zorgverlener moet verstaan om escalatie te voorkomen.
Belangrijker vind ik om te kijken of aan allerlei (zoals communicatie en goede medicatie) randvoorwaarden is voldaan om escalatie te voorkomen.

Dit zal me niet in dank worden afgenomen maar dan toch maar. Ik mis de reflexie, het -hoe komt het dat de ander zo op mij reageert- wat deed ik. wat zei ik-. Mijn ervaring, en nu eens als patiënt, was niet erg positief over de communicatieve mogelijkheden van de medewerkers. Zijn vriendelijkheid, correctheid wezenlijke belangstelling, empathie en geduld nog aandachtspunten in de zorg-sector? Bijscholing misschien ? We kunnen alles wel buiten ons projecteren maar in de spiegel kijken naar ons eigen gedrag zal, denk ik, meer effect te weeg brengen. Bij ons en de ander.