En wie verbaast zich hierover? Een aantal jaren geleden veranderde het beleid van veel instellingen van 'intramuraal' naar 'transmuraal', van klinisch naar ambulant. Dit leverde echter niet de (vooral financiële) successen op die men had verwacht, of die door de politiek werden voorgespiegeld. Een regressie was het logische vervolg. 'Pas de zwaarte van de bedbezetting dan maar aan; dan levert het in ieder geval nog wat op.' En zonder problemen konden instellingen dansen op het randje van wetgeving en fraude. De dichotomie tussen kwantiteit en kwaliteit wordt groter en groter. En de DSM V doet hierbij een aardige duit in het zakje. Om wie gaat het nu uiteindelijk? Een beetje cri de coeur!