Naar mijn idee is het heel simpel; in Nederland hechten we veel waarde aan keuzevrijheid in zorg. Kortom; de verzekerde wil maximale keuzevrijheid. De indicaties trek je los van de zorgverlener waarmee je een onafhankelijke indicatie stelt. Dit richt je zo in dat belangenverstrengeling niet aan de orde is. Vervolgens spreek je maximale vergoedingen af. Klaar.

Misbruik Financiering Wijkverpleging. Wijkverpleging is een vak, dat wil zeggen dat je deze beroepsgroep gen blanco check moet geven. (geen verantwoording afleggen voor ingezette taken). De beste regeling is dat van hoog tot laag in alle functies op het Zorg en Welzijn terrein dat iedereen verantwoording aflegt over de daad werkelijk ingezette tijd. Precies als de loodgieter. Verantwoording afleggen is normaalste zaak van de wereld. Dat betekent geen weg inslaan, dat bijvoorbeeld Wijkverpleging geen tijdregistratie behoeft te doen. Let op! ook onder wijkverpleegkundigen zijn lieden die berekend zijn! Sluit alle ongewis uit over wel/geen tijdregistratie, dan kan verdachtmaking nooit de boventoon gaan krijgen, ook voor deze belangrijke functie groep. We hebben in Nederland nodig: bestuurders met een Normaal verstand, die Normaal handelen en die Normaal verantwoording afleggen voor altijd.

Zoals de heer Adema al aangeeft gaat er een hoop geld om in de wijkverpleging. Maar liefst 3,5 miljard euro. Daarom is het als zorginstelling fijn om cash achter de hand te houden en het in lijn te brengen met de inkomsten.

Investeren in groei of innovatie betekent voor veel beleidsmakers in de zorg het aanschaffen van nieuwe bedrijfsmiddelen. Zij dienen een flink budget te reserveren of te verwerven voor nieuwe apparatuur. MediLease daagt die beleidsbepalers uit om na te denken over de vraag waarom zij koop als enige financieringsoptie zien? Waarom zou je een hoop geld uitgeven? Waarom niet leasen voor een overzichtelijk maandbedrag en toch die nodige stappen vooruit zetten op technologisch en functioneel gebied?
In de vergoeding die medici en andere professionals ontvangen voor hun behandeling, is ook een deel voor het gebruik van de apparatuur opgenomen. Een fikse investering vloeit pas veel later in kleine delen weer terug (DOT/DBC prijzen). MediLease brengt deze ontvangen vergoedingen juist in lijn met de maandelijkse leasekosten. Dat noemen we Pay As You Earn. Daarmee lopen inkomsten en uitgaven synchroon, er wordt geen aanslag gedaan op uw budget en als apparatuur verouderd is, kunt u naar gelieven vernieuwen.

https://medilease.nl/meerwaarde/pay-as-you-earn/

Het blijft een eenzijdige benadering. Tegenover het verhaal van de heer Adema, zet ik als buitenstaander deze conclusie van het Zorginstituut, pagina 12 (onderaan)
https://www.zorginstituutnederland.nl/publicaties/publicatie/2018/06/21/startnotitie-naar-reguliere-integrale-zorg-voor-kwetsbare-ouderen-thuis
En hoe zit het dan in de echte wereld? Ik deel de slotconclusie van de heer Buijing.
Graag ontvang ik een reactie van de heer Adema.

De oplossing lig voor het grijpen: pak die!
Vaak is er een simpele oplossing voor een probleem. De ongecontracteerde zorg neemt toe. Het grootste deel van de ongecontracteerde partijen wil echter een contract. Maar krijgt die niet! Soms weigeren de leden van de werkgever van Wout Adema collectief contracten aan kleine aanbieders; het volume aan zorgvraag bij die verzekeraar is dan bijvoorbeeld kleiner dan €100.000,- (ACM, NZA, let u nog op?). Soms hebben die kleine aanbieders met enkele verzekeraars wel, maar met de meeste verzekeraars geen contract. Maakt niet uit. Ze worden – ook door de huidige minister – weggezet als verdacht. Verdacht van oneigenlijke en niet kwalitatieve zorg. Dezelfde NZA uit het artikel meldt echter dat er geen aanwijzingen zijn dat de kwaliteit lager is dan bij gecontracteerde partijen. Dat is ook niet verbazingwekkend. De meeste ongecontracteerde aanbieders hebben medewerkers die al jaren werkzaam zijn in de zorg. En leveren zorg bij mevrouw X die wel verzekerd is bij een contracterende partij, en verderop in de straat bij mijnheer Y die verzekerd is bij een partij die een contract weigert. Dezelfde verpleegkundige, zelfde team, zelfde kwaliteit!
Afgelopen jaar zijn afspraken gemaakt in het kader van het hoofdlijnenakkoord wijkverpleging. Die lijken haast alweer vergeten; bijvoorbeeld door de minister in zijn recente persuitlatingen. In de HLA wijkverpleging is – mede door ons – afgesproken om de contracteergraad te verhogen en ongecontracteerde zorg terug te dringen. En het contracteerproces te verbeteren. Bijvoorbeeld dat verzekeraars gewoon bereikbaar zijn voor zorgaanbieders en het gesprek aangaan. Bijvoorbeeld over samenstelling en vraagstukken in de populatie in zorg. Ongecontracteerde zorg is overigens een onlosmakelijk onderdeel van dit zorgstelsel, verzekeraars zullen altijd te krap inkopen – maar omdat contractering de basis is van dit stelsel, is de oplossing simpel: ga die partijen contracteren!!
En dan wordt de vraag interessant waarom verzekeraars dat niet doen. Maar die introspectie mis ik geregeld in de discussie. Ook de minister gaat daaraan voorbij. Hij zet in op straffen van partijen die wel een contract willen maar niet krijgen en wil de administratieve lasten van die partijen verhogen door allerlei hindernissen (hinderpalen) in te bouwen. En de zorgkosten te verhogen door een dubbele indicatie te wensen voor wijkverpleegkundigen die bij niet gecontracteerde partijen werken. Dus door het simpele feit dat een verzekeraar een partij niet contracteert, wordt een wijkverpleegkundige direct met een wantrouwen en een oordeel over kwaliteit en betrouwbaarheid van de indicatie geconfronteerd. Ik ben benieuwd wat V&VN daar nu van vindt?
Ook bijzonder zijn de uitingen over de vorm van verzekering: verzekeraars verdienen goed aan de duurdere restitutiepolis, maar als teveel verzekerden daarvoor kiezen dan is dat nu een probleem. Vanuit de keuzevrijheid hebben alle (verplicht) verzekerden recht om de voor- en nadelen van polissen te horen, zoals bijvoorbeeld die van budgetpolissen. De vragen die zorgaanbieders daarover krijgen, komen voort uit de pijnlijke verrassingen die verzekerden ervaren als ze kwetsbaar worden en zorg nodig hebben.
En die keuzevrijheid, ook de keuzevrijheid voor zorgaanbieder – staat onder druk. De minister vindt die vrijheid zwaar overtrokken en wil die inperken. Alleen bij de huisarts relevant als mensen op hun kwetsbaarst zijn, stelt de minister. Wij zien echter dat mensen al lang, soms heel lang geleden een keuze hebben gemaakt voor een huisarts, bijvoorbeeld als ze na een verhuizing een nieuwe praktijk moesten zoeken, maar – in de lijn van de opmerking van de minister – juist als hun kwetsbaarheid toeneemt een vrije keuze willen hebben welke zorgaanbieder bij hen over de vloer komt, hen verzorgd en heel dicht en intiem, zorghandelingen verrichten zoals helpen naar het toilet te gaan en gewassen worden. De keuzevrijheid dient daar niet ter discussie te staan!
De zorg kent immers hele andere grote problemen. Namelijk het tekort aan capaciteit door het gebrek aan beschikbare mensen. Ook om die reden: koester de zorgaanbieders, groot en klein, biedt ze een fatsoenlijk contract, met reële tarieven en realistische budgetplafonds en maak in vertrouwen meerjaren afspraken. Dan pas help je het zorgstelsel overeind te houden en de zorg te verbeteren!

Hans Buijing
Bestuurder Zorgthuisnl