Infectieziektebestrijding in Nederland is een doolhof van bestuurlijke verantwoordelijkheden, een ‘poldergedrocht avant la lettre’. De belangrijkste weeffout in de Wet Publieke Gezondheid is dat de minister van VWS niet rechtstreeks bestuurlijk verantwoordelijk is. ‘Als iedereen verantwoordelijk is, is niemand verantwoordelijk’, zegt Laurent de Vries.
‘De coronacrisis legt op pijnlijke wijze
Scherpe analyse van Laurent de Vries, Proces van decentralisatie loopt al heel lang, de jaren 90 van de vorige eeuw. Toen werden bijvoorbeeld de 12 op provinciaal niveau werkende medisch milieukundigen gedecentraliseerd naar 400 gemeenten. Evenveel gemeenteraden moesten akkoord gaan om een dubbeltje per inwoner in hun begroting op te nemen, om verantwoordelijkheid te nemen voor de kosten van deze expertiese. Over transactiekosten gesproken! Overigens wil centralisatie van uitvoering niet betekenen dat het dan perse beter gaat, denk aan de belastingdienst. Echter bij dit soort regio overstijgende incidenten dient opschaling in besturing mogelijk en vanzelfsprekend te zijn. Tevens dient de beschikbaarheid van expertiese en capaciteiten geborgd te zijn. Dat is nu niet het geval. Ook dat hoort in de zelfreflectie van de Tweede Kamer en de politieke partijen thuis!