Als er iets in de leefstijl van ook ons volk de inzetbaarheid van de volwassenen en dus onze economie is gaan schaden, dan zou je vanuit de gezondheidseconomie toch naar de twee grootste (ook internationaal in de “westerse wereld”) Socio-economic Burdens of Disease moeten kijken. In ons land laat het RIVM zelfs voor deze twee in haar Toekomstverkenningen stijgingen zien , die volledig zijn losgezongen van de “vergrijzing”, dubbel of niet, nl. de artrose en de rugklachten. De leefstijl, die daar achter zit is het vele zitten, wat onze jeugd , nu al “Europees Kampioen zitten”, omdat te vroeg en te veel , maar vooral teveel verkeerd zitten (onderuitgezakt, ingezakt) de ontwikkeling van de gezonde anatomie (houding) en gezonde motoriek in de weg zit. Daar is na de introductie van de TV ( met de bank in de huiskamer) vooral de Big Tech voor verantwoordelijk geworden, de Microsofts, de Apples, de Gameindiustrie, de social media industrie etc.etc. In Amerika hebben die nu zelf de president in haar greep. Wettelijk verankerde Gezondheidsdoelen zouden , zeker bij het kind, het ontwikkelen van een gezonde houding en een langdurig inzetbaar houdings- en bewegingsapparaat moeten zijn. Het volk is vreselijk zwak geworden op het behalen van duurzame gezondheid door de ontwikkelingsprocessen van het kind te frustreren met al dat zitten en verslaafd zijn aan beeldschermen en de pulp , die daar vanaf komt en zelf voor “breinrot” verantwoordelijk is. De eerste wet die die gezonde ontwikkeling regelde was het ook bij ons (1941) verplicht stellen van gymnastiekonderwijs voor alle kinderen. Vanaf het laten verdwijnen van de Gezondheidsleer (Hygiëneleer) in de jaren 60 kwam ook deze krachtige preventiemotor in steeds groter verval. Gymnastiek is door artsen in het onderwijs gekomen om alle kinderen naar een duurzaam inzetbaar bewegingsstelsel te brengen. “Sport” komt niet uit de geneeskunde en kan bij het niet behalen van de gymnastische gezondheid-doelen zelfs schadelijk zijn, wat zich nu ook bewijst in torenhoge blessurekansen, op zichzelf al een aanslag op de inzetbaarheid. Daar gaat suikertax niets aan afdoen.

De conclusie uit wetenschap, praktijk en beleid is eensluidend:
gezondheid is systemisch.
Ziekte is zelden een keuze, en zorg is geen markt.
Zolang we vasthouden aan marktprincipes, blijft gezondheid een privilege van een enkeling.
Pas als we durven kiezen voor een ander systeem waarin we gezondheid erkennen als collectief bezit maken we echte gezondheidswinst mogelijk.
Niet voor de enkeling, maar voor iedereen.
In elke wijk, op elke postcode;
Dus: een mogelijke oplossing?
Een publiek gefinancierd zorgstelsel waarin gezondheid geen koopwaar maar een grondrecht is. Waarin postcode, niet polis, bepalend is voor de inzet van middelen. Waarin zorg,welzijn en leefomgeving met elkaar verweven zijn. En waarin preventie structureel verankerd is, niet als bijzaak maar als fundament.

Een door de overheid geregelde zorg kan die beweging mogelijk maken.;
Geen concurrerende zorgverzekeraars meer, maar een publieke organisatie die landelijk stuurt en lokaal investeert.
Geen korte termijn focus op behandelcijfers, maar langetermijnbeleid voor gezonde gemeenschappen.
Geen winstoogmerk, maar solidariteit als uitgangspunt.

Hear hear Jochen Mierau. Ik deel je mening voor 100%