Eigenaren van kleinere zorgaanbieders hebben de afgelopen jaren miljoenen verdiend door het beloningsplafond en het verbod op winstuitkering te ontduiken. Kamerleden en zorgverzekeraars pleitten in 2016 al voor het dichten van deze ‘maas in de wet.’
Tot nu toe is er niets
Dit is wel precies in het straatje van de belastingdienst, die ook eist dat er zo min mogelijk ‘verdwijnt’ naar de patient en zoveel mogelijk winst wordt gemaakt.
Persoonlijk vraag ik me echter wel af hoe vooral de kleinere aanbieders kwalitatief goede zorg kunnen garanderen, terwijl er zo veel winst wordt gemaakt in een tijd waarin veel tarieven nauwelijks toereikend zijn.
Hoe wil je concurrentie in de zorg bewerkstelligen als het alleen liefdewerk en oud papier mag opleveren. Bij veel ZBC’s wordt er efficiënter gewerkt waardoor er naast het feit dat ze vaak goedkoper zijn dan een ziekenhuis ook nog kwalitatief hoge zorg leveren, die vaak door de patiënt als zeer goed wordt beoordeeld. Dit kan alleen maar als er ook in kwaliteit wordt geïnvesteerd. En investeren is alleen interessant als er ook wat verdiend. Hoe wil je anders kapitaal aantrekken?
Dus feitelijk wordt er kwalitatief erg goede zorg geleverd, tegen een vaak zeer scherp tarief. Dus patiënt blij en zorgverzekeraar blij. En als er dan aan het einde van de streep ook nog iets overblijft, wat is dan het probleem? Als er niets overblijft is dat blijkbaar ondernemersrisico, maar als er door goed ondernemerschap naast goede en scherp geprijsde zorg nog winst wordt gemaakt, is dat opeens een schande!
Het geeft meer aan hoeveel geld er in niet privaat gerunde zorgondernemingen over de balk wordt gesmeten!