“Ik begrijp de drive van minister Kuipers (VWS)”, zegt bestuursvoorzitter Marc Hendriks van Ziekenhuis Rivierenland. “Hij wil dingen realiseren, want hij heeft nog anderhalf jaar. Maar zit hij in de overdrive. Hij schrijft brieven aan het zorgveld waarvan ik me afvraag: wil je nou dingen doen mèt of zonder de zorgpartijen? Hij gooit af en toe een bommetje. Daarmee krijg je geen draagvlak.”
De regio is de oplossing, zegt
De kritiek van maar Hendriks gaat ook op voor de plannen van de minister voor de huisartsenzorg: de triage op de huisartsenspoedposten moet volgens de minister ook losgetrokken worden van de huisartsenspoedpost en samen gebracht worden in een organisatie op ROAZ niveau, samen met triage van GGZ, ambulance, en VVT. Bovendien moeten in die organisaties ook de eerstelijnsbedden geregeld worden en moet er inzicht zijn in de beddencapaciteit van de ziekenhuizen. Alles wordt op 1 hoop geveegd en moet op hetzelfde grootschalige niveau geregeld worden. Echter, dit gaat om heel verschillende activiteiten die allemaal een eigen optimale schaalomvang hebben (er is nu eenmaal veel meer vraag naar huisartsenzorg dan naar specialistische GGZ-zorg). Bovendien wordt het overgrote deel van de zorgvragen die bij deze sectoren terecht komen monodisciplinair afgehandeld. Waarom dan alles in 1 grote organisatie onderbrengen met de nodige extra bureaucratie, ver weg van de patiënten?
In onze regio van 200.000 inwoners doen we het anders: vanuit regionale netwerksamenwerking leveren we passende zorg met de menselijke maat. Niet alle onderdelen op 1 manier georganiseerd, maar ieder onderdeel op de juiste schaal met de juiste partijen. Gewoon goed geregeld. Zie http://www.zccdeventer.nl voor onze werkwijze.
Zeer verstandige woorden van Marc Hendriks. Er zou met ingang van morgen een moratorium op het sluiten van streekziekenhuizen moeten komen. Met die vermaledijde fusie en concentratie drang en dwang jagen we de verpleegkundigen en aanverwant zorgpersoneel inderdaad de ziekenhuiszorg uit. Is dat erg? nou reken maar!!! Als we over anderhalf jaar terug kijken en de kaalslag in ogenschouw nemen zullen we ons vertwijfeld afvragen hoe we op deze zeephelling terecht zijn gekomen. De heroïek van de grote multitrauma kan verslavend zijn ,maar door daar het overgrote deel van onze aandacht en budgettering aan te besteden ,wordt het desgevraagd niet eenvoudiger om de laag complexe ,hoogvolume zorg binnen een acceptabele tijd te verlenen.vooral patiënten met een lage S.E.S en een budget polis zijn hiervan de dupe. zij komen voor de meest simpele ingrepen op een maandenlange wachtlijst. Over de verloren arbeidsdagen en de precieze bijkomende economische schade kan ik slechts gissen ,maar met tienduizenden uitgestelde behandelingen is dat geen klein bier.
groet jan sluimers
groet jan Sluimers