Laten we hopen dat dit het einde inluid van het zorgprogrammatisch werken (hier genoemd als duwen in 1 zorgpad) ooit bedacht door Menzis.
Maar of de GGZ ooit afkomt van het wantrouwen bij de ambtenarij en zorgverzekeraars vraag ik me af. Er is in de sector zorg bijna geen ander onderdeel dat zo financieel wantrouwt wordt als de GGZ, met op plek 2 de fysiotherapie en op 3 de wijkverpleging denk ik. Waar dat wantrouwen weg komt heb ik geen duidelijk beeld van.
Als ik het navraag bij oudgedienden dan komt vaak naar voren dat de vroegere RIAGG (Regionale Instelling voor Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg) geen inzicht wou of kon geven in waar het geld aan besteed werd en bleven dat jaar op jaar doen ondanks dat de politiek dat eiste. Met de DBC en nu de ZPM is dat stukken beter inzichtelijk gemaakt maar het wantrouwen blijft. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Onder andere Parnassia bestaat uit veel vroegere RIAGG onderdelen, de hele top 5 van grootste GGZ aanbieders bestaat uit voormalige RIAGG onderdelen.
Verder is psychische zorg nooit zo goed te kwantificeren als ziekenhuiszorg. Bijvoorbeeld een gebroken arm is gips zetten óf operatie en dan gisp zetten, meer niet. Een depressie heeft vaak bijvoorbeeld meerdere onderliggende complexe oorzaken die ook aangepakt dienen te worden, dat wordt vaak pas duidelijk in de loop van de behandeling als er genoeg vertrouwen is bij de cliënt. Maar dan is het zorgpad depressie al op voor meer als 50%. Het omzetplafond en zorgpad laat dan niet toe om meer te gaan doen en wordt de behandeling uiteindelijk halfbakken afgesloten en staat de cliënt weer buiten, cliënt vaak ontevreden en de behandelaar ook.
Psychische zorg is dus te moeilijk in hokjes te plaatsen en dat vergroot het wantrouwen bij ambtenaren en zorgverzekeraars, je bent te onvoorspelbaar.