De heer Canoy lijkt door emoties overmand, en hierdoor de weg kwijt te zijn.
Hij rept over " establishment" , gooit er en passant maar weer eens het verwijt van " populisme" tegenaan, en hij weet nu al dat de argumenten voor een single payer systeem als een plumpudding in elkaar zakken.
Ook voorziet hij parlementaire enquêtes, insectenplagen en nog meer beren op de weg.
Canoy haalt ( overigens selectief) internationale lijstjes uit zijn binnenzak om het ongelijk van zijn opponenten aan te tonen.
( Ik kan mij overigens de polonaise nog herinneren -die door niemand werd afgeremd- toen een ander onbetrouwbaar lijstje NL als wereldleider zorg aanwees. Maar dat terzijde.
Canoy besluit zijn ongenuanceerde tirade met de constatering dat " het zorgfonds een bureaucratische nachtmerrie blijkt (!) te zijn" . Hij weet dus meer dan de initiatoren van het fonds zelf. Het is namelijk nog niet eens van start.
Een Single payer systeem. Zo simpel is het. Niks hocus pocus. En daarbij mag je , zeker voor goede voorbeelden, best wel naar het buitenland kijken.
Scheldwoorden, foplijstjes, stromannen, fantasieen. Toe maar. Hoe diep kan je zinken, professor?
Canoy heeft dat allemaal niet nodig om zich gediskwalificeerd te voelen; hijzelf doet dat , zoals uit dit broddelwerk blijkt, als beste.