Voorzitter Marcel Levi van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) wil dat de zorgverzekeraars zelfstandige klinieken minder betalen per dbc. 'Ze doen verrichtingen goedkoper, omdat ze de eenvoudigere behandelingen uitvoeren.' Ziekenhuizen moeten volgens Levi juist een hogere vergoeding krijgen per dbc, omdat zij de meer complexe operaties doen.
Dat vertelt de oud-bestuursvoorzitter van het
Dit zal in de “gereguleerde marktwerking” leiden tot faillissement van zbc’s. Deze leveren vaak al zorg tegen een lagere vergoeding. De winst van de efficiency is al afgeroomd. In Engeland noemen ze dat: ” you can’t HAVE your cake AND eat it”.
Wat er moet gebeuren is dat deze zorg niet meer in ziekenhuizen geleverd ( lees: ingekocht) wordt. Dan kunnen de focusklinieken groeien en kan er op kwaliteit ingekocht worden. De truc van de zorgverzekeraars is het hanteren van de budgetten. Binnen de lumpsum in de ziekenhuizen zit de planbare zorg toch al inbegrepen , dus die is al betaald. De focusklinieken zijn gebudgetteerd, dus groei kan niet ( tenzij ze soms van augustus tot december de zorg gratis leveren). De patiënt is de dupe , de focuskliniek kan niet groeien en de inkoper wast zijn handen in de mistige onschuld…….
Dus het idee is goed: meer efficiency , (hopelijk en verwachte) betere kwaliteit en marktwerking om daarmee de prijs te drukken. Het gaat in deze dus niet om ” oneerlijke concurrentie” van ZBC’s tov ziekenhuizen , maar om een “oneerlijk” en remmend inkoopbeleid van de zorgverzekeraars. En dus blijft alles bij het oude: het moet goedkoper en beter………..Een hele hoop stakeholders weten wel hoe maar zuchten onder het juk van de inkopers die een beleid voeren van het dempen van putten achteraf en het uitknijpen van winsten die er helemaal niet zijn omdat ze de kansen daarop al vooraf de nek omdraaien .
In deze redenering mis ik het argumenteren vanuit geleverde waarde voor de patiënt, wat m.i. dé manier blijft om het bestaansrecht van een zorgorganisatie te onderbouwen. Ik denk namelijk dat in veel gevallen de geleverde waarde aan een patiënt in een zbc voor een gelijke ingreep hoger is dan in een ziekenhuis. (Ik heb hier alleen helaas geen gekwantificeerde onderbouwing voor; alleen maar de ervaringen vanuit mijzelf en ons organisatieadviesbureau). Dan is het niet logisch om juist het ziekenhuis een hogere vergoeding te geven dan een zbc. Los daarvan ben ik het zeker met Dhr. Levi eens dat we ervoor moeten zorgen dat ziekenhuizen moeten kunnen blijven bestaan en dus bekostigd moeten worden, o.a. vanwege die complexe operaties, maar ook zeker vanwege de nutsfunctionaliteit. Ik denk dat daar een andere vergoedingsstructuur voor nodig is dan via de dbc’s. Benieuwd naar de rest van het artikel van Dhr. Levi. Mvg, Wouter Zeeman, Logiqol
Beste Marcel, Dit blijft een interessant onderwerp. Bijna alle behandelingen die door ZBC’s worden gedaan vallen onder het DBC B-segment met vrije prijzen en volumina. Hiermee hebben zorgverzekeraars al voldoende mogelijkheid om gedifferentieerde prijzen af te spreken en dat doen ze dan ook. Zelfs bij DBC A-segment behandelingen is dit mogelijk, daar dit maximum tarieven zijn. Het is hiermee aan ZBC’s en ziekenhuizen om uit te leggen wat ze doen, waarmee hun prijzen onderbouwd kunnen worden, die natuurlijk dienen te passen binnen het (meer)jaarlijks uit onderhandelde en vastgestelde budget per zorgverzekeraar. Hartelijke groet, Frans Philipszoon
Ter overweging:
– Focusklinieken leveren al op grote schaal tegen lagere tarieven. Daardoor zijn de tarieven voor planbare zorg in Nederland gedaald afgelopen jaren.
– Focusklinieken leveren daarbij doorgaans ook meer waarde: Goede uitkomsten van zorg, een cliëntgericht proces en kortere toegangstijden.
Bij het bepalen van prijzen is het dus gepast om planbare zorg niet als generieke dienst te zien. Verzekeraars benadrukken ook nadrukkelijk op hun websites dat er keuze is tussen zorgaanbieders.
Logischer is het om prijzen te laten aansluiten bij de waarde van zorg, waarbij die zorg die niet of te veel laat wordt geleverd iig niet tot hogere prijzen zou moeten leiden.
Marcel Levi grijpt met zijn voorstel terug op de oorspronkelijk intenties die de koepels van Ziekenhuizen, Zorgverzekeraars en Medisch Specialisten midden jaren 90 hadden met de ontwikkeling van het DBC-concept. Die hielden in:
* kostendekkende tarieven ((ziekenhuizen)
* loon maar werken ( medisch specialisten)
* waar voor je geld (zorgverzekeraaars).
Die synchronisatie stelden ze zich op lokaal niveau voor, in prijsafspraken tussen ziekenhuizen en zorgverzekeraars.
Lees er meer over in het unieke boek “Hoe dokters beter kunnen worden” van Laurens Baas.
Volgens mij is de gezondheidszorg in de UK juist berucht om de ellenlange wachttijden en de tweedeling in de kwaliteit van zorg, privaat en particulier. Het AMC onder leiding van de heer Levi was 1 van de eerste ziekenhuizen dat is gestopt met de hoog volume laag complexe zorg Dat moest efficiënter en dus elders worden uitgevoerd. Dus waarom nu toch deze zorg terug in de ziekenhuizen?
We moeten natuurlijk even afwachten hoe de heer Levi dit in Zorgvisie Magazine verder uitwerkt maar het gebeurt natuurlijk al. Want de marktwerking in de laagcomplexe en hoog volume zorg heeft de tarieven in de afgelopen jaren omlaag gebracht. Er is overigens niet 1 tarief, er zijn er velen. Lagere tarieven door meer efficiëntie is – naast betere kwaliteit en patiëntervaring – juist de hele opzet van het fenomeen zbc of focuskliniek. Wat nog ontbreekt is transparantie over de werkelijke tarieven, daar waar in de contractering niet goed is terug te zien hoeveel nu voor het een en voor het ander wordt betaald. Daarom is het ook goed te lezen dat de heer Levi onlangs ook een pleidooi hield voor een apart kader voor de acute zorg, vanuit de nutsfunctie-gedachte. Als daardoor ook de financiële kruisverbanden verdwijnen, kan in de electieve zorg de marktwerking financieel en kwalitatief verder z’n werk doen.
Namens ZKN, Herman Nieuwenhuis
Dat is dan weer lekker kort door de bocht. Dit verhaal (titel) geldt slechts voor een aantal ZBC’s. Er zijn ook vele ZBC’s welke gewoon even ‘moeilijke’ of zelfs vaak nog ‘moeilijkere’ zorg dan ziekenhuizen. Niet alles dus lekker makkelijk over 1 kam scheren aub.