Dhr. Varkevisser rijdt ook naar mijn mening een behoorlijk scheve redeneringsschaats. Ten eerste is het een drogreden dat bij afschaffing van art. 13 vrije zorgaanbiederskeuze zou blijven bestaan. Je kunt niet halverwege het jaar van zorgverzekeraar wisselen, en voor de aanvullende verzekering bestaat geen acceptatieplicht. Ook lijken de vergoedingspolicies van de zorgverzekeraars veel te veel op elkaar.

Ten tweede sturen de zorgverzekeraars voornamelijk op kosten, nauwelijks op effectiviteit. Ze hebben namelijk nauwelijks kwaliteitsassessments, in ieder geval geen behoorlijke: zoveel mogelijk van de uitkomsten, zijnde pathologieverloop en patiënttevredenheid. (En ze zijn ook niet bereid om hun eigen systemen in te ruilen voor landelijk uniforme, behoorlijke kwaliteitsassessments, zo is mijn ervaring. Ze willen allemaal vasthouden aan hun eigen systeem.)

Ten derde zijn de machtsverhoudingen tussen zorgverzekeraars en de kleinere zorgaanbieders die een contract zouden willen schever dan de toren van Pisa. Kosteffectiviteitsmanagement ja, maar zorgverzekeraars zijn nu aan het mangelen.

Ten vierde is het nu al zo dat therapieën/methoden die bewezen slecht werken, en dure waarvan de werking niet bewezen is, uitgesloten zijn van vergoeding (is het domein van VWS). Dus dat afschaffing van art. 13 de enige methode zou zijn om zorgcowboys te weren getuigt van tunnelvisie.

Dhr. Varkevisser zou er beter aan doen om zich hard te maken voor implementatie van behoorlijke kwaliteitsassessments. Want die vormen de basis voor elke goede sturing op kosteneffectiviteit. En ze zijn al beschikbaar: https://gezondezorg.org/kwaliteitsassessment. Dus daar ligt het niet aan.

13 Zvw is het stokpaardje van Varkevisser, waar hij steeds het nieuws mee haalt. Nieuwe zorgaanbieders moeten ongecontracteerd eerst (op basis van 75% gemiddeld gecontracteerd, wat niet heel lang vol te houden is) een paar jaar groeien om een contract van enige omvang te kunnen krijgen, waarna het gecontracteerde tarief de eerste tijd vooral dient ter compensatie van de hongerjaren. Vervolgens, als bestaande zorgaanbieder, krijgen ze niet vanzelf meer budget als de aanmeldingen toenemen. De prikkel is dus tot contracteren, zodat 95% van de markt gecontracteerd is. De uithoeken van de zorg waar je wel ongecontracteerd kunt overleven, zijn niches. Ongecontracteerde zorg uitbannen, komt neer op een systeem van vestigingsvergunning door de zorgverzekeraars. Zo is Varkevisser net als de huisarts die antibiotica voor verkoudhoud voorschrijft.

Metabletica BV
Ik deel de mening van Koen Mous. De uitspraken van Varkevisser zijn echt niet gebaseerd op feitelijkheden, mogelijk dat de prof stroop moet smeren om een of andere subsidie binnen te krijgen. PsyQ werd een groter aantal jaren geleden gezien als zorgcowboy. Deze zijtak van Parnassia wordt zo niet meer genoemd. Alsof een contract met een zorgverzekeraar garanties biedt voor goede zorg. Laat me niet lachen. Varkevisser is hierbij uitgenodigd voor een onderhoud om te weten van de hoed en de rand. En, als er bedrijven zijn die voor 25% minder vergoeding kwalitatieve zorg bieden, waarom kan dat dan niet de gehele zorg. Een aardige bezuiniging lijkt mij. Voorts wordt er veel drukte gemaakt over die ongecontracteerde zorg. Weet Varkevisser eigenlijk wel om welk onbeduidend percentage van de zorg het gaat… .

Paul de Niet Bestuurder van Allcare Holding

Deze bijdrage gaat wel erg mee in de eendimensionale beeldvorming die zo bekend is van zorgverzekeraars. Alsof materiële controles en fraudeonderzoeken (of machtigingsprocedures) niet véél logischer maatregelen vormen om ‘zorgcowboys’ (wat zijn dat eigenlijk?) aan te pakken. Is hoogleraar Varkevisser niet bekend met wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat het bij zorginkoop door zorgverzekeraars vrijwel nóóit gaat om kwaliteit, maar om prijzen en omzetplafonds? En dat veel zorgaanbieders (juist daarom) deels gecontracteerd en deels ongecontracteerd zijn? Het is om die reden nogal onzinnig om ongecontracteerde zorg per definitie in verband te brengen met slechte kwaliteit (‘niet-effectieve zorg’). In ieder geval is een aanpassing van artikel 13 Zvw niet de oplossing. Dit zou vooral resulteren in een verdere versterking van de positie van de zorgverzekeraar aan de onderhandelingstafel. Is dat wat de zorgmarkt nodig heeft? Er is – zeker ook vanuit wetenschappelijke hoek – behoefte aan een meer evenwichtige analyse, waarbij (bijvoorbeeld) óók de positie van zorgverzekeraars kritisch beschouwd wordt en waarbij óók de meerwaarde van ongecontracteerde zorg (zoals: het wegwerken van wachtlijsten die ontstaan door – nota bene – te beperkte zorginkoop, zorginnovatie, etc.) wordt belicht. K. Mous, advocaat Dirkzwager.

Een waardevolle gedachtegang die ook voor andere sectoren in het sociaal domein (WMO en de Jeugdwetnader) onderzocht zou kunnen c.q. moeten worden. In de genoemde sectoren worstelen vele inkoopmanagers van gemeenten met de vraag hoe open zij nieuwe aanbestedingen moeten stellen om de vrije keuze van cliënten maar niet te belemmeren. Gevolg hiervan is geweest dat zich zeer vele nieuwe partijen na de decentralisatie in 2015 in deze sectoren gemeld hebben. Gevolg hiervan is weer dat niet incidenteel aanbieders actief zijn die collectieve middelen op een oneigenlijke manier inzetten dan wel op een weinig transparante manier doorsluizen naar ‘verbonden maatschappijen’ dan wel ‘gewoon’ als dividend uitkeren (veelal als doodzonde gekwalificeerd verschijnsel in de reguliere zorg (WLZ, ZVW). Ook in de Jeugdwet wordt in dit verband gesproken over zorgcowboys (zie onder meer het artikel van Follow the money d,d, 17 oktober 2020).