Wil passende zorg een succes worden, dan moet er ‘iets gebeuren’ met de vrije artsenkeuze in artikel 13 van de Zorgverzekeringswet. Anders moeten verzekeraars niet-passende zorg nog steeds vergoeden. ‘Commitment van zorgaanbieders en zorgverzekeraars moet je vastleggen in contracten met de juiste prikkels voor de transitie naar passende zorg’, zegt Marjo Vissers, tijdelijk bestuursvoorzitter VGZ, in de podcast Voorzorg.
Marjo
Afschaffen van de vrije artsenkeuze maakt de machtige zorgverzekeraars almachtig, dat moet je niet willen
Deze dame moet toch ook laten zien dat ze haar geld waard is, anders is ze weer de zoveelste waardeloze duurbetaalde manager bij de zorgverzekeraars.
Artikel 13 en passende zorg hebben niks met elkaar te maken, de eerste is een recht en de tweede is een onderwerp waar we het als maatschappij over moeten hebben. Zie de poging van het Zorginstituut, dat is een goed begin: https://www.zorginstituutnederland.nl/werkagenda/passende-zorg
Artikel 13 is de doorn in het oog van de zorgverzekeraars. Door dit artikel hebben ze niet de totale macht over de zorgaanbieder en dat zint ze totaal niet. Macht over de zorgaanbieder én zorgverzekerde is het echte doel, kwaliteit van de zorg is een marketingslogan waar ze hun uiteindelijke doel mee willen verhullen en niet-gecontracteerde zorgaanbieders in een kwaad daglicht willen zetten.
Het is weer een wat traditionele reactie van de verzekeraars. In de wijkverpleging worden veelal gecontracteerd zonder dat er gesprekken plaatsvinden en je kunt inloggen en een vinkje kunt zetten. De kunst van contracteren is juist het gesprek en de afstemming en snappen wat er in de zorgpraktijk gebeurd. Daar laten zorgverzekeraars nog weinig van zien..
Zorgverzekeraars zullen dus meer energie en menskracht moeten steken in het contracteerproces. Dan kun je afspraken maken over hoe de populatie er uitziet en wat je bij indicatiestelling kunt verwachten. En daarbij geldt nog steeds: de professional aan zet! Die professional bepaald wat de het passende antwoord is op de zorgvraag. En niet de verzekeraar!
Dus om grip te krijgen op wat er gebeurd is schrappen art. 13 wel het laatste wat je moet doen. Staar je daar niet blind op en zorg dat je zicht krijgt op wat bij al die aanbiede4rs gebeurd en investeer dus op dat inkoopproces!
NB; verzekeraars die wel miljoenen cliënten aankunnen (en elk jaar naar uitbreiding zoeken) maar zeggen niet met een paar duizend zorgaanbieders om kunnen gaan, zijn geen knip voor de neus waard!
Zou het niet verstandig zijn , als de ziektekosten verzekeraars eerst eens bij zichzelf te raden gaan voor ze de financiële bankschroeven nog verder aandraaien. Dit oeverloze geleuter waarbij vooral niet artsen bepalen wat zinnige zorg is heeft maar een uitkomst,nog meer administratieve rompslomp. Als u uw artsen niet vertrouwt waarom zou je ,je dan überhaupt in deze tak van sport bewegen. Wantrouwen in de kwaliteit en integriteit van de zorgprofessionals is verreweg de duurste emotie in de zorg en heeft geleid tot een administratief monstrum dat inmiddels 40% van hun tijd beslaat. Misschien zou deze “verandermanager” daar eens de bezem door moeten halen. Het veld zou haar daar zeer dankbaar voor zijn.
jan Sluimers
Iets doen aan artikel 13 om ongecontracteerde zorg en daarmee niet passende zorg tegen te gaan:
Heel erg vaag, generaliserend, niet onderbouwd en opnieuw slechts insinuerend en onterecht wantrouwend.
Wat wel helpt: ook dat open gesprek aangaan met vernieuwende, kosten effectieve zorgaanbieders die op basis van ‘we hebben reeds voldoende ingekocht’ (terwijl de wachtlijsten uitpuilen) geen contract kunnen afsluiten met zorgverzekeraars. Sluit contracten af met ‘passende zorg’ leverende zorgaanbieders i.p.v. ze veroordelen omdat ze (zonder enige goede zorginhoudelijke reden) geen contract krijgen. Onder ‘passende’ voorwaarden zou elke nieuwe zorgaanbieder een contract moeten kunnen afsluiten. Niet klakkeloos aannemen dat gecontracteerd ‘goed’ is en ongecontracteerd ‘slecht’. Lekker makkelijk zo.