Met het project ‘Houd de Naaste Vast’, dat wij in inmiddels 20 verpleeghuizen hebben uitgevoerd, voeren wij groepsgesprekken met naasten en medewerkers om het bondgenootschap tussen hen te bevorderen ten behoeve van bewoners. Tijdens elk groepsgesprek wordt het verpleeghuisproces – van de oriëntatiefase tot het afscheid en de periode erna – doorlopen. Wat gaat er goed en wat kom je tegen? En wat kan er beter? Binnen het project wordt bewust de term naaste gehanteerd, in plaats van de veelgebruikte term mantelzorger dat het functionele aspect van de zorg op de voorgrond plaatst. Aan naasten zijn meer dimensies dan alleen het zorgen voor de ander. Door te weten wie de naasten zijn en door de focus te leggen op wat zij prettig vinden om te doen met hun dierbaren, creëer je natuurlijke condities voor naasten om betrokken te blijven bij de bewoners. Vaak maken hele kleine praktische dingen het verschil. Meer en langer bezoek van naasten, komt de medewerkers en de cliënten ten goede. Kortom: winst voor iedereen.
Houd de Naaste Vast is inmiddels een beproefde methode en wordt ondersteund door het Expertisecentrum Mantelzorg, Vilans en Mezzo. Meer info via [www.publicarea.nl] en [www.zorgvisite.nl]

Instanties, bestuurders en managers hebben voor allerlei onzinnige dingen tijd en geld en het mantelzorg onderzoek is HELAAS niet representatief (51 !!). Ik zou het als instantie niet eens durven zeggen. Misschien moeten we naar het systeem bij leidingevenden: het salaris is deze maand HELAAS niet compleet. Maar dat is niet erg, ik kom/kwam in veel verpleeg- en verzorgingsinstellingen en ik stel heel treurig vast dat de mantelzorger zich inspant omdat hij de zorg (waar hij dik voor betaald) ONVOLDOENDE vindt: te lang op het toilet, kamer niet voldoende schoon, soms verkeerde medicijnen (medicijnen van de grond oprapen), eenmaal douchen per week (als er tijd is !!), nooit of nauwelijks naar buiten, niet of nauwelijks helpen bij eten, zelden opbeurende zin of een arm om de schouder, geen privacy, geringe ontspanning, versnaperingen als er een kracht is. En dat wordt nu uitvoerig besproken door mensen die zorgen voor twee of meer 24-uurs hulpen als het zover is met hun partner, ouders of directe familie. WAT EEN ELLENDE.

Fijn is het dan voor mantelzorgers als hun hulp en zorg NIET gewaardeerd wordt door de zogenaamde professionals, die ,INTEGENDEEL, vaak , door hun lange tenen, gaan tegenwerken, zelfs duidelijk ten nadele van de hun zorg toevertrouwde patienten.Fijn is deze mantelzorg wel voor de managers van de instellingen, die nu minder “”professionals “”in dienst hoeven te nemen en verantwoordelijkheden sneller bij familie c.s. kunnen leggen , naast de kostenbesparing die dan weer bij de ontslagbonus gevoegd kan worden .

Fijn om mee te mogen blijven helpen, ook als het niet meer lukt om je naaste thuis te kunnen laten wonen.

Het is jammer, dat er geen onderscheid gemaakt wordt in de door de mantelzorg gevoelde morele plicht en een werkelijke verplichting. Bovendien denk ik, dat de mantelzorg gelijk heeft, wanneer er in de zorg, vooral ook in de toekomst, een beroep op hen gedaan zal worden. Echter, ik denk, vind, dat de mantelzorg er vooral moet zijn voor de leuke dingen in de verzorging van de betreffende patient en niet voor dingen als de toiletgang. Dat zij, bij hun familielid, net als toen deze nog thuis was, voorbehouden handelingen over (willen) nemen, is natuurlijk in goed overleg mogelijk. Het is in zulke gevallen, dus wanneer het om het eigen familielid gaat en het thuis ook al gedaan werd, onzinnig dat nu af te pakken, omdat het “voorbehouden”is.