De Wet Langdurige Zorg (Wlz) is een ouderwetse instellingswet. Dat stellen verschillende veldpartijen deze week tijdens de hoorzitting over de nieuwe wet in de Tweede Kamer. De budgetfinanciering door zorgkantoren doet geen recht aan innovatieve zorgverlening door succesvolle aanbieders als Buurtzorg Nederland. Die worden gestraft voor hun vooruitstrevende beleid.
De kritiek dat de nieuwe Wlz
@ Henk. Zo is het natuurlijk. Wat als de leden van ActiZ hun belangen niet behartigd zien door de Aad Koster, dan is hij zijn functie snel kwijt.
Reagerend op het bovenstaande (en een uitstapje op het artikel):
Nou ja, intrinsieke motivatie en geloof in eigen werk, waardoor wat extra inzet, komt juist terug van weggeweest. Dit persoonlijke streven is door de zeer ruime CAO helemaal teniet gedaan. Zo gek is het niet om ”in je eigen tijd” te ondernemen wanneer je er positieve energie en eigen eigen invloed op je werk voor terug krijgt. En met de werving zit het wel goed zo blijkt.
Natuurlijk niet vreemd dat Buurtzorg gelijk behandeld wordt. Wanneer je innoveert moet je ook oog hebben voor realiteit, waarmee de pijnpunten en uitdaging van het huidige systeem meteen nog meer zijn onderstreept. Daar kunnen collega (zorg) ondernemers toch niets op tegen hebben, ondanks de wat zure reacties hier en daar.
Zie ook mijn eerdere reactie in dit artikel.
Nederland loopt weg met de kreet ”buurtzorg” Het is taal die de verandering maakt. Wat de meeste burgers niet weten dat het bedrijf buurtzorg voor de medewerkers de nieuwe slavenij is in Nederland. De wijkverpleegkundige moet alles doen: uitvoerend werk face-to-face, kantoorwerk, overleg in- en extern, nieuwe ontwikkelingen op het gebied van ict bijhouden. Heel veel (integrale) taken op 1 bord. Ik hoor van deze medewerkers heel veel extra uren werken á NUL LOON. Dit noemt de massa ”innoveren”
Overproductie? Dacht het niet, dat is er pas als er meer geproduceerd wordt dan dat er gevraagd wordt. Maar ZN gebruikt het als er meer wordt geproduceerd dan dat er gebudgetteerd is.
Het is helemaal niet raar dat Aad Koster pleit voor persoonsvolgende budgetten. Zo’n systeem is veel lastiger budgettair in de hand te houden dan de huidige instellingsfinanciering en biedt dus uitzicht op meer zorgvolume. Daar leven de leden van Actiz van.
Het blijft als waarnemer in de zijlijn toch een mistig gebeuren al dat geschuif met budgetten, discussies over grenzen en over verantwoordelijkheden van instituties. Ik dacht dat we meer samen zouden optrekken en werken aan regelluw, klant centraal en zorg op maat, waarbij we terecht ook een beroep doen op de bijdrage (eigen verantwoordelijkheid) van de burger. Volgens mij is de overheid nu aan zet en moet ze haar regierol en verantwoordelijkheid nemen. Een initiatief als Buurtzorg heeft zich inmiddels toch al lang bewezen? Ze hebben gezorgd voor betere zorg op maat. Ze hoeven heus niet achterover te gaan leunen en alles maar te doen wat hen voor de voeten komt. Natuurlijk mag je hen ook scherp houden om steeds kritisch na te denken over wat wel en niet kan maar ze moeten wel blijven innoveren. Dus stop nu die poppenkast over wie nu wel verantwoordelijkheid moet nemen en of er betaald moet worden. Door niet te betalen voor wel geleverde zorg zet je een grote stop op authentieke innovatie. Wees zakelijk, overheid zorg per omgaande voor een deal. Buurtzorg verdient het! En volgens mij wil de burger en de klant het erg graag!
We moeten buurtzorg niet te veel prijzen. Zij doen het hetzelfde werk als regioinstellingen. Jos de blok praat eenvoudige taal en ziet kans een platte organisatie neer te zetten. Verder geen verschil met regio aanbieders. Voor de langdurige zorg heb je wel een zgn zorgkantoor nodig om het aanbod langdurige zorg teverdelen. Langdurige zorg instellingen zijn opstallen die heel veel geld kosten. Daarom efficent organiseren en regeren zo belangrijk voor het instandhouden hiervan. Dus innoveren in de langdurige zorg id iets anders dan model buurtzorg!
Grote punt lijkt vooral gebrek aan een maatschappelijk en neutraal overstijgend referentiekader. Op basis waarvan onderscheidende meerwaarde en innovatie kan plaatsvinden zonder dat ze de reguliere kwaliteitsstandaarden en wet- en regelgeving (voor zover ze al collectief zijn vastgesteld) geweld aandoet. Zorgondernemers en stakeholders houden elkaar in de wurggreep, totdat er een modus komt waarlangs een ieder zijn ding kan doen conform rol en afgesproken kaders.
Het zou ultiem zijn wanneer er een nieuwe backbone ontstaat waartoe eerst VNG, ZN (en inspectie, NZA en VWS) zich verhouden qua principes over scope en reikwijdte veilig en verantwoord ondernemerschap. Daarna gemeenten en zorgverzekeraars; leggen hun eigen accenten. De zorgondernemer daarentegen, is de initiatiefnemer die zich op eigen wijze verhoudt tot de spelregels en overstijgend kader. Ook neemt de ondernemer pro-actief deel en is zij creatief om te beantwoorden aan maatschappelijke verantwoording nieuwe stijl (beloning op basis van navolgbaarheid van beoogde vs gerealiseerde prestaties klantproces). Hier zou qua initiele uitgangspunten eenduidigheid in moeten komen vanuit gemeenten en zorgverzekeraars. Daar heeft dhr. van Vilans gelijk in.
Het Improvement Model faciliteert op onafhankelijk en maatschappelijk niveau; zowel qua denkmodel als tooling in de praktijk. Er is veel mogelijk en er worden thans uitdagende gesprekken gevoerd op alle niveaus. Eerste publicaties worden in dit voorjaar verwacht.
Onder welke wetgeving dan ook, zorgverzekeraars of zorgkantoren desgewenst kunnen al jaren waarnemen dat er een verschuiving plaats vindt binnen de wijkzorg.
Met de opzet en geleidelijke uitbreiding van Buurtzorg werd kwalitatieve zorg op een hoog niveau met iedere nw post meer bereikbaar voor steeds meer mensen maar belangrijker , ook voor die verwijzers die hun patienten/clienten naar huis konden ontslaan in de wetenschap dat er zorg geleverd gaat worden thuis op een kwalitatief hoog niveau. Daar naast speelt ook de goede bereikbaarheid van de individuele buurtzorgteams een zeer grote rol en is er geen verspilling door allerlei bestuurders.