Zorgkantoren zijn van de verzekeraars. Zij zijn concessiehouders. Concessiehouder
con` ces – sie – hou – der de -woord (mannelijk) concessiehouders Zuid-Nederlands 1 tussenpersoon, onderneming e.d. die in een bep. gebied het uitsluitend recht tot het verkopen van een bep. artikel heeft verkregen, officieel dealer; (handels)agent; depothouder; 2 vertegenwoordiger; 3 ondernemer di…
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/concessiehouder

wij ontvangen vanaf 2003 zorg en hebben eigenlijk nooit begrepen wat de funktie van het zorgkantoor is:le aanvraag betrof huishoudelijke zorg, toen nog niet vanuit de wmo geregeld.Er was slechts l zorgverlemer in onze regio, die ons op een wachtlijst moest zetten-dat was n a t u u r l ij k te verwachten??-Dus gebeld naar het zorgkantoor:antwoord luidde dat wij maar wachten moesten, dat was nu eenmaal zo, dus geen bemiddeling en hebben wij dus ruim 3 maanden op de lijst gestaan.

De schuld ligt hier niet bij de zorgkantoren maar bij de overheid. Deze legt de regeltjes en procedures vast die de zorgkantoren ‘moet’ hanteren. Zo ook de WMO in de gemeenten. Doorvragen op een onderwerp is bijna een utopie! De regels zijn te strak en laten geen ruimte toe om een goede dienstverlening te geven aan de klant die met legio voorbeelden komt die de beleidsbepaler niet heeft meegenomen in het ontwerp van zijn regeltjes en procedures.

De NZa gaat naar aanleiding van het rapport de zorgkantoren voortaan scherper beoordelen op hun serviceniveau. Serviceniveau is in deze te mager geformuleerd. Het gaat hier met name om de doorstroming. Het enige wat een zorgkantoor kan doen is zorgen dat een cliënt snel door de juiste partij geholpen wordt.

de toegevoegde waarde van de zorgkantoren lag wellicht ooit in de coördineren rol die zij hadden voor de vele (kleine) zorgverzekeraars die in een regio cliënten hadden. maar, mede door de koppeling aan de leidende verzekeraar in de regio, is hun meerwaarde in dit opzicht beperkt. en blijkbaar vervullen ze ook onvoldoende een adviserende rol naar de zorgbehoeftige toe.
dit brengt mij op de vraag of van de verzekeraars wel gevraagd mag worden dat zij als cliëntondersteuner optreden. in theorie is dat zo, zij betalen immers de zorg die hun cliënt nodig heeft en hebben daarmee een belangrijk instrument in handen tegenover de zorgaanbieders. in de praktijk echter wordt van de verzekeraars vooral verwacht dat zijde zorgaanbieders dwingen tot zo efficiënt en effectief mogelijk produceren en hun cliënt sturen naar de meest efficiënte aanbieder. de behoefte van de cliënt staat daarbij niet centraal en de overheid lijkt dit, alle mooie woorden over vraagsturing en marktwerking ten spijt, te stimuleren.
het probleem is natuurlijk dat de relatie tussen zorgcliënt en verzekeraar op tegengestelde belangen gebaseerd is: de cliënt wil de beste zorg voor de laagste kosten, voor de verzekeraar staan een zo hoog mogelijke premie en zo laag mogelijke vergoedingen centraal. en die twee lopen in beider relatie tot de zorgaanbieders vaak niet parallel.
het meest duidelijk is dat bij het aanwijzen van voorkeursziekenhuizen door de verzekeraars en de beperking van de vergoeding van medicatie.
helaas constateer ik dat de patiënt (zorgcliënt of hoe hij ook genoemd wordt) in dit krachtenveld het onderspit delft: die heeft immers weinig te kiezen als hij acuut zorg nodig heeft en kiest ook bij niet-acute zorg niet alleen, niet voornamelijk, op basis van de financiële kosten.

Kan iemand mij de toegevoegde waarde van de zorgkantoren uitleggen. M.i. zijn ze niets meer dan een doorgeefluik van de middelen voor de overheid en een ‘controle’ orgaan voor het juist vastleggen van de regeltjes. Door het toevoegen van vage taken wordt de schijn hoog gehouden dat zij meer zijn. Echter Zorgkantoren zijn bureaucratisch, voeren de kosten van de zorg onnodig op door de regelzucht en zijn per definitie wantrouwend naar de zorgaanbieders.